Κάποτε είχε νόημα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχε. Κι ας με διάβαζες, μονάχα εσύ. Κι ας με πίστευες μόνο εσύ. Τότε μου άρεσε. Περίπου….
Μετά ήρθαν τα σχόλια, οι φίλοι, οι συν-bloggers, οι διάφοροι περίεργοι trolls...Άρχισα να φοβάμαι για αυτά που γράφω, να καταφεύγω σε ωραιοποιήσεις και ψέματα, να σκέφτομαι πάντα τους άλλους, τους τρίτους. Να φοβάμαι πως θα «διαβάσουν» αυτά που θα «γράψω».
Ύστερα, όμως, βαρέθηκα. Έτσι απλά. Βαρέθηκα. Δεν εύρισκα λόγο να γράψω για το αν ήμουν στην Βαρκελώνη ή το Λονδίνο. Για το αν έπινα μπύρες στην Φρανκφούρτη ή έβλεπα τους AC/DC στο OAKA. Οι 10-12 ώρες στην δουλειά, οι καυγάδες, το ειρωνικό ύφος, που απέκτησα, δεν μου φαίνονταν άξια σημασίας. Ίσως, επειδή, ήξερα πως πια τα πράγματα έχουν αλλάξει κι εγώ είμαι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος ….Ούτε χειρότερος, ούτε καλύτερος… Απλά διαφορετικός…
Το αποψινό, μάλλον, είναι μια παρόρμηση. Μπορεί, πάλι, να είναι μια αρχή, μια επιστροφή στα ανούσια postακια μου.
Πάντως, τώρα δεν φοβάμαι τίποτα…
16 σχόλια:
εμένα μου αρέσουν τα "ποστάκια" σου
Καλο καλοκαίρι, σε οποια πολη κι αν είναι αυτό
αυτά μου έλειψαν...
:-)
επίσης!
"Η επιτυχία είναι επικίνδυνη. Αρχίζουμε ν'άντιγράφουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και αυτό είναι πιο επικίνδυνο απ΄το ν'αντιγράφουμε τους άλλους. Αυτό οδηγεί στη στειρότητα.
Είναι πιο δύσκολο να κάνεις τους άλλους να σε μισήσουν απ'το να τους κάνεις να σ'αγαπήσουν.
Pablo Picasso/ ΣΚΈΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΈΧΝΗ
come back h oxi ego polu xarhka otan eida sto feed to post sou
:)
χάρηκα που χάρηκες.
Γιατί θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει τι θα πει οποιοσδήποτε άλλος...;
Τη ζωή μας τη ζούμε για τον εαυτό μας, γιατί οι πράξεις μας να είναι κάτι το διαφορετικό; ;)
είσαι σίγουρος/η;
Θα συμφωνήσω. Το πρόβλημα είναι ότι ποιος και ποιος δεν έχει μπει στο τρυπάκι. Συνέχισε εσύ όμως. :) Χαιρετώ!
Είμαι σίγουρος ότι με αυτό τον τρόπο σκέψης θέλω να ζω την ζωή μου.
δεν θα διαφωνήσω τότε...
@thogias:
χαιρετώ κι εγώ! :-)
Αφιερωμένο στον Cisse, έτσι?
χωρίς δεύτερη σκέψη...
Μεγάλες απουσίες. Μικρές επιστροφές. Μάλλον μ'άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Εναμισι χρόνο είχα να γράψω τις μπαρούφες μου, και σε νοσταλγικό mood χαζεύοντας βλόγια, πέφτω στο δικό σου, που είδα τελευταία φορά σε φανταριλίκι Mode. ΤΟ θέμα είναι να είμαστε καλά, ακόμα κι αν θέλουμε να μιλάμε πλέον με ψιθυρους ή με φωνές και όχι με γράμματα. Να είσαι καλα:p posting or not! Ούτως ή άλλως το βλόγι πάντα θα σε περιμένει να το θυμάσαι ή και να το ξεχνάς.
το κοριτσι με την κοκκινη ομπρελα, πολυ χαρηκε και ας ειναι αυγουστος...
και φυσικα περιμενει ακομα να το βρεις
enas filos me malwse kai mou eipe na mi xrisimopoiw to etsi apla , oti pote den einai etsi apla , egw omws sunexizw na to agapaw kai na to psithurizw...
nice to see you again etsi apla :)
Και ίσως να φτάνει μόνο αυτό.
xx
Δημοσίευση σχολίου