Out to get you…

Είμαι αυτός, που γράφει αυτές τις λέξεις; Ή πρόκειται για κάποιο άλλο άτομο; Μήπως μιλάμε απλά για μια κατασκευή, μια φαντασίωση, μια εξιδανικευμένη εικόνα;

Έχουν νόημα οι λέξεις που κυκλοφορούν σε αυτό το blog; Κρύβουν αίμα μέσα τους; Έχουν «σωματική» υπόσταση; Συναισθηματική αντιστοιχία;

Τι νιώθεις εσύ που διαβάζεις; Τι πιστεύεις πως έχεις καταλάβει; Πόσο βαθιά κάτω από την επιδερμίδα νομίζεις πως έχει μπει;

Πολλά ερωτήματα κι εγώ δεν έχω μάθει να έχω απαντήσεις.

Το μόνο που ξέρω είναι πως κάποιες φορές μερικά πράγματα μου λείπουν περισσότερο από όσο θα τολμούσα ποτέ να παραδεχθώ…

Sold out…

">«Θα το κάνω. Μην φανεί, όμως, πως το έκανα, εγώ…..δεν έχω πρόβλημα να το κάνω, απλά να μην φαίνεται το όνομα μου….είναι αντιδεοντολογικό και ανήθικο. Θα το κάνω, όμως. Αρκεί να μην φαίνεται το όνομα μου».

Το ηθικό αξιακό σύστημα σήμερα.

Κάνω τα πάντα αλλά ας μην το ξέρει κι όλος ο κόσμος….

Υγ। Ο καθένας έχει τον δικό του ορισμό για το σωστό και το λάθος। Όταν,όμως,θεωρείς κάτι λάθος πρέπει να μην το κάνεις καθόλου… Όχι να το κάνεις «στα μουλωχτά»..

Με λέξεις άλλων...

Τίποτα δεν είναι αυθεντικό. Κλέψτε από οπουδήποτε μπορεί να σας έρθει έμπνευση και οτιδήποτε κινητοποιεί την φαντασία σας. Μην μπείτε στον κόπο να κρύψετε αυτή την "κλοπή". Γιορτάστε την αν το νιώθετε.

Σε κάθε περίπτωση πάντα να θυμάστε αυτό που είπε ο Jean-Luc Godard

"Δεν έχει σημασία από που παίρνεις πράγματα αλλά που τα πηγαίνεις"

(Jim Jarmuch)

Eνας ακόμα κρυμμένος θησαυρός;

>Έχει νόημα να το πω εγώ; Μάλλον όχι. Το έχουν πει εδώ και χρόνια οι Cure. “you might get too scared to jump if you wait too long”. Κι ας φας τα μούτρα σου, κι ας πονέσεις, κι ας σε «πικράνει το φιλί της».

Αμπελοφιλοσοφίες γραμμένες αργά το βράδυ, πριν πέσεις για ύπνο. Μερικές ώρες πριν ξεκινήσει μια μέρα γεμάτη 11 ώρες δουλειά, τυπικές χαιρετούρες, επαγγελματικά τηλεφωνήματα και καταπιεσμένες σιωπές…

Η «επανάσταση» πάντα μπορεί να περιμένει.

Μέχρι πότε όμως;

Τρέχοντας....

Πάντα νιώθεις ότι τρέχεις, όχι μακριά, γιατί δεν υπάρχει τέτοιο μέρος...αν υπήρχε θα το είχες βρει...Απλά τρέχεις γιατί σου είναι πιο εύκολο...γιατί έτσι μόνο μπορείς να περιγράψεις την ζωή σου...

Τρέχεις και νομίζεις πως γίνεσαι σαν όλους τους υπόλοιπους....δεν ισχύει όμως...τρέχεις, βλέπεις, πάντα στην αντίθετη κατεύθυνση...δεν τρέχεις για να σωθείς, δεν τρέχεις απο ενθουσιασμό, δεν τρέχεις για να γλιτώσεις από κάτι.

Πως θα μπορούσες άλλωστε; Αυτά που φοβάσαι δεν είναι απο εκείνα που μπορείς να αποφύγεις...δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις, δεν μπορείς να τα κρύψεις κάτω απο το χαλί ούτε και να τα διαγράψεις απο την μνήμη σου....τουλάχιστον όχι χωρίς να δείξεις παντού τον φόβο σου…

Συνέχεια τρέχεις...και δεν λές σε κανέναν γιατί...αλλά και κανείς δεν νοιάζεται ίσως…

Εσύ πάντως τρέχεις…

(πάνω σε ένα «τραγούδι» του Gill Scott Heron)

150 λέξεις…

Μπορείς; Δεν είναι πολλές. 150 λεξούλες. Κάθε μέρα όμως…Το πρωί από το γραφείο ή το βράδυ πριν κοιμηθείς…όπως τότε, όπως παλιά…τότε που νόμιζες πως είχες κάτι να πεις κι ας αφορούσε μόνο εσένα, εκείνη και ένα νεκρό περιστέρι κάπου στην Μαβίλη. Τότε που δεν ήταν ανάγκη, τότε που δεν ήταν υποχρέωση, τότε που οι λέξεις έμοιαζαν μερικές φορές να τρέχουν να ξεφύγουν από σένα.

Μπορείς να το κάνεις; Ή έχουν αλλάξει όλα πια; Είσαι ο ίδιος άνθρωπος; Έχεις τα ίδια όνειρα, φοβάσαι τα ίδια πράγματα; Μπορείς να γράψεις τις 150 πρώτες λέξεις που θα έρθουν στο μυαλό σου χωρίς να σε νοιάζει ποιος θα τις διαβάσει, αν θα του αρέσουν κι αν θα βγάλει νόημα;

Μάλλον μπορείς, αφού ήδη προσπαθείς να το κάνεις. Από μια τρύπα στον 5^Ο οροφο μια πολυκατοικίας στην καρδιά της Βαβυλώνας βάζεις στην σειρά λέξεις νιώθοντας πως πρέπει κάτι να πεις…

Σε 150 σκόρπιες αδύναμες λέξεις….