Ταξίδια…

Το αεροπλάνο έχει προσγειωθεί, το Μιλάνο είναι ώρες και μίλια μακριά, εγώ κατευθύνομαι προς το σταθμό του Μετρό στο Ελ. Βενιζέλος. Το πρώτο sms επί ελληνικού εδάφους έχει εύκολη απάντηση. «Θα σκάσεις Στέρεο Νόβα;». Δηλώνω πως είμαι κουρασμένος και τυγχάνω της (αναμενόμενης) κατανόησης. Μετά, όμως, ακολουθούν τα δύσκολα. Παίρνω τηλέφωνο για να ρωτήσω τι κάνει η Β. «Τα ίδια» μου λένε. Αυτές οι δυο γαμημένες λεξούλες σημαίνουν πως είναι ακόμη στην εντατική, εγκεφαλικά νεκρή και με καμία επαφή με το περιβάλλον. Πως οι δικοί της άνθρωποι είναι για ακόμη μια μέρα έξω στο κρύο, μπροστά στο κτίριο του νοσοκομείου περιμένοντας ουσιαστικά την κατάληξη, την ανακοίνωση του τέλους. Ανάμεσα τους ένας από τους κοντινότερους μου φίλους.

Μπαίνω στο Μετρό. Κάθομαι στο άδειο βαγόνι και βγάζω από την βαλίτσα μου το βιβλίο, που διαβάζω τις τελευταίες μέρες. Ένα μάθημα πάνω στα απλά πράγματα, σε αυτά που δεν εκτιμάς αν δεν τα στερηθείς. Στις βόλτες στην παραλία, στην γεύση του φαγητού, στα χάδια, στα ταξίδια…Θα μπορούσε να βγάζει φόβο αλλά στην ουσία ξεχειλίζει ελπίδα. Σκέπτομαι πως θα μπορούσα να το είχα πει αυτό στην Γλυκιά «Αντίπαλο» όταν με ρώτησε τι ακριβώς διαβάζω στο παγωμένο βράδυ του Τορίνο. Κρατήθηκα όμως, καθώς μου είχε φάνει τρελά μελό. Τώρα βλέπω πως είναι κάτι παραπάνω από αλήθεια. Αλλά τώρα είναι αργά. Πράγμα που με κάνει να γυρίσω ξανά στο βιβλίο, που μου φαίνεται πια πως φωνάζει, πως ουρλιάζει μέσα στα αυτιά μου, πως δεν υπάρχει χρόνος για αναβολές. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί αύριο.

Βέβαια, το αύριο για μένα είναι γεμάτο ύπνο. Περνάω σχεδόν όλη την μέρα στο κρεβάτι, προσπαθώντας να συνέλθω από την κούραση του ταξιδιού στην Βόρεια Ιταλία. Διαβάζω την επετειακή LiFO, κοιτάζω καλά-καλά το σηματάκι της Cosmote πάνω στις σελίδες με τις ποιητικές φωτογραφίες των Στέρεο Νόβα, στέλνω sms σε φίλους και γνωστούς που γιορτάζουν. Η Β. είναι ακόμη στον δικό της βαθύ ύπνο. Ξαναπιάνω το βιβλίο και αρχίζω να σκέφτομαι πόσο τυχερός μπορεί να είναι κανείς απλά και μόνο που ζεί. Που πατάει στα πόδια του, που μπορεί και γελάει.

Ένας μαλάκας που δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει μου το επιβεβαιώνει…

Υγ. Εύχομαι να αθωωθείς και σύντομα να κάνεις ακόμη μια πεζή περιπολία στα Εξάρχεια…