Drug addicted alcoholic

O Shaun είναι ένα χοντρό αργοκίνητο πλάσμα. Καμία αντίρρηση. Αλλά είναι ο Shaun, ο τσόγλανος, που απορείς, πως είναι δυνατόν να ζει ακόμη. Με τα μαύρα γυαλιά και την μοικάνα, το κοντό τζιν και την adidas μπλούζα. Κάθεται στην μέση της σκηνής και «τραγουδάει». Στα διαλλείματα των κομματιών συνήθως κάτι μουρμουρίζει. Με ακατάληπτη πάντα προφορά. Μπορεί να βρίζει κιόλας. Δεν έχω ιδέα.

Δεν κινείται πολύ. Αυτό το έχει αφήσει για τον Bez και την μαυρούλα, που όντως τραγουδάει. Οι δυο τους αλωνίζουν πάνω στην σκηνή προσπαθώντας να ξεσηκώσουν τον κόσμο, ο οποίος δεν φαίνεται να έχει καμία αντίρρηση. Τα πιτσιρίκια δίπλα μου κοπανιούνται, τα ζευγαράκια αγκαλιάζονται, όλοι λίγο-πολύ λικνίζονται. Κι ας μην μπορεί ο Shaun να κινηθεί καλά-καλά. Κι ας λένε οι ειδήμονες ότι ο ήχος τους είναι αναχρονιστικός. Κι ας παίζουν οι Liars στην άλλη σκηνή.

Η Α. λέει ότι ήταν «ψιλό-αρπαχτή». Δεν έχει κι άδικο. Μιάμιση ώρα βαριά-βαριά. Πρώτο κομμάτι το «Kinky Afro», τελευταίο το «Step On». Για encore το «Wrote for luck». O Shaun, o Bez, o Whelan, μια τύπισσα, που θέλει να μοιάσει στην Rowetta. Μια συναυλία για να αρχίσει κι επίσημα το καλοκαίρι, για να ξεχαστούν λίγο οι δουλειές. Δεν είναι η καλύτερη συναυλία, που έχω δει στην ζωή μου. Είναι, όμως, η συναυλία, που ήθελα, οπωσδήποτε, να δω στην ζωή μου. Και ήταν πάνω-κάτω όπως την περίμενα. Ήταν οι Happy Mondays που είχα φτιάξει στο μυαλό μου..

Μόνο που, ακόμη, προσπαθώ να καταλάβω γιατί συνεχώς έψαχνα εσένα μέσα στο πλήθος. Γιατί είχα αυτή την αίσθηση ότι ήσουν κι εσύ εκεί;

Μήπως επειδή θα έπρεπε;