Comfortably numb

Από ένα σημείο και μετά μουδιάζεις. Δεν νιώθεις τίποτα. Τίποτα δεν σου κάνει εντύπωση. Οι 5 νεκροί είναι απλά τηλεοπτικό θέαμα. Κακογυρισμένη ταινία με τον Steven Seagal. Αν και, ίσως, ούτε εκεί θα έβλεπες πτώματα σε πανοραμικό πλάνο κινηματογραφημένα από ελικόπτερο.

Είναι απλά μια αφορμή για να ακουστούν –για άλλη μια φορά- εκφράσεις όπως «απίστευτο έγκλημα», «πρωτοφανές», «δήμιος», «κτήνος». Λέξεις που έχουν χάσει εδώ και πολύ καιρό το πραγματικό τους νόημα. Η υπερβολική χρήση το έχει αυτό. Φθείρει ανεπανόρθωτα. «Φίλος»: το πιο τρανταχτό παράδειγμα.

Έχουμε μουδιάσει. Η φρίκη έχει καταντήσει συνήθεια.

Νομοτελειακά το επόμενο βήμα είναι «να γίνει και λατρεία»

Test

Αλέκος Αλεξανδράκης,

Jimi Hendrix,

Bruce Lee,

Βροχοποιός


Μπορείς να βρεις το κοινό στοιχείο;


Υγ. Όχι δεν είμαι νεκρός…

Stoned

Είναι μια από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας. Το «φάντασμα» του Brian Jones επισκέπτεται τον (μάνατζερ) Tom Keylock. «Το πρόβλημα σου ήταν πως δεν ήσουν ποτέ ευτυχισμένος» λέει ο τελευταίος. Ο -νεκρός- Jones, όμως, έχει έτοιμη την απάντηση:«Κάνεις λάθος Tom. Κάποια στιγμή ήμουν ευτυχισμένος.

Είχα ένα πρόβλημα, όμως, με την ευτυχία…Ήταν βαρετή».


Ο Brian Jones ήταν ιδρυτικό μέλος των Rolling Stones. Αυτοκαταστροφική προσωπικότητα σταδιακά έθεσε τον εαυτό του εκτός συγκροτήματος. Λίγες μέρες μετά την «απόλυση» του βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του σπιτιού του. Κάποιοι μιλάνε για δολοφονία. Ήταν μόλις 27 ετών.

Ο μηχανισμός

«Η άποψη του Raymond Carver για τον κόσμο και πιθανότατα και η δική μου, ενδέχεται να θεωρηθεί απαισιόδοξη από ορισμένους. Μας συνδέει η κοινή μας στάση προς την κυρίαρχη υπόσταση της τύχης μέσα στην προγραμματισμένη διάταξη των πραγμάτων.

Κάποιος κερδίζει το λαχείο. Την ίδια μέρα, η αδελφή του σκοτώνεται από ένα τούβλο, που ξεκολλάει από ένα κτίριο στο Seattle. Και τα δυο αυτά είναι το ίδιο πράγμα. Το λαχείο κερδήθηκε και με τους δύο τρόπους. Έχεις ελάχιστες πιθανότητες να σου συμβεί κάτι από τα δυο, κι όμως συνέβησαν και τα δυο μαζί. Ένας σκοτώθηκε, άλλος πλούτισε. Ο μηχανισμός είναι ο ίδιος».

Ο Robert Altman στην εισαγωγή της συλλογής των διηγημάτων που παρουσιάζονται στην ταινία Short Cuts.

Ένας παρόμοιος μηχανισμός πρέπει να ενεργοποιήθηκε και την Δευτέρα…

Κάπου όλα γίνονται ένα…

Κατηφορίζουμε την Αδριανού και διαφωνούμε. Η μια καφετέρια είναι «πολύ trendy» ή άλλη «απίστευτα παρακμιακή». Κυριακή βράδυ στο Θησείο και ψάχνουμε ένα μέρος να πιούμε μια μπύρα. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο δεν μπορούμε να βρούμε.

Τίποτα δεν μπορεί να μας καλύψει απόλυτα. Και δεν εννοώ μόνο τις καφετέριες. Το μπλοκ που ήσουν στην πορεία για το Πολυτεχνείο, το μπαρ που πήγες το Σαββατόβραδο, η δουλειά που κάνεις. «Παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς». Κατασκευάζεις μικρούς εαυτούς επιφορτισμένους με συγκεκριμένα καθήκοντα. Κάθε φορά ικανοποιείς μόνο ένα μέρος των επιθυμιών, των ονείρων, των προσδοκιών σου. Γλύφεις μια-μια τις πληγές σου, αντιμετωπίζεις τον κάθε φόβο σου ξεχωριστά.

«Κάπου όλα γίνονται ένα» όμως. Και νομίζω πως έχω βρει που.

Επετειακή εικόνα

17/11/2006, 2:30 η ώρα τα ξημερώματα. Κατεβαίνουμε με το αυτοκίνητο την Στουρνάρα. Μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου περίπου 30 αστυνομικοί με στολές συζητάνε σχηματίζοντας μικρά πηγαδάκια.

Ανήκουν στους 7.500 που είναι σε επιφυλακή για την πορεία και τους άλλους εορτασμούς


33 χρόνια μετά, κάπου φαίνεται να χάσαμε τον δρόμο…

Αποστάσεις

15 εκατοστά περίπου. Η απόσταση μου από την κοπέλα της διπλανής θέσης. Την έχω γνωρίσει σε μια ανάλογη εκδήλωση. Ομιλίες, παρουσιάσεις, «Θα ακολουθήσει buffet». Συζητάμε για λίγη ώρα. Τα τυπικά: «Τι κάνεις;», «Πως πάει η δουλειά;». Μερικές ερωτήσεις αργότερα εξακολουθώ να μην ξέρω σχεδόν τίποτα για αυτήν.

Κατά τις 21:30-22:00 την χαιρετάω και φεύγω. Είμαι περίπου μία ώρα μακριά από το σπίτι μου. Κατευθύνομαι στο σταθμό του Μετρό για να αρχίσω να καλύπτω την απόσταση. Στο μεταξύ το τηλέφωνο από την μεριά του κατορθώνει να εξαφανίσει αστραπιαία άλλες πολύ μεγαλύτερες. Βορειοανατολικό Αιγαίο, Γερμανία, Δυτική Αττική. Οι φωνές εξαπατούν. Μοιάζουν να έρχονται από το επόμενο τετράγωνο.

«No distance left to run» τραγούδαγαν παλιά οι Blur. Στην περίπτωση μου δεν ισχύει. Υπάρχουν πάμπολλες αποστάσεις που πρέπει να διανύσω. Αναρίθμητα χιλιόμετρα που πρέπει να καταπιώ. Δυσκολίες, χαρές, εξαρτήσεις, εμμονές και χίλια δυο άλλα πράγματα κρύβονται στις μελλοντικές «στροφές». Απλά πρέπει να μην ξεχνάω πως ότι πραγματικά αξίζει για μένα είναι μόνο μια σκέψη μακριά.

Με λόγια άλλων

«Δεν θέλω θαλπωρή. Θέλω Θεό, Θέλω ποίηση, θέλω πραγματικό κίνδυνο, θέλω ελευθερία, θέλω καλοσύνη. Θέλω αμαρτία»



Ο «Άγριος» από τον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο του Aldous Huxley.

«Κουμπωμένες» «βρώμικες» πριγκίπισσες

Το Gagarin παλαιότερα ήταν για κάποιο φεγγάρι τσοντοσινεμά. «Τρεις ταινίες super sex – Η αίθουσα κλιματίζεται». Μου του έχουν πει κάτι μεγαλύτεροι φίλοι μου και τους εμπιστεύομαι. Είναι (απολύτως) τέτοιοι τύποι.

Με τις Dirty Princess ο χώρος θυμήθηκε κάτι από τις παλιές του δόξες. Δυο γκομενάκια με ελάχιστα ρούχα, φιλιούνται στο στόμα και τρέχουν πάνω-κάτω στην σκηνή, ενώ από πίσω ένας dj στέλνει electroclash κύματα στο κοινό. Η οθόνη παίζει βιντεάκια σεξουαλικού περιεχομένου και η μία από τις τραγουδίστριες πετάει το κόκκινο στριγκάκι της στον κόσμο αποχωρώντας. To ο.s.t. της παρακμής.

Στο διάλειμμα παρατηρώ τον κόσμο και αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς έχουν πληρώσει είσοδο. Σίγουρα όχι εμείς και σίγουρα όχι και οι security του Gagarin, που σιγά-σιγά βγαίνουν προς τα έξω αφού απόλαυσαν το «θέαμα». Μάλλον, ούτε και η ομάδα του Underworld, που προφανώς κάνει προθέρμανση για το σημερινό Torture Garden.

Τις σκέψεις μου διακόπτουν οι Chicks on Speed, που ανεβαίνουν στην σκηνή φορώντας κάτι περίεργα ρούχα δικής τους, μάλλον, δημιουργίας. Οι τρεις κοπελίτσες αγωνίζονται να φανούν εκκεντρικές αλλά ότι και να κάνουν δεν μπορούν να ανταγωνιστούν κάποια από τα μέλη του ακροατηρίου. Για τα κυβικά μου, πάντως, αποδεικνύονται πολύ avant-garde και μετά από ένα τραγούδι που επαναλαμβάνει συνεχώς τον στίχο «We want plastic surgery» θυμάμαι τις δημοκρατικές μου συνήθειες. «Φύγαμε» ανακοινώνω.

Η βραδιά τελειώνει μερικές ώρες αργότερα. Η συναυλία έγινε, η ημερομηνία άλλαξε. Ο κόσμος ήρθε μια μέρα πιο κοντά στην οριστική καταστροφή του. Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα.

Η Δημοκρατία της Κορίνθιανς

Η Κορίνθιανς των αρχών της δεκαετίας του ‘80 αποτελεί, ίσως, την επιτυχέστερη σύζευξη πολιτικού ακτιβισμού και ποδοσφαίρου. Η ομάδα ήταν οργανωμένη σαν σοσιαλιστικός πυρήνας. Οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές έπαιρναν όλες τις αποφάσεις χρησιμοποιώντας για κάθε ζήτημα την πλέον δημοκρατική αρχή: αυτή της πλειοψηφίας.

Τον Νοέμβριο του 1982 και λίγο πριν από –τις καθοριστικές για την κατάλυση της δικτατορίας στην Βραζιλία- εκλογές για ομοσπονδιακούς βουλευτές, γερουσιαστές, κυβερνήτες και δημάρχους η λεγόμενη «Δημοκρατία της Κορίνθιανς» πήρε μια τολμηρή απόφαση. Αναφερόμενη στην ημέρα των εκλογών (15/11) ψήφισε να τυπωθεί στην φανέλα των παικτών η προτροπή «Dia 15 Vote» -«Στις 15 ψηφίστε». Την ίδια, μάλιστα, χρονιά η ομάδα κατέκτησε και το πολιτειακό πρωτάθλημα του Σάο Πάολο με τους παίκτες να φοράνε φανέλες που στην πλάτη έγραφαν «Δημοκρατία».


Εμπνευστής της «Δημοκρατία της Κορίνθιανς» ήταν ο Σόκρατες, ο φιλόσοφος του ποδοσφαίρου με το ελληνικό όνομα. Ένας γόνος μεσοαστικής αριστερής οικογένειας, που οι συμπατριώτες του αποκαλούν «Γιατρό». Πτυχιούχος Ιατρικής, Διδάκτορας Φιλοσοφίας αλλά και ηγέτης της Εθνικής Βραζιλίας στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1982 και 1986, ο «Γιατρός» δεν είναι τυχαία περίπτωση ανθρώπου. Είναι, άλλωστε, εκείνος στον οποίο ο Μουαμάρ Καντάφι κάποτε δήλωσε πως θα του παρείχε κάθε στήριξη αν αποφάσιζε να θέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Βραζιλίας.





Υγ. Ο Σόκρατες αυτές τις μέρες επισκέπτεται την χώρα μας υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, και το έργο της οργάνωσης «Γιατροί Χωρίς Σύνορα».

Σχέδιο απόδρασης

Τάσεις φυγής. Μάλλον το πιο διαδεδομένο –ψυχαναγκαστικό- συναίσθημα αυτήν την εποχή. «Έτσι μου έρχεται να πάω στο αεροδρόμιο, να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να πετάξω στο άγνωστο» μου λέει το Ξανθό Κορίτσι με θεατρικό στόμφο. Δεν είναι η μόνη. Ξέρω πολύ κόσμο που θέλει να φύγει. Δεν ξέρει που θέλει να πάει. Απλά θέλει να φύγει.

Υπάρχουν βέβαια και οι «άλλοι». Αυτοί που γνωρίζουν που θέλουν να πάνε, πότε ακριβώς θα το κάνουν, και με ποιους. «Θα φύγουμε Παρασκευή απόγευμα, 6-7 άτομα, μας χωράει το σπίτι άνετα» μου λέει κάπου στην μέση της Αττικής Οδού ο Π. Πριν προλάβω να τον ρωτήσω «γιατί, όμως, να φύγουμε;» σκάει sms από τον Βορρά: «Πότε θα ανέβεις πάνω να σε δούμε;».

Τελικά δεν ρωτάω γιατί καταλαβαίνω πως δεν έχει νόημα. Για να αποδράσουμε φεύγουμε. Για αυτό, άλλωστε, φτιάχνουμε blogs, βλέπουμε ταινίες, ερωτευόμαστε. Για αυτό μαζεύω λεφτά, τσεκάρω αεροπορικά δρομολόγια, ψάχνω online ταξιδιωτικούς οδηγούς. Οι «φυλακές» μπορεί να μοιάζουν περισσότερες σήμερα αλλά τα μέτρα ασφαλείας έχουν σαφώς χαλαρώσει. Η καγκελόφραξη είναι γεμάτη τρύπες…

Όπως τότε στο Λύκειο…

Better than sex

Ξέρω πως, μάλλον, δεν είναι και πολύ λογικό. Έχει κάτι από «ψύχωση» μέσα του. Είναι συμπεριφορά του χειρίστου είδους, έκφραση των πιο χαμηλών συναισθημάτων. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω πως δεν είναι σωστό άνθρωποι με πτυχία και Master να ανταλλάσσουν κουβέντες όπως «καθαρό πέναλτι ήταν ρε αρχιδάκι» ή «τι οφσάιντ ρε μαλάκα; (δις)». Είναι σίγουρα κατακριτέο. Όπως, άλλωστε, κατάπτυστο είναι και το να προτρέπεις τους -εδώ και χρόνια- φίλους σου να προχωρήσουν σε πράξεις σεξουαλικής φύσεως προτείνοντας τους, μάλιστα, συγκεκριμένους και απτούς τρόπους κάλυψης των γενετήσιων τους ορμών.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως δεν είναι πολιτισμένος τρόπος συμπεριφοράς να στέλνεις (στο ημίχρονο) sms, που να λένε «Μην έχεις ελπίδες μουνάκι. Δεν τέλειωσε ακόμη» ή «Μην ανησυχείς ρε! Θα τους γαμήσουμε!». Ούτε φυσικά είναι πρέπον να εκρήγνυσαι αναφωνώντας «Μα τι λέει ο μαλάκας (τρις)» ακούγοντας το τρίο της συμφοράς Ασλανίδη-Αμανατίδη-Τραγάκη στην «Αθλητική Κυριακή». Πολύ δε περισσότερο όταν είναι και οι γονείς σου μπροστά.

Πιθανόν όλα αυτά να μην είναι λογικά. Αλλά το να φεύγεις από το μαγαζί, που παρακολούθησες το ντέρμπι, νικητής και τα υπόλοιπα 4/5 της παρέας να έχουν σκυμμένα κεφάλια δεν συγκρίνεται με τίποτα!

Cocaine

Ένας άνδρας με μεγάλη μύτη σνιφάρει κόκα. Ξαφνικά από το ρουθούνι του πετάγεται μια σφαίρα, η οποία αρχίζει το μεγάλο ταξίδι της. Περνάει από διάφορες μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις, διασχίζει τον ωκεανό και καταλήγει σε μια αγροτική περιοχή της Κολομβίας. Για την ακρίβεια σταματάει στο στήθος ενός μικρού αγοριού που παίζει ποδόσφαιρο.

Πρόκειται για το σενάριο τηλεοπτικού spot, που η Κολομβία θέλει να προβληθεί στην Ευρώπη. Αυτές τις μέρες, μάλιστα, ο αντιπρόεδρος της χώρας Francisco Santos βρίσκεται στην Μεγάλη Βρετανία προσπαθώντας να πείσει τους εκεί αξιωματούχους για την αναγκαιότητα της προβολής της καμπάνιας. Στόχος της εκστρατείας είναι –λέει- να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι πόσο κακό κάνουν στην Κολομβία όταν σνιφάρουν κοκαΐνη.

Σουρεαλισμός; Ή μήπως όχι;

Monkey Business

«H κοπέλα σας έχει καταντήσει ενοχλητική. Το αγόρι σας σας κεράτωσε. Το μόνο που θέλατε ήταν ένα one-night stand. Όποια κι αν είναι η περίπτωση το DumpMonkey είναι εδώ για σας.

Με 24,95$ σας απαλλάσσει από το καθήκον της άβολης συζήτησης του χωρισμού. Αν βαρεθήκατε τον/την σύντροφο σας, απλά στείλε του ένα κουκλάκι DumpMonkey. Πρόκειται για ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι η σχέση σας έχει τελειώσει και ότι δεν θέλετε να έρθετε ποτέ ξανά σε επαφή. Μάλιστα, μαζί θα αποσταλεί και σχετικό πιστοποιητικό, όπου θα αναγράφεται η ακριβής και επίσημη ώρα και ημερομηνία τερματισμού της σχέσης και θα ενημερώνει πως εσείς έχετε, ήδη, προχωρήσει. Με αυτόν τον τρόπο ο/η πρώην σας θα έχει κάτι να του/της θυμίζει πόσο πολύ δεν θέλετε να είστε μαζί του/της

Επίσης, αν το επιθυμείτε μπορούμε να αναλάβουμε να ενημερώσουμε τον/την σύντροφο σας για την επιθυμία σας και τηλεφωνικά»

Τρελή καφρίλα, έτσι;