Έφαγε όλο τον καιρό του ψάχνοντας να βρει εκείνη την γαμημένη την πόρτα. Πίστευε πως κάποια στιγμή θα ερχόταν η ώρα, που θα την έβρισκε, θα την έσπαγε και θα χιμούσε στο φως. Θα άνοιγε τα φτερά του και θα πέταγε. Τίποτα δεν θα τον άγγιζε, κανείς δεν θα μπορούσε να τον σταματήσει. Θα έφτανε μακριά, θα κοιτούσε τον κόσμο από ψηλά και θα γέλαγε. Μόνο θα γέλαγε.
Έφαγε όλο τον καιρό του ψάχνοντας την πόρτα. Δεν την βρήκε ποτέ. Όσο κι αν έψαξε, ότι κι αν έκανε. Βλέπεις δεν ήξερε . Δεν το φανταζόταν καν πως δεν υπήρχε πόρτα. Αυτή ήταν, όμως, η αλήθεια. Ήταν πάντα ελεύθερος.
Ήταν, ήδη, έξω
37 σχόλια:
O πίνακας του Magriitte. Το κείμενο εμπνευσμένο απο τους παρακάτω στίχους του Γ. Αγγελάκα:
"Θα 'ρθει καιρός που θα σπάσω την πόρτα
κι η καρδιά μου στο φως θα χιμήξει
θα φύγω μακριά
θα πετάξω ψηλά
θα πετάω σε ασύλληπτα ύψη
και τότε πια δε μπορεί αυτή η φτηνή,
αυτή η χλωμή,
η τιποτένια μου θλίψη
θα μείνει ορφανή
θα γυρνάει σα τρελή,
θα ζητάει να με βρει
και δε θα με βρίσκει
κι ούτε πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει
δεν πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει"
Φίλε βροχοποιέ καλημέρα. Το σημερινό post είναι το κάτι άλλο. Μου άρεσε πολύ. Το κείμενο καταπληκτικό. Ο Magritte τρομερός. Ο συνδυασμός αριστουργηματικός. Όσο για τη δική μας προσωπική ελευθερία...Εδώ ανοίγεις ένα μεγάλο θέμα...
"...αν ο κόσμος είναι απλός ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε". το ποστ σου ήταν ο πρώτος λόγος που χαμογέλασα σήμερα. σ'ευχαριστώ
@Samaritan boy.
Καλημέρα. Πιστεύω οτι είμαστε όσο ελεύθεροι θέλουμε να είμαστε. Υπάρχει κι ένας στίχος του Ναζίμ Χικμέτ που λέει "Το χειρότερο είναι την φυλακή να την έχεις μέσα σου.."
@elen:
Σημαντικό κατόρθωμα για ένα ταπεινό blogακι σαν αυτό εδώ!
ελεύθερος χωρίς να το ξέρει!
μ'αρεσει αυτή η προσέγγιση!
εγώ, πάντωςς, ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν πρόκειται περί αισιόδοξης ή απαισιόδοξης προσέγγισης...
απο παλιό ποστ:
Μου είχε διηγηθεί τη ζωή ενός φυλακισμένου χρόνια και χρόνια, που ένα πρωί ακουμπώντας στην πόρτα της φυλακής του, συνειδητοποιεί πως η πόρτα είναι ανοικτή. Πόσα χρόνια ήταν ανοικτή και δεν το ‘ξερε; Αυτό είναι το δράμα.
Έτσι και με την φυλακή την τωρινή: η πόρτα είναι ξεκλείδωτη, αλλά κοιτάζω πάντα από το σιδεροφραχτο παράθυρο. Αυτό που κουβαλάμε πάντοτε μαζί μας.
Εσυ το δωσες καλύτερα όμως.
Κάτι τέτοια μικρά σου μου φαίνεται δεν πρέπει να τα διαβάζω πρωί.
Έχω γράψει σήμερα ακριβώς το ανάποδο: την πόρτα να μπει ψάχνει... όχι να βγει... Πλάκα έχουμε... Πάντως όχι, δεν υπάρχει πόρτα...
Varu to thema file opws k to blog! katafera omws na mpw! to oti me kapoio tropo den eimaste eleftheroi einai sigouro. Kata poso omws drastiriopoioumaste omws gia kati "pio elefthero"? Opws stin periptwsi tis paximadokleftras?!?
ο dim θα μας πει που είναι η πόρτα ;)
Poia ap' oles ??!
@οι σκιες μιλάν:
Το πρωί καλύτερα είναι να το βλέπεις με την αισιόδοξη οπτική. Σκέψου πως ανα πάσα στιγμή μπορείς να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις.
@synas:
Όλοι ψάχνουμε κάπου να ανήκουμε, όλοι θέλουμε να μπορούμε να φέύγουμε. Μπερδεμένα πράγματα...
@dim:
Αυτό είναι το θέμα. Η δικιά μας η δράση...Όντως υπάρχει κάτι που μας περιορίζει και μας κρατάει στην γή ή απλώς βρίσκουμε δικαιολογίες για να μην ρίχνουμε στον εαυτό μας το φταίξιμο;
@elen:
Πολύ πιθανόν. Του έχω εμπιστοσύνη!
:-)
btw, θέλω τόσο πολύ να γράψω "Δύο πόρτες έχει η ζωή" αλλά αφενός θα επιβεβαιώσω πως πάντα εγώ είμαι αυτός που ρίχνει το επίπεδο των σχολιών και αφετέρου θα φανώ ανακόλουθος με το προηγούμενο μου post και την ευγενική σταυροφορία που έχω εκκινήσει!
:-)
Βαρύ πράμα η ελευθερία. Δεν ξέρεις τι να την κάνεις.
Η πηγή έμπνευσης του κειμένου σου καθημερινό μου βάλσαμο.
"Δεν πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει.."
@ladybug:
Αυτό, βέβαια, προυποθέτει πως γνωρίζεις οτι την διαθέτεις..
@play/pause:
Λειτουργεί αναλγητικά και καταπραυντικά. Το έχω παρατηρήσει κι εγώ.
εξω ειμαστε ή μεσα σ'ενα -ευρυχωρο εστω- μεσα;
άγνωστο μέχρι να εξερευνήσουμε κάθε σπιθαμή του διαθέσιμου χώρου που ανοίγεται μπροστα στα μάτια μας..
Άκου τι μονολογεί η "Φαίδρα" του Ρίτσου:
"Θυμάμαι ένα άγριο κάτασπρο άλογο, δεμένο απ΄ το πόδι σ΄ ένα δέντρο.
Πως τιναζόταν,πως άφριζε η ουρά του, η χαίτη του, πως κυματίζανε οι μυώνες σ΄ όλο το κορμί του
κάτω απ΄ το λαμπερό λευκό του τρίχωμα.
Θαρρούσα πως θα κοπεί το πόδι του απ΄ τη ρίζα, και, τρίποδο πια, θα καλπάσει κουτσαίνοντας περήφανο προς το άγνωστο,
(ίσως
καμμιά λευτεριά δεν κερδίζεται χωρίς κάποια δική μας θυσία).
Κι αλήθεια, έσπασε το σκοινί κι όχι το πόδι του,
κι ενώ έκθαμβη περίμενα την αστραπή της φυγής του,
εκείνο
έκανε πέντε αργά μεγάλα βήματα και στάθηκε
κοιτώντας σοβαρά και περίλυπα την κομμένη τριχιά του".
Αγαπάμε άραγε τα δεσμά μας ή απλώς τα έχουμε συνηθίσει; Μήπως μας τρομάζει το άπειρο των δυνατοτήτων;
Θλιβερή η σκέψη, πάντως, ενός άλογου δεμένου...
@vroxopoios:
Είναι μια από τις πιο δυνατές εικόνες που έχω ποτέ διαβάσει.
Η ελευθερία είναι δύσκολο πράγμα στο να τη διαχειριστείς. Πολλές οι επιλογές και όλων οι συνέπειες δικές σου.
Το σκοινί προσφέρει άλλοθι. Προσφέρει και κίνητρο για πάλη.
Κι όταν καταφέρεις και το κόψεις νοσταλγείς "τους βαρβάρους" που σ΄έδεσαν εκεί γιατί "οι άνθρωπoι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις". Θα τους βρεις, αν κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά στον καθρέφτη.
omorfo,poli omorfo to post sou
Ego tin eleytheria san outopia tin blepo
Mou leipei apisteyta
Gia ayto kai tin epithimo sinexos kai apegnosmena
@silenzio:
Ακόμη κι αυτό που βλέπουμε στον καθρέφτη όμως, δεν είναι τίποτε άλλο απο μια υποκειμενική κατασκευή...
@takis vasilopoulos:
Το πρόβλημα θα ήταν να μην την επιθμούσες. Ή μάλλον να μην την επιθυμούσες απεγνωσμένα...
@vroxopoios:
Συμφωνώ για το όμορφο ποστ.
Να συμπληρώσω ότι υπάρχει και κάποιος άλλος στίχος,από ταξίμι,που λέει:" μα η μέσα φυλακή είναι η πιο μεγάλη "...
ισχύει πιστεύω..
Όλοι έχουμε "φάει πόρτα" μου φαίνεται!
Έτσι είναι... είμαστε ήδη "έξω". Μόνο που για τους περισσότερους από εμάς είναι δύσκολο να το καταλάβουμε και μένουμε προσκολλημένοι σε ανθρώπους + καταστάσεις που μας κρατάνε κάτω... Θες από φόβο, θες από βόλεμα... Κι όταν το συνειδητοποιήσεις μετά αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν αυτή η "θάλασσα από δυνατότητες" τόσο καιρό να ήταν μπρος στα μάτια σου και να μην το έβλεπες... :)
Καλημέρα! Και καλή επιτυχία στη διπλωματική! :)))
@dim:
Όλοι ανεξαιρέτως όπως όλα δείχνουν!
@muse:
Το θέμα είναι το συνειδητοποιήσεις αρκετά γρήγορα, ούτως ώστε να έχεις ακόμη περιθώρια. Ο χρόνος δεν είναι ανεξάντλητος...Καλώς ή κακώς...
ΥΓ.Καλημέρα!Ευχαριστώ! :-)))
-Σου φωνάζω γιατί δεν μου απαντάς?
- Μα σου απάντησα ήδη.
-Σου χτυπάω γιατί δεν μου ανοίγεις?
- Μα σου έχω ανοίξει ήδη...
και έτσι προχωράμε...
έτσι συνηθίζεται...
Κι αν δεν είσαι απ' έξω
και κάποια στιγμή την βρείς,
δεν την αναγνωρίζεις.Την χρησιμοποιείς σαν μια κοινή πόρτα ...
για να μπαινοβγαίνεις ....
Τουλάχιστον την χρησιμοποιείς...
Πολυ καλό το post
Η ελευθερία του σώματος ίσως να θέλει αρετή και τόλμη, η ελευθεριά της ψυχής κρύβεται στην απλότητα, στην απλότητα που βρίσκεται στην αγάπη,στην αγάπη που δεν θα την βρείς στον εγωισμό,στον εγωίσμο που βλέπεις παντού γύρω σου.
καμιά φορά μπορεί και η αγάπη να σου στερεί την ελευθερία...
Ανάλογα πως ορίζεις την αγάπη και πως ορίζεις την ελευθερία.
όλα θέμα ορισμού μοιάζουν να είναι σε αυτήν τη ζωή...
Δημοσίευση σχολίου