Δυο εβδομάδες πριν...

Έγινε πριν από δυο εβδομάδες. Εγώ το έμαθα., όμως, μόλις χτες. Περπατώντας σε κάποιο στενάκι του Ψυρρή. «Ο πατέρας του Κ. πέθανε». Πέντε λέξεις. Πέντε χαστούκια στα μούτρα. Και λίγα λέω…

Δεν ήθελα να το πιστέψω. «Μαλακίες» -είπα- «σπασμένο τηλέφωνο». Το ήξερα, όμως, πως ήταν σίγουρο. Αποκλείεται να είχε γίνει λάθος. Η πηγή δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί.

Η πρωινή τυχαία συνάντηση τα επιβεβαιώνει όλα. «Τέσσερις μήνες τώρα υπέφερε». Προσπαθώ να υπολογίσω πόσο καιρό έχω να δω τον Κ. Είναι πάνω από τέσσερις μήνες; Μάλλον…

Σκέφτομαι πότε τον πήρα τελευταία φορά τηλέφωνο. Δεν θυμάμαι. Μάλλον αυτός ήταν που με είχε πάρει. Ήθελε να μου πει να πάω στο μαγαζί που έκανε τον Dj. Ούτε ξέρω πόσο καιρός έχει περάσει…

Θέλω να τον πάρω τηλέφωνο. Δεν μπορώ. Τι θα του πω; Πως τον καταλαβαίνω; Πως ξέρω τι περνάει; Ούτε ξέρω ούτε θέλω να μάθω. Όσο άσχημο κι αν ακούγεται αυτό…