The Architect

Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρός απάνταγα «αρχιτέκτονας» στην κλασσικότερη από τις κλασσικές ερωτήσεις των «μεγάλων». Κάθε φορά που ερχόμουν αντιμέτωπος με το «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» απαντούσα αστραπιαία αρχιτέκτονας και καθάριζα. Όλα σταματούσαν εκεί. Ένα-δυο μπράβο και τέρμα. Σεβασμός. Όλοι εκτιμούν τους αρχιτέκτονες. Fact.

Για αυτό πρέπει να το έκανα άλλωστε. Ήδη από το νηπιαγωγείο ήξερα καλύτερα από τον καθένα πως δεν μπορούσα να σχεδιάσω ευθεία γραμμή ούτε με χάρακα. Επίσης, δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι ακριβώς κάνουν οι αρχιτέκτονες. Ήξερα, όμως, πως όλοι τους σεβόντουσαν. Κι ότι η αναφορά της επαγγελματικής τους ιδιότητας θα προσέδιδε περισσότερα στο κοινωνικό μου προφίλ από την αναφορά των πραγματικών μου παιδικών ονείρων. Tα «συμπαίχτης του Jordan» ή «φίλος του Spiderman» μάλλον θα εκκινούσαν περίεργες και βαρετές συζητήσεις, στις οποίες δεν θα ήθελα να είχα καμία συμμετοχή.

Μετά τα χρόνια πέρασαν, τα όνειρα άλλαξαν, το ίδιο και οι δηλώσεις στόχων. Σταδιακά έφτασα εκεί που ήθελα. Θεωρητικά βέβαια. Για να το θέσω καλύτερα βρέθηκα στην αρχή της διαδρομής που θα ήθελα να ακολουθήσω. Τα επόμενα χρόνια θα δείξουν αν θα αγγίξω ποτέ και τον προορισμό.

Βέβαια, καμιά φορά μου φαίνεται πως απλά απέκτησα μια καινούργια «δικαιολογία» για να μην παρουσιάζω τις πραγματικές εξωπραγματικές επιθυμίες μου.

Κάτι εξωφρενικά όνειρα σαν το «συμπαίχτης του Arsavin» ας πούμε…