The Architect

Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρός απάνταγα «αρχιτέκτονας» στην κλασσικότερη από τις κλασσικές ερωτήσεις των «μεγάλων». Κάθε φορά που ερχόμουν αντιμέτωπος με το «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» απαντούσα αστραπιαία αρχιτέκτονας και καθάριζα. Όλα σταματούσαν εκεί. Ένα-δυο μπράβο και τέρμα. Σεβασμός. Όλοι εκτιμούν τους αρχιτέκτονες. Fact.

Για αυτό πρέπει να το έκανα άλλωστε. Ήδη από το νηπιαγωγείο ήξερα καλύτερα από τον καθένα πως δεν μπορούσα να σχεδιάσω ευθεία γραμμή ούτε με χάρακα. Επίσης, δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι ακριβώς κάνουν οι αρχιτέκτονες. Ήξερα, όμως, πως όλοι τους σεβόντουσαν. Κι ότι η αναφορά της επαγγελματικής τους ιδιότητας θα προσέδιδε περισσότερα στο κοινωνικό μου προφίλ από την αναφορά των πραγματικών μου παιδικών ονείρων. Tα «συμπαίχτης του Jordan» ή «φίλος του Spiderman» μάλλον θα εκκινούσαν περίεργες και βαρετές συζητήσεις, στις οποίες δεν θα ήθελα να είχα καμία συμμετοχή.

Μετά τα χρόνια πέρασαν, τα όνειρα άλλαξαν, το ίδιο και οι δηλώσεις στόχων. Σταδιακά έφτασα εκεί που ήθελα. Θεωρητικά βέβαια. Για να το θέσω καλύτερα βρέθηκα στην αρχή της διαδρομής που θα ήθελα να ακολουθήσω. Τα επόμενα χρόνια θα δείξουν αν θα αγγίξω ποτέ και τον προορισμό.

Βέβαια, καμιά φορά μου φαίνεται πως απλά απέκτησα μια καινούργια «δικαιολογία» για να μην παρουσιάζω τις πραγματικές εξωπραγματικές επιθυμίες μου.

Κάτι εξωφρενικά όνειρα σαν το «συμπαίχτης του Arsavin» ας πούμε…

Drug addicted alcoholic

O Shaun είναι ένα χοντρό αργοκίνητο πλάσμα. Καμία αντίρρηση. Αλλά είναι ο Shaun, ο τσόγλανος, που απορείς, πως είναι δυνατόν να ζει ακόμη. Με τα μαύρα γυαλιά και την μοικάνα, το κοντό τζιν και την adidas μπλούζα. Κάθεται στην μέση της σκηνής και «τραγουδάει». Στα διαλλείματα των κομματιών συνήθως κάτι μουρμουρίζει. Με ακατάληπτη πάντα προφορά. Μπορεί να βρίζει κιόλας. Δεν έχω ιδέα.

Δεν κινείται πολύ. Αυτό το έχει αφήσει για τον Bez και την μαυρούλα, που όντως τραγουδάει. Οι δυο τους αλωνίζουν πάνω στην σκηνή προσπαθώντας να ξεσηκώσουν τον κόσμο, ο οποίος δεν φαίνεται να έχει καμία αντίρρηση. Τα πιτσιρίκια δίπλα μου κοπανιούνται, τα ζευγαράκια αγκαλιάζονται, όλοι λίγο-πολύ λικνίζονται. Κι ας μην μπορεί ο Shaun να κινηθεί καλά-καλά. Κι ας λένε οι ειδήμονες ότι ο ήχος τους είναι αναχρονιστικός. Κι ας παίζουν οι Liars στην άλλη σκηνή.

Η Α. λέει ότι ήταν «ψιλό-αρπαχτή». Δεν έχει κι άδικο. Μιάμιση ώρα βαριά-βαριά. Πρώτο κομμάτι το «Kinky Afro», τελευταίο το «Step On». Για encore το «Wrote for luck». O Shaun, o Bez, o Whelan, μια τύπισσα, που θέλει να μοιάσει στην Rowetta. Μια συναυλία για να αρχίσει κι επίσημα το καλοκαίρι, για να ξεχαστούν λίγο οι δουλειές. Δεν είναι η καλύτερη συναυλία, που έχω δει στην ζωή μου. Είναι, όμως, η συναυλία, που ήθελα, οπωσδήποτε, να δω στην ζωή μου. Και ήταν πάνω-κάτω όπως την περίμενα. Ήταν οι Happy Mondays που είχα φτιάξει στο μυαλό μου..

Μόνο που, ακόμη, προσπαθώ να καταλάβω γιατί συνεχώς έψαχνα εσένα μέσα στο πλήθος. Γιατί είχα αυτή την αίσθηση ότι ήσουν κι εσύ εκεί;

Μήπως επειδή θα έπρεπε;

no.66

Χαπι ΜόντεΪς

(Που γράφει κι η Ελευθεροτυπία..)

Weekend wars

Παρασκευή βράδυ, συναυλία σε ανοιχτό θέατρο, κόσμος με κοντομάνικα, κορίτσια, που γελάνε χορεύοντας. Έχει έρθει το καλοκαίρι. Τα σημάδια το δείχνουν ξεκάθαρα. Δεν υπάρχει χώρος αμφιβολίας. Ούτε καν για εκείνον, που στέκεται στην γωνία μουτρωμένος.

Σάββατο. Ουρές στο μπαρ για μια παγωμένη μπύρα, άραγμα στα γρασίδια της Τεχνόπολης, βιαστικά μηνύματα.«Έλα γρήγορα». Πίσω στα σαββατοκύριακα, που αγάπησες. Στις συναυλίες. Στους φίλους. Στα κανονικά ρούχα.

Η πιο κοντινή ανάμνηση είναι το Βερολίνο. Το μόνο που υπήρχε πιο πριν ήταν ένας χρόνος αστείων και πειραγμάτων με φίλους.

Όλα τα άλλα σβήστηκαν.

Μια για πάντα….