Δευτέρα, Μαρτίου 05, 2007

Our darkness


Η κοπέλα δίπλα μου κλαίει. Έχει πλαντάξει στο κλάμα αν θέλουμε να μιλήσουμε κυριολεκτικά. Πρόκειται για αντιπροσωπευτικό δείγμα της πλειονότητας του κοινού, που έχει βρεθεί αυτό το βράδυ στο Οξυγόνο. Βαμμένα κατάμαυρα μαλλιά, μαύρη στέκα, μαύρα ρούχα. Ασημένια βραχιόλια, δαχτυλίδια με δράκους. Μαύρη μάσκαρα τρέχει στα μάγουλά της, τα μάτια της έχουν κοκκινίσει από το κλάμα. Η φίλη της την αγκαλιάζει και την κάνει να χορέψει. Τραγουδάνε μαζί με τους And one. Τα δάκρυα, όμως, συνεχίζουν να τρέχουν.

Δεν ξέρω πόση ώρα κλαίει. Μπορεί να κλαίει κι από την αρχή της συναυλίας. Εγώ την παρατηρώ τώρα, που ο κόσμος έχει κάπως αραιώσει. Αρκετοί από αυτούς που ήρθαν μόνο για την -όμορφη- βαβούρα των Combichrist έχουν φύγει αφήνοντας χώρο στους υπόλοιπους να αναπνεύσουμε. Βλέπω διάφορους -γνωστούς της μάλλον- να την ρωτάνε τι έχει. «Τίποτα» τους απαντά και συνεχίζει να κλαίει.

Σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται να την ρωτάνε . Αυτή είναι μια στιγμή δική της, ολόδικη της. Είναι η δική της σκοτεινιά και την ζεί με όλη της την δύναμη. Με κάθε εκατοστό του κορμιού της, που δονείται στον ρυθμό της εκκωφαντικής μουσικής, που κυριαρχεί σε αυτό το υποφωτισμένο γεμάτο καπνούς μέρος. Κάτι θυμάται, κάτι σκέφτεται, κάτι την φοβίζει Και να ήθελε, δεν μπορεί να εξηγήσει τι της συμβαίνει. Απλά το ζεί.

24 σχόλια:

VROXOPOIOS είπε...

-Η συναυλία καλή. Έχασα την αρχή των combichrist γιατί οι Σαλπιγγίδης-Παπαδόπουλος δεν με άφησαν να φύγω απο την καφετέρια εγκαίρως. Όσο είδα, όμως, ήταν κάτι παραπάνω απο καλό.

-Οι And one ωραίοι, μελωδικοί, κεφάτοι. Δεν μπορώ να πω οτι με ενθουσίασαν όμως. Κάποιους άλλους, όμως, τους ικανοποιήσαν και με το παραπάνω.

-Ο τίτλος του post είναι τραγούδι της Anne Clark. Ένα σκοτεινό τραγούδι για μια σκοτεινή συναυλία και ένα λιγότερο σκοτεινό post.

- Είναι περασμένες τρεις, νυστάζω, το πρωί δουλεύω. Δεν έχω ιδέα γιατί έκατσα να γράψω το post και κυρίως αυτό εδώ το (ασυνάρτητο) comment....

elen είπε...

κάποιες στιγμές είναι τόσο δικές μας που γύρω δεν υπάρχει τίποτα. μου θύμισες πρωί-πρωί πάλι. Σκέφτομαι σοβαρά να σε διαβάζω άλλες ώρες. ;)
Καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

εσύ δεν την ρώτησες γιατί κλαίει;

VROXOPOIOS είπε...

@elen:

ίσως πάλι να επιβάλλεται να με διαβάζεις τα πρωινά...

:-))

@the never ending questions:

οχι

Ανώνυμος είπε...

φίλε Βροχ πως να κοιμηθείς...εδώ μετά απο 12 χρόνια έφερε διπλό η ομάδα σου μέσα στο τηγάνι...!!!

VROXOPOIOS είπε...

Κι εσύ το έζησες καλα,ε;; 'Αλλαξες και θέση για να το δείς απο πιο κοντά το γκολάκι του Pap!

;-)))

Pastaflora είπε...

μάλλον αυτό το ποστ σου βγήκε με αυτόματη γραφή! δεν είναι πολύ γοητευτικό;

VROXOPOIOS είπε...

Πραγματικά!

elena είπε...

To να μπορείς να βιώνεις τόσο έντονα τα συναισθήματα σου, παρουσία κοινού είναι μια προσωπική επιτυχία, ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία.

Ανώνυμος είπε...

... Κατά μία έννοια "ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία":
Γιατί ναι μεν εξωτερικεύεις το συναίσθημα σου εκείνη τη στιγμή, χωρίς να σε νοιάζει αν σε κοιτάζει κανείς ή τι θα σχολιάσει ο κόσμος...
Με βάση όμως τη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά και από προσωπικές καταστάσεις, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ευτυχία αυτό το ατελείωτο κλάμα.

Αυτό που με κάνει να κολλάω σε αυτή την εικόνα που περιγράφεις Βροχοποιέ είναι η έντονη αντίθεση συναισθημάτων!
Κολλάω επίσης και σε αυτά τα όμορφα λόγια που έγραψες μιας και εγω, και πολλοί από εμάς εδώ φαντάζομαι, έχουμε κάτι να θυμηθούμε, να νοσταλγήσουμε..

Μήπως η "elen" έχει ένα δίκιο? ....

VROXOPOIOS είπε...

@elena:

Ευτυχία και δάκρυα δεν πάνε συνήθως μαζί. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω..

@just a dream:

Τι εννοείς; Πιστεύεις κι εσύ πως τα κείμενα του blog είναι θα πρέπει να διαβάζονται κάποιες άλλες ώρες; Κι αν ναι, ποιές;

Ανώνυμος είπε...

Τις περισσότερες σκέψεις, τον γενικότερο απολογισμό είτε της ημέρας είτε ό,τι άλλο με απασχολεί, τις κάνω το βράδυ..

Ό,τι δυσάρεστο μπορεί να μου συμβεί προσπαθώ να το προσπεράσω σκεπτόμενη πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα και πως μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα όσο έχω την υγεία μου..

Τα κείμενα σου, λόγια σαν και αυτά, μπορεί να με κάνουν να "κλειστώ" από νωρίς "στη δική μου σκοτεινιά" και σκέψεις ανάλογες να με περιτριγυρίζουν...

Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούν μια τέτοια κατάσταση τα post σου.. φταίει λίγο ως πολύ η διάθεση του καθενός μας!!

[Σε είδα.. ανησύχησες :))]

So... keep searching.. keep writing

Solitary Man είπε...

Επιμένω στην άποψη που σου κατέθεσα από κοντά για το λόγο που έκλαιγε πραγματικά η κοπέλα... :-)

VROXOPOIOS είπε...

@just a dream:

Till i(we) find something...

[όντως ανησύχησα λίγο :-))]

@solitary man:

Είμαι 99,99% σίγουρος πως έχεις δίκιο!

:-)

elena είπε...

νομίζω παρεξηγήθηκα λίγο, απλά αυτό που πιστεύω είναι ότι κανείς δεν είναι τόσο ευτυχισμενός όσο αυτός που έχει υποφέρει, γιατί έχει νιώσει το βάρος του αέρα και γνωρίζει πως κάθε λεπτό υπάρχει η πιθανότητα του τέλους. Ίσως πάλι να είμαι και εντελώς εκτός θέματος.

VROXOPOIOS είπε...

"κανείς δεν είναι τόσο ευτυχισμενός όσο αυτός που έχει υποφέρει"

Συμφωνώ απόλυτα με αυτό..

alexis είπε...

Do you think our desires still burn
I guess it was desires that tore us apart
There has to be passion
A passion for living, surviving
And that means detachment
Everybody has a weapon to fight you with
To beat you with when you are down
There were too many defences between us...

...Would you walk with me now through this pouring rain
It used to mingle with our tears then dry the hopes that we left behind
It rains even harder now


Α-Γ-Α-Π-Η-Μ-Ε-Ν-Ο!

VROXOPOIOS είπε...

"Doubting all the time, Fearing all the time"

απλά υπέροχο...

tsioubiou είπε...

"κανείς δεν είναι τόσο ευτυχισμενός όσο αυτός που έχει υποφέρει"

Μεγάλη αλήθεια.Γιαυτό τα δικά του δάκρυα μπορούν να είναι και δάκρυα ευτυχίας

Ανώνυμος είπε...

gmt se zileuw me tis sunaulies sou

ante exe xari pou mas tis metafereis kala kai tis zoume kai meis ligaki

(xoropidaei moni sto telos tis sunaulias kai fwnazei kiallo kiallo)

VROXOPOIOS είπε...

@tsioubiou:
Πολύ σωστό.

@atg:

:-))

elen είπε...

βοηθήστε με... ας ανεβάσει κάποιος κάτι σήμερα... lol
καλημέρα :)

Ανώνυμος είπε...

απαντώ λίγο καθυστερημένα, αλλά άλλαξα θέση διότι αισθανόμουν άσχημα να κάθομαι δίπλα σε ένα φίλο ο οποίος θα έβλεπε την ομάδα του επι 90 λεπτά να "βομβαρδίζεται" απο τα γερόντια του sir Takis!!!"ΜΠΑΛΑ ΠΟΡΝΗ"

VROXOPOIOS είπε...

Πες καλύτερα οτι έβλεπες την "άλωση" να έρχεται και είπες να απομακρυνθείς! Άσε που τα σχόλια μου δεν τα γλύτωσες! Ταλαιπωρήθηκα λίγο πηγαίνοντας πάνω-κάτω μέσα στο μαγαζί αλλά άξιζε!

:-))