Στιγμούλα

Δευτέρα μεσημέρι, στο κέντρο της πόλης. Μετά από 2 ρακόμελα, πριν από έναν παγωμένο καφέ. «Το λατρεύω αυτό το μέρος» λέω μεταξύ σοβαρού κι αστείου. «Τα καυσαέρια, τα αυτοκίνητα, την βαβούρα, τον κόσμο στους δρόμους. Μου’χουν λείψει».

Χαμογελώ και περνάμε το φανάρι. Νιώθω πως κάτι αρχίζει να αλλάζει.

Προς το καλύτερο…

Clerks

Κάθε φορά τα ίδια. Το ίδιο αίσθημα. Κάθε φορά που τελειώνει η άδεια, κάθε φορά που πλησιάζει η ώρα της επιστροφής στο στρατόπεδο, στο τέλος κάθε εξόδου. Κάτι σαν αυτό που νιώθουν οι Clerks. Παγιδευμένος σ’ ένα μέρος που ναι μεν δεν μισείς αλλά που ούτε κατά διάνοια δεν μπορείς να πεις πως αγαπάς.

Το χειρότερο δε είναι πως δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα. Δεν είναι στο χέρι σου. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις.

4 μηνάκια ακόμη Silent Bob…