«Αντάρτες»

Το Guérilla Marketing είναι ο σύγχρονος ανταρτοπόλεμος του κόσμου της διαφήμισης. «Προκλητικές» ενέργειες, σχεδιασμένες να κλέψουν την προσοχή του κοινού και των media. Για άλλους κατακριτέα πρακτική και για άλλους παράδειγμα προς μίμηση.

Το 2005, η αμερικανίδα Carolyne Smith «χτύπησε» στο μέτωπο της τατουάζ, με το domain name του online casino GoldenPalace.com. Είχε πληρωθεί 15.000 δολάρια για αυτό το σκοπό. Ήταν το πρώτο από μια μακρά σειρά «παράτολμων» επικοινωνιακών πρακτικών της εν λόγω ιστοσελίδας.

Σήμερα, τα πράγματα μοιάζουν να έχουν αγριέψει. Ο 24χρονος Νεοζηλανδός της φωτογραφίας θέλει να πουλήσει το αριστερό του πόδι σαν διαφημιστικό χώρο. Ίσως, πάλι, και τα δυο του πόδια. Δεν είναι ακόμη σίγουρος. Στόχος του είναι να συγκεντρώσει ένα εκατομμύριο δολάρια, βρίσκοντας χορηγούς, πρόθυμους να τον χρηματοδοτήσουν να :"χτυπήσει" τατουάζ με έργα καλλιτεχνών της πατρίδας του Οι επιχειρήσεις, όμως, δεν μοιάζουν να συγκινούνται με την μοντέρνα νεοζηλανδική τέχνη. Τα logo τους θέλουν να δουν μόνιμα χαραγμένα στο πόδι του. Και, μάλλον, θα το καταφέρουν.

Guerilla μεν, Marketing δε…

Part-time punks

Οι New York Dolls γερασμένοι και με μόλις δυο από τα αρχικά μέλη στην σύνθεση τους. Λίγο βαρετοί. Οι Sex Pistols μεσήλικοι, υπέρβαροι αλλά παθιασμένοι. Καλοί. Πολύ καλοί.Ο Rotten ειρωνικός, παρανοϊκός, ματωμένος. Επαγγελματίας όμως.Πιο πολύ rock παρά punk.

Κόσμος λίγος αλλά εκδηλωτικός. Ντου από καμιά 200αριά, ξύλο και κυνηγητό από τους «συναδέλφους» τους της 7. Εγώ με πρόσκληση VIP και ροζ βραχιολάκι. Courteeners από τα επίσημα, Dolls και Pistols από την αρένα. Λίγο απ’όλα.

Ένα καθυστερημένο post, που παλεύει να φανεί punk. Όπως και όλα/όλοι, που αναφέρονται παραπάνω.

Part-time τουλάχιστον…

Safe from harm

Μου κρατάς το χέρι για να περάσουμε τον δρόμο. Νιώθεις ότι με προστατεύεις. Λίγες ώρες αργότερα τραβάω κλωτσιές στο γραφείο και βρίζω θεούς και δαίμονες. Δεν είσαι εκεί. Ίσως για αυτό.

Πιο μετά, πάνω στην μηχανή, οι φωνές μπερδεύονται. Νιώθω τις λέξεις μου να ταξιδεύουν, να τις παίρνει ο άνεμος και να τρυπώνουν στα ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων. Κατεβαίνουμε την Συγγρού. «Μην φοβάσαι» ακούγεται από κάπου. Νομίζω πως πήγαινε σε μένα. Κι ας μην ξέρω από πού προήρθε.

Κάποτε φτάνουμε. Περπατάμε μέσα στο Καραϊσκάκη πίνοντας μπύρες, γελώντας με σαχλά οπαδικά αστεία. Οι National προσπαθούν να μας κερδίσουν. Δεν τα καταφέρνουν. Ένας παλιός γνωστός μου χαρίζει την πιο αμήχανη στιγμή των τελευταίων μηνών. «Έχασα τον πατέρα μου. Πριν δυο βδομάδες». Νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι. Θέλω το χέρι σου.

Το σκοτάδι πέφτει, οι Massive Attack ανεβαίνουν πάνω στην σκηνή. «Risingson», «Teardrop», «Angel», «Unfinished Sympathy». Κυρίως, όμως, «Safe from harm»

Κάθε τόσο «κοιτάζω πίσω για να δω αν κοιτάζεις πίσω για να με δεις, που κοιτάζω πίσω…»

Σκυλίσια ζωή

(Σάββατο, 12/7/2008, Πλατεία Συντάγματος)

Κάποιες φορές όλες οι σκέψεις πετάνε μακριά. Τις παίρνουν μαζί τους τα κύματα της ζέστης και τα sms από τα κυκλαδίτικά νησιά. Και τότε όλα σταματάνε. Οι καυγάδες για το lay-out, τα νεύρα, η αμηχανία μπροστά στο γέλιο της. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι ένα σκυλί.

Χρώμα θαλασσί…

La fiesta...

Είχαν περάσει δυο χρόνια σχεδόν από την τελευταία φορά.Είχα (σχεδόν) ξεχάσει τις ουρές στα διόδια, το περπάτημα από και προς το αυτοκίνητο, την σκόνη, που κουβαλάς μετά στα πνευμόνια σου. Θυμόμουν μόνο τον κόσμο, τις φωνές, τα χαμόγελα, την πλάτη της κοπέλας μπροστά μου. Τους θεατές να χορεύουν, να τραγουδούν, να γελάνε.

Δυο χρόνια μετά, «επιστροφή» στο Terra Vibe. Για μια ακόμη μεγάλη γιορτή. Περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι έχουν κατορθώσει να ξεπεράσουν τον «σκόπελο» των διοδίων των Αφιδνών για να δούνε τον «κοντοπίθαρο δαίμονα». Μερικοί μου σπάνε τα νεύρα με τα συνεχή πέρα-δώθε τους. Μάλλον έχω ξεσυνηθίσει. Δεν με εκνευρίζουν, όμως, όλοι εκείνοι, που ουρλιάζουν μέσα στο αυτί μου και, καμιά φορά, με σπρώχνουν όπως χορεύουν. Μάλλον δεν έχω, ακόμη, γεράσει. Tελείως...

Η Σ. έχει το πιο πλατύ χαμόγελο στο Terra Vibe. Ονειρεύεται την στιγμή, που θα παίζει κι αυτή σε μια τέτοια σκηνή, μπροστά σε τόσο κόσμο. Κάπου-κάπου σταματάει τα όνειρα και συμμετέχει πιο ενεργά. Τραγουδάει χαμηλόφωνα στο «Clandestino», ουρλιάζει στην –άκρως ηλεκτρισμένη- εκτέλεση του «Me gustas tu», χορεύει σε όλα τα τραγούδια του «La radiolina». Αυτή και αρκετές χιλιάδες άλλοι. Μαζί τους κι εγώ.

“La vida tombola”. Η συναυλία τελειώνει. Κάτι -ωραίο- αρχίζει. Κάτι που δεν ξερω τι είναι και πως μοιάζει. Αρχίζω να το καταλαβαίνω.

Καιρός (μου) ήταν…