Τέλος...

«Μπλε ταυτότητα, άσπρο χαρτί». Ο Χ. το επαναλαμβάνει για εκατοστή φορά. Κάθεται –εκστασιασμένος- δίπλα μου, ενώ πίσω μας 5 αυτοκίνητα ακολουθούν κορνάροντας. Σε όλα λαμβάνει χώρα η ίδια ακριβώς συζήτηση. Οι διατυπώσεις, ίσως, να αλλάζουν μόνο.

Πολίτες πια. Έστω κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη. Κάποιοι πιστεύουν πως τον Σεπτέμβρη θα ξαναμπούν. Εγώ από την μεριά μου φοβάμαι πως ένα πρωί θα ξυπνήσω, θα ξυριστώ και προτού προλάβω να το καταλάβω θα έχω φτάσει ως την πύλη. Τα συζητάμε γελώντας, προσπαθώντας να ξεμεθύσουμε από τις καταχρήσεις των τελευταίων ημερών. Δεν έχουν περάσει ούτε 20΄ από τότε που πήραμε το απολυτήριο στα χέρια μας. Αυτό δεν μας εμποδίζει, όμως, να λέμε ιστορίες «από τα παλιά». Σαν να έχουν περάσει 20 χρόνια.

Τα όπλα μας είναι στην Α.Ο., οι εξαρτήσεις και τα κράνη μας στην Α.Υ. Τα ρούχα μας σχισμένα εδώ και μέρες. Πεταμένα στην μέση του θαλάμου. Δεν έχει μείνει ίχνος τους. Κάθε φορά, που κάποιος άλλαζε μπλούζα, έβλεπε 10 –τουλάχιστον- άτομα να ορμάνε κατά πάνω του. Υπάρχουν τα σχετικά ντοκουμέντα που το αποδεικνύουν. Κυκλοφορούν στα κινητά όλων μας.

Πέρασε ένας χρόνος. Ολόκληρος. Το παραμύθι τέλειωσε. Ποτέ ξανά στην φρουρά, ποτέ ξανά υπηρεσία. Δεν θα ξαναβγούμε εξοδούχοι, δεν πρόκειται να αιτηθούμε ξανά υπηρεσιακό. Εκπληρώσαμε τις στρατιωτικές μας υποχρεώσεις. Το γράφει και το πιστοποιητικό, που μας έδωσε ο «υπόδικας». Λίγο πριν μας χαιρετήσει δια χειραψίας κι αφού μας συνέστησε να «προσέχουμε εκεί έξω».

Μας είπε και κάτι ακόμα. Πως θα έρθει η στιγμή, που θα νοσταλγήσουμε το στρατό. Μεγάλη μαλακία, αν θες την γνώμη μου.

Η μεγαλύτερη, που άκουσα τους τελευταίους 12 μήνες...