Ο Βαγγέλης

Τον Βαγγέλη τον είδα στον θάλαμο Βραχείας Νοσηλείας του νοσοκομείου Γ.Γεννηματάς της Θεσσαλονίκης. Ένα παλιό κτίριο λίγο πιο πάνω από την Καμάρα, στο οποίο βρέθηκα τυχαία τα ξημερώματα Μεγάλης Τετάρτης. Προσπαθούσε να κοιμηθεί σε ένα ράτζο. Του είχαν βάλει όρο αλλά ούτε παραπονιόταν, ούτε βόγκαγε όπως οι υπόλοιποι ασθενείς. Απλά προσπαθούσε να κοιμηθεί.

Τα δικά του παράπονα ξεκίνησαν γύρω στις 8 το πρωί. Την ώρα δηλαδή που οι γιατροί της πρωινής βάρδιας ήρθαν στον θάλαμο για να εξετάσουν τους ασθενείς. Η καθημερινή πρώτη επίσκεψη για να αποφασιστεί ποιοι θα παραμείνουν στο νοσοκομείο και ποιοι θα πάρουν εξιτήριο. Ο Βαγγέλης κλαψούριζε πως πονάει το πόδι του αλλά κανείς δεν του έδινε ιδιαίτερη σημασία. Του είπαν πως πρέπει να φύγει. «Το βράδυ ξανά» άκουσα έναν γιατρό να του λέει.

Ο Βαγγέλης στην πραγματικότητα δεν είχε ανάγκη άμεσης ιατρικής φροντίδας. Οι λόγοι για τους όποιους είχε βρεθεί στο νοσοκομείο ήταν διαφορετικοί από των υπολοίπων. Άλλο πράγμα έψαχνε εκείνος. Ήταν άστεγος. Ήθελε απλά ένα μέρος για να περάσει την νύχτα.