Είχαν περάσει δυο χρόνια σχεδόν από την τελευταία φορά.Είχα (σχεδόν) ξεχάσει τις ουρές στα διόδια, το περπάτημα από και προς το αυτοκίνητο, την σκόνη, που κουβαλάς μετά στα πνευμόνια σου. Θυμόμουν μόνο τον κόσμο, τις φωνές, τα χαμόγελα, την πλάτη της κοπέλας μπροστά μου. Τους θεατές να χορεύουν, να τραγουδούν, να γελάνε.
Δυο χρόνια μετά, «επιστροφή» στο Terra Vibe. Για μια ακόμη μεγάλη γιορτή. Περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι έχουν κατορθώσει να ξεπεράσουν τον «σκόπελο» των διοδίων των Αφιδνών για να δούνε τον «κοντοπίθαρο δαίμονα». Μερικοί μου σπάνε τα νεύρα με τα συνεχή πέρα-δώθε τους. Μάλλον έχω ξεσυνηθίσει. Δεν με εκνευρίζουν, όμως, όλοι εκείνοι, που ουρλιάζουν μέσα στο αυτί μου και, καμιά φορά, με σπρώχνουν όπως χορεύουν. Μάλλον δεν έχω, ακόμη, γεράσει. Tελείως...
Η Σ. έχει το πιο πλατύ χαμόγελο στο Terra Vibe. Ονειρεύεται την στιγμή, που θα παίζει κι αυτή σε μια τέτοια σκηνή, μπροστά σε τόσο κόσμο. Κάπου-κάπου σταματάει τα όνειρα και συμμετέχει πιο ενεργά. Τραγουδάει χαμηλόφωνα στο «Clandestino», ουρλιάζει στην –άκρως ηλεκτρισμένη- εκτέλεση του «Me gustas tu», χορεύει σε όλα τα τραγούδια του «La radiolina». Αυτή και αρκετές χιλιάδες άλλοι. Μαζί τους κι εγώ.
“La vida tombola”. Η συναυλία τελειώνει. Κάτι -ωραίο- αρχίζει. Κάτι που δεν ξερω τι είναι και πως μοιάζει. Αρχίζω να το καταλαβαίνω.
Καιρός (μου) ήταν…
6 σχόλια:
Σε πειράζει να το κάνω copy paste στο δικό μου blog? :P
καθόλου...
Ήμουν σίγουρος ότι θα μετανιώσω που δεν πήγα κι εγώ, αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα.. Απίστευτος ε; Και το τελευταίο τραγούδι τρομερό.. Καλό απόγευμα!
Μια χαρά ήταν! Ότι χρειαζόταν!
;-)
ta spase o manu!!!
indeed...
Δημοσίευση σχολίου