150 λέξεις…

Μπορείς; Δεν είναι πολλές. 150 λεξούλες. Κάθε μέρα όμως…Το πρωί από το γραφείο ή το βράδυ πριν κοιμηθείς…όπως τότε, όπως παλιά…τότε που νόμιζες πως είχες κάτι να πεις κι ας αφορούσε μόνο εσένα, εκείνη και ένα νεκρό περιστέρι κάπου στην Μαβίλη. Τότε που δεν ήταν ανάγκη, τότε που δεν ήταν υποχρέωση, τότε που οι λέξεις έμοιαζαν μερικές φορές να τρέχουν να ξεφύγουν από σένα.

Μπορείς να το κάνεις; Ή έχουν αλλάξει όλα πια; Είσαι ο ίδιος άνθρωπος; Έχεις τα ίδια όνειρα, φοβάσαι τα ίδια πράγματα; Μπορείς να γράψεις τις 150 πρώτες λέξεις που θα έρθουν στο μυαλό σου χωρίς να σε νοιάζει ποιος θα τις διαβάσει, αν θα του αρέσουν κι αν θα βγάλει νόημα;

Μάλλον μπορείς, αφού ήδη προσπαθείς να το κάνεις. Από μια τρύπα στον 5^Ο οροφο μια πολυκατοικίας στην καρδιά της Βαβυλώνας βάζεις στην σειρά λέξεις νιώθοντας πως πρέπει κάτι να πεις…

Σε 150 σκόρπιες αδύναμες λέξεις….