All that you can’t leave behind...

«Τι θα κρατήσετε από την χρονιά που φεύγει;».Πρέπει να είναι η δεύτερη πιο κλισέ ερώτηση, που γίνεται στις συνεντεύξεις. Μετά, φυσικά, από το «Ποια τρία πράγματα θα παίρνατε μαζί σας αν ναυαγούσατε σε ένα ερημονήσι;». Στην οποία, παρεπιμπτόντως, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κανείς δεν συμπεριλαμβάνει στις προτιμήσεις του και ένα κινητό που να πιάνει παντού. Αν όχι ένα σκάφος….

Όπως και να’χει, πιστεύω η πρώτη ερώτηση θα έπρεπε να ήταν αλλιώς διατυπωμένη. «Τι δεν μπορείτε να αφήσετε πίσω με την χρονιά που φεύγει; Τι δεν σας επιτρέπεται να ξεχάσετε;» ίσως να ήταν μια πιο ενδιαφέρουσα επιλογή. Εγώ τουλάχιστον θα είχα πολλά να πω, αν τυχόν κάποιος μου την απεύθυνε.

Θα του έλεγα για το κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια, για το βράδυ εκείνο στην Θεσσαλονίκη, για το ταξίδι στην Πάτρα και την υπηρεσία αφύπνισης του ξενοδοχείου, για το τρένο, με το οποίο διασχίσαμε κατά πλάτος την Ολλανδία. Θα του μίλαγα για το πουκάμισο του Sumner, για τα τατουάζ του Gahan, για τον περίεργο κιθαρίστα των Apoptygma Berzerk. Θα του μίλαγα για συναυλίες, για αγώνες, για το πώς ο Grosso νίκησε τον Anthony, για τις βλακείες που συζητάγαμε τα ξημερώματα που γυρνάγαμε στο δωμάτιο στην Αμοργό. Θα του ανέφερα καμιά 20αριά επελεγμένα sms και θα του έδινα μερικά εκτυπωμένα e-mails. Θα τον υποχρέωνα να γράψει τις ατάκες «Κάτι παίζει με το αμάξι», «Αν το υπολογίσεις οι ώρες που ταξιδεύουμε είναι περισσότερες από τις ώρες που κοιμόμαστε», «Από αύριο αρχίζουν οι νέες σου ευθύνες». Θα προσπαθούσα να του περιγράψω πως αισθάνεσαι όταν μαθαίνεις από το τηλέφωνο πως κάποιος πέθανε, πως νιώθεις όταν άγνωστοι άνθρωποι σε γεμίζουν ευχές. Θα του μίλαγα για ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου, για μέρη που αγάπησα, για όνειρα που άγγιξα. Για το ασαφώς καθορισμένο σχέδιο, που υπάρχει για την νέα χρονιά.

Μετά θα του έδινα την διεύθυνση αυτού εδώ του blog και θα του έλεγα πως θα κράταγα όλα αυτά τα posts που έγραψα. Καλά και κακά, άξια να διαβαστούν και αδιάφορα, βαρετά και ενδιαφέροντα. Επίσης, θα του έλεγα από αρχές Ιανουαρίου να ρίξει μια ματιά και στα links, τα οποία σύντομα σκοπεύω να ανανεώσω. Επιτέλους…

Θα του μίλαγα για όλα αυτά που δεν μπορώ να αφήσω πίσω. Αλλά, επειδή, δεν βλέπω κάποιον να μου κάνει σύντομα την συγκεκριμένη ερώτηση τα λέω σε σένα. Σε σένα, που έκανες τον κόπο να έρθεις μέχρι εδώ.

Καλή χρονιά!

Υγ. Τις μισώ τις λίστες! Γράφεις ολόκληρο «σεντόνι» και αφήνεις τα μισά που ήθελες να πεις εκτός!

Το πάζλ

«Σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια…στο Decadance…θυμάσαι;». «Την Μαρία την θυμάστε; Εκείνο τον βλάκα στο από κάτω δωμάτιο;» .Θυμάμαι. Τα περισσότερα τουλάχιστον. Και για όσα η μνήμη μου με προδίδει, υπάρχουν και οι υπόλοιποι.

Γιορτές. Περίοδος συνυφασμένη με ανασκοπήσεις, αναπολήσεις, απολογισμούς. Συναντήσεις με φίλους που έχεις να δεις καιρό, αποχαιρετισμοί με ανθρώπους που θα αργήσεις να ξαναπετύχεις. «Ήρθα προχθές. Αύριο πετάω ξανά», «1-8 έχω άδεια», «Πότε θα πάμε για μπάσκετ;».

Αλκοόλ, φαγητό, φίλοι, οικογένεια, ιστορίες, αναμνήσεις. Όλα κάπως δένουν μεταξύ τους. Συναντιούνται σε ένα εστιατόριο στην Βεντήρη, σε μια συνοικιακή μπυραρία. Σερβίρονται μαζί με τις σαμπούκες στα μπάρ, συνοδεύουν την γαλοπούλα την Δευτέρα το μεσημέρι. Φουσκώνουν τον λογαριασμό του τηλεφώνου.

Ένα πάζλ με πολλά κομμάτια που -εδώ και πολλά χρόνια- σχηματίζεται. Ακόμη, όμως, θέλει πολλή δουλειά για να ολοκληρωθεί.

Απλά

Ήσουν και παλιότερα εδώ, έτσι δεν είναι; Κρυβόσουν πίσω από τις λέξεις μου. Χωρίς να το ξέρω στεκόσουν αθόρυβα δίπλα μου. Περίμενες μια ευκαιρία…

Με έβλεπες να μεθάω εκείνο το βράδυ στην Ίο. Να τσακώνομαι, να φωνάζω, να βρίζω σε κάθε ευκαιρία. Ήσουν εκεί κάθε φορά που παραληρούσα, που ονειρευόμουνα ταξίδια σε άγνωστα μέρη. Στα τραγούδια που άκουγα, στα κείμενα που έγραφα.

Θυμάμαι να σε πετυχαίνω σε μπαρ και συναυλίες. Γέλαγες με τα αστεία μου. Θύμωνες με τις παραξενιές μου. Πάντα γνώριζες για μένα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο. Για αυτό και μπορούσες να μου συγχωρήσεις την πιο ακραία συμπεριφορά. Για αυτό μπορούσες να με βασανίσεις για το πιο ασήμαντο παράπτωμα.

Ήσουν και παλιότερα εδώ.

Απλά δεν είχες εμφανιστεί.

Schism

Το αγαπημένο μου κομμάτι από τους Tool. O Maynard Keenan με την μάσκα του, ο Adam Jones ανέκφραστος κι εγώ στριμωγμένος ανάμεσα σε πιτσιρικάδες που κάνουν moshing χωρίς να υπάρχει λόγος. Σάββατο βράδυ στο Ελληνικό μαζί με άλλους 10-11. 000 έχουμε αντέξει τον άθλιο ήχο των Mastodon και σηκωνόμαστε στις μύτες για να δούμε το laser-show και τις βίντεοπροβολές.

Schism. Σχίσμα, διαίρεση, διαφωνία, δυσαρμονία. Ίσως η καταλληλότερη λέξη για να περιγράψει την κατάσταση του κοινού μετά την συναυλία. Άλλοι εκστασιασμένοι, άλλοι απογοητευμένοι. Ο κακός χώρος, οι απαιτήσεις των Tool να μην τους φωτογραφίζει το κοινό, οι δυσκολίες στην είσοδο και την έξοδο δεν πέρασαν απαρατήρητες. Μια βόλτα σε blogs και fora το επιβεβαιώνει.

Δεν ήταν η συναυλία που μας άλλαξε την ζωή. Δυστυχώς ή ευτυχώς έχουμε πάει και σε άλλες καλύτερες. Είδαμε, όμως, ζωντανά ένα από τα μεγαλύτερα rock/metal συγκροτήματα του κόσμου σε μια σχετικά καλή φάση του.

Δεν μας χάλασε.

Το ταξίδι

Πέντε μέρες, τρεις χώρες. Τέσσερις αν μετρήσεις και την Ελλάδα. Άαχεν – Άμστερνταμ- Βρυξέλλες. Γερμανία –Ολλανδία- Βέλγιο. Πέμπτη μεσημέρι προσγείωση στο Ντίσελντορφ, Δευτέρα βράδυ στο Ελ. Βενιζέλος. Αρκετά ακόμη χιλιόμετρα γραμμένα στον μετρητή, εκατομμύρια εικόνες αποθηκευμένες στον σκληρό δίσκο της μνήμης μου.

Tο πρώτο βράδυ πίνουμε μαύρες μπύρες στο Άαχεν. «Κάθε Σάββατο σερβίρω μέχρι και 2000 ποτήρια μπύρας» λέει ο barman. Το επόμενο πρωί αλλάζουμε τρία τρένα για να φτάσουμε στο Άμστερνταμ. «Θέλω να δω τι θα γράψεις στο blog σου» ακούω αργά το βράδυ μέσα σε μια ιρλανδέζικη pub. «Κι εγώ» απαντάω. Έχω πέντε μέρες να γράψω οτιδήποτε και το βρίσκω ευεργετικό. Δεν θέλω να γράφω αυτήν την στιγμή. Θέλω να κοιτάζω έξω από το παράθυρο, να ακούω ανθρώπους να μιλάνε , να διαβάζω βιβλία και περιοδικά μέσα στα τρένα. Θέλω να νιώθω.

Στις Βρυξέλλες κάθε 200 μέτρα πέφτουμε πάνω σε άλλους Έλληνες. Μιλάνε στα κινητά, βγάζουν φωτογραφίες, αγοράζουν σοκολάτες. Χαμογελάω όταν τους ακούω αλλά ταυτόχρονα σκέφτομαι πως μετράω αντίστροφα. Σε λίγο έρχεται η ώρα της επιστροφής. Ίσως για αυτό μέσα στο Thalys να μου έρχεται η επιθυμία να γράψω. Αρχίζω να σημειώνω προτάσεις στην πρώτη επιφάνεια χαρτιού, που βρίσκω μπροστά μου. Γράφω λέξεις πάνω σε μια φωτογραφία. «Αυτό! Αυτό! Όπως είναι! Σκάναρε το και βάλτο στο blog». Αν βρω που το καταχώνιασα…

Στην προσγείωση στην Αθήνα όλοι μοιάζουν να γυρίζουν σπίτια τους. Κανείς δεν φαίνεται να έρχεται σε κάποιον νέο τόπο. Όλοι να επιστρέφουν δείχνουν. Ή τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω εγώ.

Κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια.

Γνωστές φάτσες

Βρυξέλλες, 10/12/2006

I am-sterdam

Οι ταμπελίτσες στην σκάλα με την επιγραφή «Μην φέρνετε φαγητό στους κοιτώνες. Κίνδυνος επίθεσης ποντικών» σίγουρα δεν ήταν καλό σημάδι. Όταν, όμως, είναι Παρασκευή βράδυ στο Amsterdam, δεν έχεις κάνει κράτηση, όλα τα hostels είναι γεμάτα, έξω βρέχει και τα ξενοδοχεία ζητάνε 60 ευρώ το κεφάλι, είσαι διατεθειμένος να προχωρήσεις σε κάποιες υποχωρήσεις. Είσαι έτοιμος να μείνεις σε ένα απίστευτο αχούρι ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα το μετανιώνεις για όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Κάποιοι που έκαναν το λάθος ακόμη έχουν να το λένε.

Το ότι ο «καμένος» ιδιοκτήτης του Hostel Aroza μας πέταξε έξω όταν κατάλαβε πως δεν είμαστε η παρέα των Ισπανών που περίμενε δεν μπορεί να εκληφθεί παρά ως εύνοια της τύχης. Αν, μάλιστα, ήμουν πιο θρήσκος, τότε θα είχα, σίγουρα, πειστεί για την ύπαρξη του Θεού όταν βρήκαμε τα τελευταία διαθέσιμα κρεβάτια σε ένα -κατά δήλωση του - χριστιανικό youth hostel. Κοιτώνες των 18 ατόμων, κορίτσια στον πρώτο όροφο, αγόρια στον δεύτερο, την Κυριακή επίσκεψη στην εκκλησία –«αν φυσικά το επιθυμείτε». Ποντίκια -αν και πλάσματα του Θεού και αυτά- ευτυχώς δεν υπήρχαν πουθενά.

Κλασικά τουριστάκια μέσα στους δρόμους της πόλης, χαζέψαμε τα κανάλια με τις φορτηγίδες, την περίεργη αρχιτεκτονική των κτιρίων, τα εκατοντάδες ποδήλατα και τις ειδικές λωρίδες, στις οποίες κυκλοφορούν. Βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες, προσπαθήσαμε να καταλάβουμε πόσα Bulldog coffee-shops υπάρχουν. Προχωρήσαμε δίπλα σε μεθυσμένους Άγγλους, ζευγάρια Ισπανών, μεσήλικες Ολλανδούς. Επισκεφτήκαμε το Μουσείο Van Gogh, Το Σπίτι της Άννας Φρανκ, το Μουσείο του Σεξ. Μπήκαμε σε Sex Shops και μαγαζιά με σουβενίρ

Ι Amsterdam, Μέσα στην μέση της Red Light District μια μπάντα παίζει χριστουγεννιάτικους σκοπούς. Μερικά στενά πιο κάτω καμιά δεκαριά άτομα, πουλάνε κόκα και ecstasy στην άκρη του δρόμου. Τα κορίτσια στις βιτρίνες φοράνε ελάχιστα ρούχα και κάνουν ότι μπορούν για να τραβήξουν πελάτες. «50 euros. Suck and fuck» λέει την ταρίφα κάποια...Ένα ζευγαράκι περιμένει στην ουρά για ένα live porn show. Μια κυρία μας δίνει οδηγίες για το πώς θα γυρίσουμε στο hostel. To πρωί κάποιοι παίζουν σκάκι στο αίθριο μπροστά από το Hard Rock Café. Μάλλον είναι οι ίδιοι που το βράδυ γεμίζουν τους δρόμους με χαρακτηριστικές μυρωδιές.

Ι amsterdam. Η πόλη που τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Χρωματισμένα ψέματα

Amsterdam, 9/12/2006

Σκέψη

Thalys. Το μωρό των Ινδών παίζει με την μητέρα του. Χαμογελάει στους δυο gay που κάθονται στις απέναντι θέσεις. Είμαστε κάπου μετά την Λιέγη. Κάπου στο τρίγωνο Βέλγιο – Γερμανία- Ολλανδία. Ο κόσμος έχει μικρύνει «επικίνδυνα».

Έχει γίνει τόσο μικρός που χωράει στο γέλιο του μωρού



[Λέξεις γραμμένες στο λευκό περιθώριο της σελίδας 5 ενός –γραμμένου στα γαλλικά- Βελγικού free press. Μιας μικρής εφημερίδας που πήρα από ένα stand στην είσοδο ενός ισπανικού fast-food. στις Βρυξέλλες Κακοσχηματισμένα γράμματα με μπλε στυλό δίπλα στην κοινή συνέντευξη κάποιων Bauduin και Andre Remy. Προτάσεις που γεννήθηκαν στην πρώτη θέση ενός τρένου που φτάνει μέχρι και τα 300 χμ/ώρα. Το ίδιο τρένο που διάλεξαν και τα γάντια μου για να ταξιδέψουν στο Παρίσι. Αρνούμαι να δεχτώ πως τα ξέχασα. Απλά ήθελαν να ταξιδέψουν λίγο παραπάνω.]

Φύγαμε...

Απογειωνόμαστε. Ήρθε η ώρα να ψάξουμε ξανά τις σκέψεις μας σε άγνωστα μέρη. Να μετρήσουμε –για άλλη μια φορά- τις αντοχές μας. «Today we escape».

Μας περιμένουν θέσεις δίπλα στο παράθυρο. Πτήσεις πάνω από τα σύννεφα. Τρένα που καταλήγουν σε όμορφες πόλεις. Τα φώτα μοιάζουν να είναι παντού αναμμένα.

«Βλέπω τους δρόμους ανοιχτούς μέχρι τα πέρατα της γης»

10.(000) days

I know the pieces fit cuz I watched them tumble down

16/12/2006

Happy ending

Το λεωφορείο γεμάτο. Το Μετρό γεμάτο. Σε καθημερινή βάση πάντα. Περισσότερες υποχρεώσεις που τρέχουν. Νέες προθεσμίες που πρέπει να τηρηθούν. Ο Δεκέμβρης μπήκε φουριόζος και γεμάτος απαιτήσεις. Ζητάει πολλά. Περισσότερα από άλλες φορές.

Λίγο πριν τις γιορτές, λίγο πριν τα στολισμένα σπίτια. Μερικές μέρες πριν από τις Χριστουγεννιάτικες φιέστες των δημάρχων. Ο Δεκέμβρης έφτασε και το βιολογικό ρολόι των περισσοτέρων τους οδηγεί στην Ερμού, τα Attica και το Mall. Οι «εορταστικές» ερωτήσεις αυξάνονται: «Ξέρεις πότε παίρνουμε το δώρο Χριστουγέννων;», «Θα πάρεις καμιά μέρα άδεια;». Σκέφτομαι να ξανανοικιάσω το Bad Santa. Στο μεταξύ, μερικές χιλιάδες λέξεις με περιμένουν –όχι και τόσο υπομονετικά είναι η αλήθεια- να τις γράψω.

Μετράμε, ήδη, τέσσερις μέρες στον Δεκέμβρη. Οι τελευταίοι τρεις μήνες πέρασαν σαν τρεις μέρες. Τώρα φαίνεται να υπάρχει μια μικρή αίσθηση πίεσης. Αυτός, όμως, αναμένεται να είναι –μακράν- ο καλύτερος Δεκέμβρης της μέχρι τώρα ζωής μου.

Πίστεψε με. Κάτι ξέρω που το λέω…

Προβλεπόμενη εξέγερση

Τα φώτα σβήνουν. Από τα ηχεία ακούγεται η εισαγωγή του «Money for nothing» των Dire Straits. Η ώρα είναι 23:00 και στην σκηνή ανεβαίνει η «συμμορία» από το Leeds, που ακούει στο όνομα Kaiser Chiefs. Ο λόγος που το Gagarin έχει γεμίσει.

Οι γκρίνιες για το ακριβό εισιτήριο σβήνουν κάπου στην μέση του πρώτου κομματιού. «Na Na Na Na Naa» και τα κορίτσια που κρέμονται από τα κάγκελα του εξώστη ουρλιάζουν. Ο κόσμος συμμετέχει όσο πιο έντονα μπορεί. Τραγουδάει μόνος του χτυπώντας παλαμάκια σχεδόν το μισό «Everyday I Love You Less and Less». Οι Kaisers παρακολουθούν αποσβολωμένοι και αρχίζουν να παίζουν, αφού ακουστεί και το πρώτο ρεφρέν.

Η μορφή της βραδιάς είναι ο τραγουδιστής Ricky Wilson. Χοροπηδάει πάνω-κάτω, γυρίζει το μικρόφωνο στο κοινό, αγγίζει τα χέρια αυτών που είναι στην πρώτη γραμμή. Σκαρφαλώνει πάνω στα ντραμς, παίζει με τον κόσμο. Στο «Modern Way» τραγουδάει τους τρεις πρώτους στίχους μαζί με ένα τυπάκι, που έχει κατορθώσει να ανέβει πάνω στην σκηνή. Στο «I Predict a Riot» κάνει stage diving. Οι σεκιουριτάδες αγωνίζονται να τον τραβήξουν πίσω.


Δώδεκα και κάτι η συναυλία έχει τελειώσει. Τελευταίο κομμάτι το «Oh my god». Σε άλλη περίπτωση, ίσως, και να γκρίνιαζα. Όχι, όμως, και με αυτούς. Θα μπορούσαν να είναι η μπάντα των κολλητών μου. Παιδιά που τρελαίνονται να είναι πάνω στην σκηνή. Παίζουν για πάρτη τους, τα δίνουν όλα, γουστάρουν.

Απλά έχουν πουλήσει περισσότερους από 5.000.000 δίσκους παγκοσμίως ...