Κατηφορίζουμε την Αδριανού και διαφωνούμε. Η μια καφετέρια είναι «πολύ trendy» ή άλλη «απίστευτα παρακμιακή». Κυριακή βράδυ στο Θησείο και ψάχνουμε ένα μέρος να πιούμε μια μπύρα. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο δεν μπορούμε να βρούμε.
Τίποτα δεν μπορεί να μας καλύψει απόλυτα. Και δεν εννοώ μόνο τις καφετέριες. Το μπλοκ που ήσουν στην πορεία για το Πολυτεχνείο, το μπαρ που πήγες το Σαββατόβραδο, η δουλειά που κάνεις. «Παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς». Κατασκευάζεις μικρούς εαυτούς επιφορτισμένους με συγκεκριμένα καθήκοντα. Κάθε φορά ικανοποιείς μόνο ένα μέρος των επιθυμιών, των ονείρων, των προσδοκιών σου. Γλύφεις μια-μια τις πληγές σου, αντιμετωπίζεις τον κάθε φόβο σου ξεχωριστά.
«Κάπου όλα γίνονται ένα» όμως. Και νομίζω πως έχω βρει που.
22 σχόλια:
Καθώς μικραίνει η μέρα...
αμέσως το'πιασες...
υγ. ο τίτλος είναι στιχάκι απο το τραγούδι του Φάμελου "Κάθε όνειρο στον χάρτη" απο τον δίσκο "Καθώς μικραίνει η μέρα"
Δεν έχεις άδικο.
Από την άλλη μεριά, το σύνολο δεν είναι απλώς το άθροισμα των μερών του....
εξάλλου, αλίμονο στις ολοκληρωμένες υπάρξεις.
Ζήτω τα αποσπάσματα!
;-)
Ίσως και να είναι καλύτερα να μην καλύπτεσαι απόλυτα. Αυτό θα οδηγούσε στο να επαναπαυτείς, να μην ψάχνεις για τίποτα καινούριο. Θα κρυβόσουν κάτω από μια κουβέρτα ασφάλειας και δε θα σ' ένοιαζε τι μπορεί να υπάρχει παρακάτω. Αν ο Κολόμβος είχε αρκεστεί στην Ευρώπη, δε θα ανακάλυπτε ποτέ την Αμερική (εντάξει, ατυχές το παράδειγμα, τότε θα ήμαστε όλοι πολύ καλύτερα)!!!
Όταν όμως προεξέχει έστω και το μικρό σου δαχτυλάκι από αυτή την κουβέρτα, αρκεί για να είσαι σε εγρήγορση, να ψάχνεις το καλύτερο, χωρίς, βέβαια, να φτάνεις σε σημεία υστερίας του τύπου "το ένα μου βρωμάει, το άλλο μου ξυνίζει")
Τέλος πάντων, έχουμε ανάγκη πάντα από μια μικρή δόση ανικανοποίητου που μας κάνει να "τραβάμε του βάθους ολοένα" (Ελύτης), εκεί που "κάθε πόλη κάθε δρόμος, κάθε όνειρο στο χάρτη...όλα γίνονται ένα".
υ.γ. πάλι χτύπησες φλέβα με το τραγουδάκι, Τσουκαλά!
@μαρκησία του ο.:
Ζήτω!!!
:-))
@silenzio:
Αν κάτσω και σκεφτώ αυτά που κατα καιρούς κυνηγάω καταλήγω στο συμπέρασμα πως εγώ προσωπικά μάλλον έχω ανάγκη απο μεγάλες και χορταστικές δόσεις ανικανοποίητου!
υγ. το φανταζόμουν! btw, εχεις απλά ταλέντο στο να συνδέεις πράγματα και καταστάσεις ή γνωριζόμαστε απο κάπου;
"αντιμετωπίζεις τον κάθε φόβο σου ξεχωριστά"
Καλό hint αυτό, θα το ακολουθήσω... ;)
Γιατί συνήθως τους αφήνω να με φρικάρουν όλοι μαζί...
"Τίποτα δεν μπορεί να μας καλύψει απόλυτα"...Εγώ μένω σε αυτό.Πάντα κάτι θα μας λείπει.
Κατασκευάζεις μικρούς εαυτούς επιφορτισμένους με συγκεκριμένα καθήκοντα.
kai sto telos tis meras anarwtiesai poios ta ekane ola auta kai pou isoun esu oles autes tis wres...
Γλύφεις μια-μια τις πληγές σου
kai sa ta skulakia perneis euxaristisi apo auto...
αντιμετωπίζεις τον κάθε φόβο σου ξεχωριστά.
i apla tha itheles:)
tin kalimera mou
@muse: Η λογική είναι απλή: πρώτα τους ξεμοναχιάζεις και μετά τους ξεπαστρεύεις! Πίστεψε με, πιάνει!
@gitsaki: Δυστυχώς ή ευτυχώς... Εξαρτάται πως το βλέπεις...
@atg:Κάπως έτσι είναι μάλλον...
Καληνύχτα.
(Πάω για ύπνο)
Το τραγούδι αυτό μιλα για τραίνα και πλοία και αποχωρισμούς και αποστάσεις, για απολογισμούς και αναζητήσεις...για όνειρα! Είναι η ζωή όλων μας. Μία μικρογραφία, μία επιτομή.
Ό,τι κι αν μας συμβαίνει, όσο κι αν φοβόμαστε το σούρουπο "γιατί έχει πάντα τη θλίψη ενός ατέλειωτου χωρισμού", υπάρχει και η άλλη όψη-πάντα δεν υπάρχει άλλωστε;
"μα το ξέρω πως στο τέλος
κάθε πόθος, κάθε αγάπη ,
κάθε πόλη , κάθε δρόμος,΄
κάθε όνειρο στο χάρτη
κάπου όλα γίνονται ένα...
καθώς μικραίνει η μέρα ... "
Όλες οι αλήθειες μας συναντιούνται κάπου, εκεί όπου χάνεται ο ορίζοντας για τα μάτια μας, αλλά συνεχίζει να ταξιδεύει το μυαλό και η ψυχή μας.Μετράει διαφορετικά ο χρόνος, αλλάζουν οι συσχετισμοί!Όλα φαινονται πιο μικρά...
Έτσι, σταμάτησα να φοβάμαι το σούρουπο.
Δεν σας έχει συμβεί ποτέ να κοιτάτε το ηλιοβασίλεμα και να νιώθετε κοντά; με ανθρώπους που σας λείπουν;που θα θέλατε να είναι εκεί;με εκείνους που νομίζετε ότι δεν καταλαβαίνετε;με τον εαυτό σας;με τους "άλλους";
Κι αύριο μέρα είναι... πάλι!
Γνωριζόμαστε και μάλιστα είμαι και από τους παλιούς θαμώνες. Άντε, για να σε βοηθήσω, στο PairiDaeza, παραπονέθηκες ότι είχα χαθεί από το blog κι έτσι εδώ και καιρό επανήλθα δριμύτερη.
Α! και μη νομίσεις ότι έχω ξεχάσει το cd που μου χρωστάς...!!!
Κάθε μέρα καινούργια μέρα
btw, μιλώντας για σούρουπα:
http://vroxopoios.blogspot.com/2006/04/blog-post_13.html
silenzio με άφησες άφωνο...
Αν και οφείλω να ομολογήσω πως η ποιότητα των σχολίων σου με είχε κάνει αρκετές φορές να σκεφτώ πως είχα να κάνω με σένα.
Επανήλθες δριμύτερη και ελπίζω να μην ξαναχαθείς!
υγ.Κάποια στιγμή θα έρθει στα χέρια σου. Δεν το έχω ξεχάσει, απλά το κάνω για μην επαναπαυεσαι!"Μια μικρή δόση ανικανοποιήτου" προσφορά του καταστήματος!
:-))
@vroxopoios:
Είσαι φοβερός! Αν είναι έτσι, κράτα το για πάντα. "Ο λόγος σου με χόρτασε"!
ωραια παιδια ολα αυτα που γραφεται και οι στιχοι και τα τραγουδια και τα σχολια .
αλλα θα με συγχωρεσεται επιδη εχω και ενα 4 μηνων αγορι ,θελω ολα αυτα να τα βγαλω λιγο απο το μυαλο μου ,και σε αυτο με βοηθα λιγο ενα τραγουδακι,ακουστε το και εσεις με την πρωτη ευκερια αν το θελεται "ο μπαμπης ο φλου" .
Και ποτε ποτε ας ειμαστε με την ζωη λιγο σαν τον "μπαμη" καλο κανει .για εναν απλουστατο λογο οπως λενε και στον κηνηματογραφο και οχι μονο "LIFE IS A BITCH" :-)).
Αμυνα ,κρατατε Αμυνα παιδια.
και καλημερα σε ολους!!!
@silenzio:
Με κάνεις και κοκκινίζω. Κι όλοι ξέρουμε πως είμαι καταπράσινος!
@tsaa!!!:
Να σου ζήσει καταρχάς!
Κι επίσης: Καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση! Μην το ξεχνάμε αυτό!
σοστωωωωως!!!!!!!
'Ολα τα μέρη είναι ορισμένα και πεπερασμένα για αυτόν που αποτιμά με λογική τις διαδρομές του. Ο ορισμός του κυνικού είναι: αυτός που ξέρει την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα.
σωστός.
η πολυπλευρικότητα του χαρακτήρα μας μάλλον ευθύνεται -εν μέρη- για τη γεύση του ανικανοποίητου στο στόμα..
καλημέρα:)
@dawkinson: Προτιμώ τις ενστικτώδεις κινήσεις απο τις λογικές αποτιμήσεις.
@παπαρούνα: Πολλοί "μικροί άνθρωποι" μέσα σε ένα μόνο σώμα. Πως να τους ικανοποιήσεις όλους;
Φιλιά
:-))
«Κατασκευάζεις μικρούς εαυτούς...»
Καθημερινά... Τους κατασκευάζεις το πρωί... Τους σκοτώνεις το βράδυ, για να δημιουργήσεις άλλους το επόμενο πρωί... Πόσο κουραστικό μπορεί τελικά να είναι αυτό; Κάπου όλα γίνονται ένα. Κάπου όλα πρέπει να γίνουν ένα. Ένα. Καθάριο. Αδιαίρετο.
«Κάποτε είδα την αλήθεια ένα τραίνο περιμένοντας, όμως χάθηκε στα βάθη κάποιου ορίζοντα, χορεύοντας...»
Είναι αρκετά κουραστικά αλλά μάλλον είναι αναπόφευκτο. Τίποτα δεν είναι ολοκληρωμένο, κανείς δεν είναι τέλειος. Για αυτό πάντα αναζητάμε την ένωση, το ανικατοποιήτο, την απόδραση. Ακολουθούμε το φως. Όποιο κι αν είναι το τίμημα...
"Κάπου ένα φως ανάβει.Εγώ θ’ ακολουθήσω.Μα το μισό εαυτό μου, πάλι θ’ αφήσω πίσω"
Δημοσίευση σχολίου