An end has a start

Οι Editors διαδέχονται τους Dresden Dolls στα ηχεία του pc. “An end has a start”. 31η Αυγούστου, προτελευταία μέρα του καλοκαιριού. Και τυπικά πλέον. Από την Δευτέρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Η αφηρημάδα στο γραφείο πρέπει να εκλείψει, οι χαλαροί ρυθμοί το ίδιο. Παξοί και Ελαφόνησος αποτελούν παρελθόν, ο Σεπτέμβρης απειλεί πως θα είναι αμείλικτός. Περίπου..

Έξω έχει αρχίσει να βρέχει. Έχω αφήσει ανοιχτά τα παράθυρα. Μου αρέσει η μυρωδιά. Σαν άλλη ηρωίδα άρλεκιν κοιτάζω τις σταγόνες να δημιουργούν λιμνούλες στις ταράτσες. «Την υγρασία που στάζουν οι οροφές…». Σκέφτομαι πως πρέπει να γράψω ένα post. Μόλις χθες η Α. με ρώτησε αν έχω κλείσει το blog. Της απάντησα πως θα επιστρέψω με τα πρωτοβρόχια. Δεν πρέπει να φανώ αφερέγγυος.

Ένα post για καινούργιες αρχές. Η σπεσιαλιτέ μου. Βαρύγδουπες προαναγγελίες από τον βασιλιά της αναβλητικότητας. Ο Σεπτέμβρης, όμως, προσφέρεται. Νέα γραφεία, νέες ανάγκες, νέες αρμοδιότητες. Νέα «μπλεξίματα» με τον δημόσιο τομέα, νέα στέκια για καφέ. Καινούργια εποχή για το blog. Συχνότερες εγγραφές, αποτίναξη των καταλοίπων του στρατού, ανανεωμένο blogroll. Το υπόσχομαι.

«You came on your own, that’s how you’ll leave» τραγουδάνε οι Editors.

Ίσως….Όχι τώρα όμως…Όχι ακόμη…

Καλοκαιρινό τηλεγράφημα

Ελαφόνησος STOP Καμία σχέση με το 2004 STOP Γεμάτη Cayenne και τσάντες Luis Vuitton STOP Γκρίνιες και χαλάρωση δεσμών STOP 3 ευρώ ο καφές, 4 η ξαπλώστρα STOP Πήγαμε, είδαμε, απήλθαμε STOP Τώρα ξαναφεύγουμε STOP Θα επιστρέψουμε πάλι όμως…

Πίσω στον χρόνο

Περίεργη φάση. Έξι πενηντάρηδες πάνω στην σκηνή κι από κάτω 20.000 κόσμος. Heavy metal ύμνοι από προηγούμενες δεκαετίες. «Μερικά από τα τραγούδια είναι μεγαλύτερα σε ηλικία από κάποιους από εσάς» λέει ο Dickinson, πριν από το Rime of the Ancient Mariner. Έχει δίκιο. Αλλά υπάρχουμε κι εμείς. Οι άλλοι. Ούτε γέροι, ούτε και πιτσιρίκια.

Iron Maiden. Όπως λέμε Λύκειο, flight μπουφάν με κονκάρδες στο μπράτσο, μακριά μαλλιά και «ταξίδι» στο κέντρο για δίσκους στο Rock City και στο Happening. Τραγούδια, που για πρώτη φορά τα ακούσαμε, σε 90αρες κασέτες ΤDK, γραμμένες από φίλους. Στίχοι, που, μάλλον, έχουν κολλήσει για τα καλά στο μυαλό μας. Πως μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το γεγονός ότι τους θυμόμαστε ακόμη;

Σχεδόν μια δεκαετία από την συναυλία τους στο γήπεδο του Ατρόμητου το ’99. Ούτε καν 18 τότε, πριν ακόμη αποκτήσουμε το δικαίωμα να δηλώνουμε φοιτητές. Εννιά ολόκληρα χρόνια. Γεμάτα. Ωραία. Πλούσια. Και ακόμη δεν μπορώ να συγχρονιστώ με τον Δ. Πάλι τον χάνω από το δεύτερο κομμάτι. Τον παίρνει μακριά το ποτάμι του κόσμου. Αναμενόμενο, ολίγον τι.

Τα τραγούδια της εφηβείας μας, τα κομμάτια, για τα οποία κάποιοι μπορούσαν τότε (μόνο τότε;) να πλακωθούν. Trooper, Fear of the Dark, Hallowed be thy name. Και το Clairvoyant. Που όταν -παλιά- οι άλλοι το «έφτυναν», εγώ το λάτρευα. Κυρίως για το μπάσο του Harris στην αρχή. Ίσως και μόνο για αυτό.

Άλλο ένα post μου για τον χρόνο, τα χρόνια, τα χρονικά δεδομένα. Άλλο ένα post μου για αυτά, που δεν μπορώ να δαμάσω. Για αυτά, που πάντα αφήνω ανεξέλεγκτα να τρέχουν. Για αυτά, που συνήθως συνειδητοποιώ αφού έχουν περάσει. «Εσύ είσαι, που τρέχεις» μου ψιθύρισε κάποτε κάποια. «Όχι τα χρόνια. Για αυτό δεν τα καταλαβαίνεις πως περνούν».

Αντίδραση; Πάγωμα του ρυθμού. Όλα μια ταχύτητα κάτω. Διακοπές. Σε ένα μέρος, που ήμασταν και τρία χρόνια πριν. Όπως καταλαβαίνεις, για άλλη μια φορά, πίσω στον χρόνο ξανά….

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον….