Έξω

Έφαγε όλο τον καιρό του ψάχνοντας να βρει εκείνη την γαμημένη την πόρτα. Πίστευε πως κάποια στιγμή θα ερχόταν η ώρα, που θα την έβρισκε, θα την έσπαγε και θα χιμούσε στο φως. Θα άνοιγε τα φτερά του και θα πέταγε. Τίποτα δεν θα τον άγγιζε, κανείς δεν θα μπορούσε να τον σταματήσει. Θα έφτανε μακριά, θα κοιτούσε τον κόσμο από ψηλά και θα γέλαγε. Μόνο θα γέλαγε.

Έφαγε όλο τον καιρό του ψάχνοντας την πόρτα. Δεν την βρήκε ποτέ. Όσο κι αν έψαξε, ότι κι αν έκανε. Βλέπεις δεν ήξερε . Δεν το φανταζόταν καν πως δεν υπήρχε πόρτα. Αυτή ήταν, όμως, η αλήθεια. Ήταν πάντα ελεύθερος.

Ήταν, ήδη, έξω

Ήσουνα τι ήσουνα...

Έπρεπε να είχα ζητήσει από τον Δ. να βάλουμε στοίχημα. Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω. Δεν έχει γεννηθεί ακόμη η ρεμπέτικη/λαϊκή κομπανία, που θα παίζει σε υπόγειο μεζεδοπωλείο-ταβέρνα και δεν θα τραγουδήσει την «Παξιμαδοκλέφτρα». Είναι από τα ελάχιστα πράγματα, που παραμένουν σταθερά και αναλλοίωτα στον κόσμο αυτό. Ο ήλιος βασιλεύει στην Δύση, το καλοκαίρι κάνουμε μπάνιο στην θάλασσα, η «Παξιμαδοκλέφτρα» με κάποιο περίεργο και υπόγειο τρόπο συνδέεται άρρηκτα με την κατανάλωση μπεκρή μεζέ και λουκάνικων.

Απέναντι μου είναι ένας κόκορας. Κανονικός, ζωντανός, κλεισμένος μέσα σε ένα γυάλινο κλουβί. Είναι η μασκότ του μαγαζιού. Τρεις η ώρα το πρωί και κακαρίζει. Φαίνεται να έχει αγριευτεί από την φωνή του μπουζουκτσή, ο οποίος, προσπαθεί να μιμηθεί την χροιά του Τσιτσάνη. Είμαι σίγουρος πως αν μπορούσε να με ακούσει το ζωντανό, θα εκτιμούσε το μεγαλειώδες σχέδιο, που αναπτύσσω στους υπόλοιπους. Θα με συνέδραμε στην εκστρατεία μου να αντικατασταθεί η λαϊκή μουσική στα μεζεδοπωλεία με τους απαλούς ήχους πειραματικής εργοστασιακής electronica ή ακατέργαστου black metal.

Ο κόκορας θα ήταν σίγουρα με το μέρος μου. Αλλά δεν μπορεί να με ακούσει. Και το μεγαλοφυές σχέδιο μου χαραμίζεται σε ανθρώπους, που αντί να δραστηριοποιηθούν το μόνο που κάνουν είναι γελάνε. Αίσχος…

10 λεπτά περπάτημα

Απογευματάκι Πέμπτης και κατηφορίζω την Πανεπιστημίου. Σε κάθε γωνία αστυνομικοί. Περπατάω αμέριμνος ακούγοντας Editors. Με προσπερνάνε κυρίες που τρέχουν καλύπτοντας την μύτη τους με μαντίλια. Τα μάτια μου τσούζουν. Η κυκλοφορία παραμένει κλειστή στον δρόμο, τα Attica έχουν κατεβάσει τα ρολά. Μια κοπέλα κάθεται στο πεζούλι και τρώει ένα κρουασάν.

«Έχει εισπνεύσει πολύ λίγο αλλά έχει καταρρεύσει. Το παιδί μάλλον έχει πρόβλημα. Ελάτε γρήγορα». Ο κύριος που μιλάει στο κινητό έχει πάρει το 166. Το «παιδί» είναι γύρω στα 22-23 και είναι ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο. Δεν μπορεί να πάρει ανάσα. Από πάνω του έχουν μαζευτεί καμιά δεκαριά άτομα. «Έρχονται» λέει ο κύριος

Απέναντι, μπροστά στα προπύλαια, οι παράνομοι μικροπωλητές απτόητοι. Δεν καταλαβαίνουν από πορείες και ΜΑΤ. Μόνο τους δημοτικούς αστυνομικούς πρέπει να φοβούνται. Μόνο όταν εμφανίζονται αυτοί φορτώνουν τους άσπρους μπόγους τους στους ώμους και αρχίζουν να τρέχουν. Όλα τα άλλα τους είναι αδιάφορα. Λογικό μάλλον.

Κατεβαίνω τις σκάλες του Μετρό. Βγάζω το mp3 από την τσέπη. Ψάχνω ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Όταν το βρίσκω δυναμώνω την ένταση. «Μικρή μου Αθήνα, είσαι η πόλη που μου μοιάζεις» τραγουδάει ο Κ. Βήτα.

5x5

1) Έχω ένα t-shirt με το εξώφυλλο των Greatest Hits των Happy Mondays. Μου κόστισε 25 ευρώ να το φτιάξω και είναι το αγαπημένο μου.
2) Προχθές το βράδυ ένας άνθρωπος, που είδα για πρώτη φορά στην ζωή μου, με ρώτησε πως αισθάνομαι σαν υποστηριχτής και προωθητής του συστήματος… 3:30 το πρωί σ’ένα ρακάδικο στο Θησείο…
3) Αυτή εδώ η γυναίκα ήταν ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας…
4) Τα όνειρα που βλέπω τα θυμάμαι μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας.
5) Όταν με ρωτάνε γιατί έφτιαξα το blog, δεν έχω απάντηση…

Πρέπει να «παίζεται» εδώ και καιρό. Είχα δει τις σχετικές λίστες σε διάφορα blogs. Οι κανόνες απλοί. Αποκαλύπτεις 5 πράγματα για τον εαυτό σου, ζητάς από 5 άλλους bloggers να παίξουν, επίσης, μπάλα. Περίμενα, λοιπόν, την σειρά μου. Ή, μάλλον καλύτερα, την φοβόμουν. Όπως και να’χει ήρθε. Μου το ζήτησαν η atg, το gitsaki και η Pastaflora. Κι εγώ, όπως βλέπετε, ανταποκρίθηκα. Γράφοντας τα πέντε πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο κεφάλι και προτείνοντας 5 από τα blogs που επισκέπτομαι καθημερινά και έχω την εντύπωση πως δεν έχουν μέχρι στιγμής συμμετάσχει στο παιχνίδι. Συγκεκριμένα, Solitary, Mia, Muse, Elen, Ladybug.


Υγ. Ξωτικά, αμφιλεγόμενοι σαμαρείτες, κορίτσια με αγγελικό πρόσωπο και χαμόγελο, ανώνυμοι και επώνυμοι επισκέπτες, άνθρωποι με απορίες που δεν τελειώνουν ποτέ, τα μέλη της γνωστής συμμορίας, όλοι τέλος πάντων οι μη-bloggers θα βρουν στα comments του παρόντος post έναν πολύ φιλόξενο χώρο για να λάβουν μέρος κι αυτοί στο παιχνίδι.

Χρονικές προτεραιότητες

24 ώρες, 1440 λεπτά, 86400 δευτερόλεπτα. Φαίνονται αρκετά, μοιάζουν να μπορούν να χωρέσουν άπειρα πράγματα. Την δουλειά, τους βραδινούς αγώνες, τις υποχρεώσεις σου, βιβλία/περιοδικά/εφημερίδες, το blog. Μέχρι και μια σύντομη επίσκεψη σ’εκείνη την έκθεση στο Μετρό στο Σύνταγμα μπορούμε θεωρητικά να στριμώξουμε κάπου, μέχρι και μια βόλτα στην Πλάκα για να μαζέψουμε ήλιο.

Η θεωρία, όμως, καθημερινά δοκιμάζεται στο πεδίο της πρακτικής. Και συνήθως αποτυγχάνει οικτρά. Φίλοι που έχεις να δεις 1-2 βδομάδες, στοίβες περιοδικά δίπλα στο κρεβάτι σου, ένα απίστευτο χαρτομάνι που καλύπτει κάθε τετραγωνικό εκατοστό του γραφείου σου. Αδιαμφισβήτητες αποδείξεις της ήττας. Η θεωρία εγκαταλείπει βαριά τραυματισμένη το πεδίο μάχης.

Δεν μπορούν να χωρέσουν όλα σε μια μέρα. Χρειάζονται προτεραιότητες. Δουλειά, υποχρεώσεις, deadlines. Το γνωστό τρίπτυχο στον υπερθετικό βαθμό και πάντα στο νου σου. Το σκέφτεσαι συνεχώς. Αποφασίζεις, λοιπόν, να δράσεις αναλόγως. Όπως θα δρούσε κάθε υπεύθυνος άνθρωπος. Κάθε σοβαρή και συγκροτημένη προσωπικότητα.

Κανονίζεις να βγεις έξω το βράδυ και μετά κάθεσαι και γράφεις αυτό το post...

Sin City (no words)

And it rained all night…

«Ετοιμάζεται να βρέξει εδώ» της λέει. Εκείνη γελά. Του λέει πως εκεί έχει υπέροχη νύχτα, πως είναι βράδυ για βόλτα, για έξω. Του λέει για μια οικογένεια που περνάει στο δρόμο, για το πόσο όμορφο είναι το μωρό τους, για το αεράκι που την φυσά.

Του φαίνονται περίεργα αυτά που του λέει. Ντρέπεται να ρωτήσει αλλά τελικά το κάνει. «Καλά έξω είσαι;». Η απάντηση τον ξαφνιάζει. «Στο μπαλκόνι. Μέσα δεν έχει σήμα». Έχουν, ήδη, περάσει 15 λεπτά. Μικρή αμηχανία. Ντρέπεται λίγο που την έχει στο κρύο αλλά δεν θέλει να το κλείσει. Το σκέφτεται. Συνεχίζουν κανονικά. Της λέει για τον χρόνο που δεν έχει, του λέει για τις αλλαγές που έκανε στο σπίτι της.

10 λεπτά αργότερα κλείνουν. «Κρύωσα λίγο τώρα» «Μπες μέσα». Έχει αρχίσει να βρέχει. Θα κρατήσει όλο το βράδυ. Όλη την υπόλοιπη μέρα. Εκείνος, όμως, βγαίνει έξω στο μπαλκόνι. Νιώθει ένα αόρατο χέρι να κρατάει μια ομπρέλα πάνω από το κεφάλι του.

The Rewind Story

Παρασκευή 9/2, 11:30 π.μ.

Είμαι στο γραφείο. Κοπανάω πλήκτρα. Όλοι νομίζουν πως εργάζομαι. Κοιτάζω γύρω μου. Τους βλέπω όλους προσκολλημένους στον υπολογιστή τους. Νομίζουν πως νομίζω ότι κάνουν κάτι σχετικό με την δουλειά.

Rewind

Πέμπτη, 8/2, 17:30 μ.μ.

Είμαι κλεισμένος σε έναν συνεδριακό χώρο. Κρατάω σημειώσεις. Όλοι πιστεύουν πως έχω εντυπωσιαστεί από την ομιλία. Παρατηρώ τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους. Όλοι έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στον ομιλητή. Πιστεύουν ότι πιστεύω ότι πραγματικά τους κάνουν εντύπωση αυτά που ακούν.

Rewind

Πέμπτη, 8/2, 9:10 π.μ.

Η κοπέλα στην απέναντι από μένα θέση στο Μετρό κοιμάται. Δεν έχει απλώς κλείσει τα μάτια της. Κοιμάται κανονικά. «Επόμενος Σταθμός: Σύνταγμα». Λες να χάσει την στάση της; Ρίχνω μια ματιά στο βαγόνι. Κανείς δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται να με κάνει να πιστέψω πως ενδιαφέρεται.

Αφου λοιπόν ξεχάστηκα..

Ξεχνιέμαι εύκολα. Παρασύρομαι. Αφαιρούμαι ρε παιδί μου. Την Παρασκευή πήγα στο Παζάρι Βιβλίου με σκοπό να πάρω 2-3 βιβλία, να κάτσω 10-15 λεπτά και να φύγω. Τελικά έφυγα δυο ώρες αργότερα από το προκαθορισμένο και φορτωμένος με 10 βιβλία. Το ένα δε από αυτό είχε τίτλο «Η νυφούλα».

Μπαίνω στο YouTube και μπορώ να κάτσω ώρες ολόκληρες. Έχω ξενυχτήσει πολλά εργάσιμα βράδια χαζεύοντας blogs και forums. Μου έχει τύχει να δίνω εξετάσεις και όλη την προηγούμενη ημέρα να ακούω μουσική. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω.

Στις συζητήσεις ξεφεύγω συνέχεια από το θέμα. Πρόσφατα μίλαγα με έναν φίλο για τον «χωρισμό» του. Ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να μιλάει για υποσυνείδητα κίνητρα, κοινωνικές αναπαραστάσεις και εσωτερικά πρότυπα, που κουβαλάμε πάντα μαζί μας. Προσπάθησα να θυμηθώ πως είχα φτάσει εκεί. Δεν μπόρεσα.

Αφαιρούμαι. Το κάνω συχνά. Πολύ συχνά. Μέχρι και σε αυτό το post. Εγώ το μόνο που ήθελα να πω είναι πως την Παρασκευή το βράδυ στο Gagarin προβάλλεται το σημαντικότερο σύγχρονο αριστούργημα της 7ης τέχνης. Το ανυπέρβλητο «Χούλιγκανς-Κάτω τα χέρια από τα νιάτα». Μόνο αυτό.

Γκε-Γκε;

Φταίει το γκαζόν...

Όποιος έχει διαβάσει το «Fever Pitch» ή το «Οιδίπους Σέντερ Μπακ», το ξέρει καλά. Δεν υπάρχουν πολλές εμπειρίες σαν το γήπεδο. Τα πράγματα, που μπορούν να σε κάνουν να φωνάξεις, να αγχωθείς, να πικραθείς, να γελάσεις, να πανηγυρίσεις αγκαλιασμένος με τους διπλανούς σου είναι ελάχιστα. Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Πάντα θυμάσαι την πρώτη φορά που πήγες στο γήπεδο. Συνήθως είσαι μικρό παιδάκι και σε έχει από το χέρι ο πατέρας σου. Ο αγώνας είναι εντός έδρας και με κάποια μικρή ομάδα. Φεύγεις νικητής, περήφανος για την ομάδα σου και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Όσο χρόνια κι αν περάσουν το θυμάσαι. Συγκαταλέγεται στις ιστορίες που λες και ξαναλές. «Στην Λεωφόρο με την Κόρινθο. Είχε βάλει δυο γκολ ο Σαραβάκος».

Η μαγεία του γηπέδου είναι η ανομοιογένεια της κερκίδας. Οι παππούδες που μιλάνε για τον Λινοξυλάκη δίπλα-δίπλα με τους πιτσιρικάδες, που παραπονιούνται γιατί το ματς πήγε στην παράταση και αύριο έχουν σχολείο. Χυδαία συνθήματα παρέα με «τρυφερά» πανό σαν το απο πάνω. Επίσης, όταν είσαι στο γήπεδο δεν έχεις την πολυτέλεια του replay, του zoom, των πολλών διαφορετικών γωνιών λήψης. Έχεις, όμως, την χαρά του να γυρνάς στον διπλανό σου και να ρωτάς «τι έγινε; τι έγινε;», να παίρνεις τηλέφωνο φίλους για να μάθεις αν η ανατροπή που είδες ήταν όντως πέναλτι, να γελάς με τον τύπο από πίσω σου, που μπορεί να φάει ένα 90λεπτο βρίζοντας έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Εκείνον με τα μαύρα.

Κάποιοι λένε πως υπάρχουν ωραιότερα (και σοβαρότερα) πράγματα να κάνεις από το να πας γήπεδο. Ίσως…Κανένα, όμως, από αυτά δεν μπορεί να σε κρατήσει βραχνιασμένο για περισσότερες από μια μέρες.