Fall apart…

Νιώθω πως διαλύομαι, πως κοίταξα πολύ έντονα τον κόσμο και αυτό πόνεσε. Όπως όταν κοιτάς τον ήλιο και ζαλίζεσαι. Ή όπως όταν περπατάς μέσα στην βροχή νομίζοντας πως είσαι «άτρωτος» αλλά τελικά καταλήγεις με πνευμονία. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;


Μετράω τους ανθρώπους που έχασα, αυτούς που άφησα πίσω, εκείνους που με ξέχασαν. Τα χαμόγελα και τα νευριασμένα βλέμματα που ακόμη δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τι σημαίνουν. Νιώθω πως γίνομαι χειρότερος. Με παρακολουθείς;


Διαγράφω τις μέρες μου, πετάω τις ώρες μου, κυνηγάω ευλαβικά τα λεπτά μου. Μετά ταξιδεύω με το νου μου ενώ το λεωφορείο έχει φρακάρει στην Κηφισίας και το Μετρό μου επιβάλλει να περιμένω για να έρθει. Ξεκουμπώνω τότε τα φτερά μου και τα βάζω στην τσάντα του laptop.


Με συγχωρείς, έτσι δεν είναι;