Berlin

Fall apart…

Νιώθω πως διαλύομαι, πως κοίταξα πολύ έντονα τον κόσμο και αυτό πόνεσε. Όπως όταν κοιτάς τον ήλιο και ζαλίζεσαι. Ή όπως όταν περπατάς μέσα στην βροχή νομίζοντας πως είσαι «άτρωτος» αλλά τελικά καταλήγεις με πνευμονία. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;


Μετράω τους ανθρώπους που έχασα, αυτούς που άφησα πίσω, εκείνους που με ξέχασαν. Τα χαμόγελα και τα νευριασμένα βλέμματα που ακόμη δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τι σημαίνουν. Νιώθω πως γίνομαι χειρότερος. Με παρακολουθείς;


Διαγράφω τις μέρες μου, πετάω τις ώρες μου, κυνηγάω ευλαβικά τα λεπτά μου. Μετά ταξιδεύω με το νου μου ενώ το λεωφορείο έχει φρακάρει στην Κηφισίας και το Μετρό μου επιβάλλει να περιμένω για να έρθει. Ξεκουμπώνω τότε τα φτερά μου και τα βάζω στην τσάντα του laptop.


Με συγχωρείς, έτσι δεν είναι;

A change of scenery…

Στους James έχει κόσμο. Πολύ κόσμο. Τραγουδάνε. Γκαρίζουν. Χορεύουν. Λιποθυμούν. Τουλάχιστον 4 κοπέλες στην ευρύτερη ακτίνα μου έχουν βρεθεί κάτω. Κακός εξαερισμός υποθέτω, δεν μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει κάποιο Beatles Effect.

Στο Say Something όλο το στάδιο τραγουδάει. Όλοι μοιάζουν να έχουν κάποιον από τον οποίο περιμένουν κάτι να τους πει. Όλοι μοιάζουν σε κάποια στιγμή της ζωής τους να έχουν κρεμαστεί από τα χείλη κάποιου.

Όλοι το νιώθουν. Πληγωμένοι έρωτες, τσακισμένες φιλίες, εκκωφαντικές σιωπές φιλτράρονται στις φωνές τους καθώς τραγουδούν. Εγώ όμως έχω μείνει πέντε στίχους πίσω. Επαναλαμβάνω το «more than a drug is what I need…need a change of scenery…need a new life…»

Ο μπροστινός μου με κοιτάει περίεργα.

Μια ακόμη επίδειξη του εγωισμού μου, ένα ακόμη περιστατικό ασυμβατότητας με το περιβάλλον.

Τι να κάνεις; Συμβαίνουν κι αυτά…