Santa

Ο πλαστικός Άγιος Βασίλης ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ της ημέρας. Τον είδα στα πεταχτά, μέσα από το παράθυρο του ταξί. Την ώρα που ο οδηγός μου εξιστορούσε τις δικές του αναμνήσεις από το στρατό. Κάπου ανάμεσα στο «τότε ο στρατός ήταν ζόρι» και το «σήμερα είναι κολλέγιο». Τα γνωστά.

Το βρώμικό αυτό πλαστικό πραγματάκι λειτούργησε σαν ξυπνητήρι. Κρεμασμένο στα κάγκελα κάποιου μπαλκονιού μου θύμισε πως θα πρέπει να σταματήσω να μετράω τον χρόνο –αποκλειστικά- σαν φαντάρος. Το ζήτημα δεν είναι τι θα γίνει σε 154 μέρες αλλά σε 20. Αυτό που πρέπει να με απασχολεί είναι το τι θα γίνει αύριο, τι θα σου πω απόψε το βράδυ στο τηλέφωνο. Όπως, άλλωστε, και πέρσι τέτοιο καιρό...

Βέβαια, ένα χρόνο πριν «οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί μέχρι τα πέρατα της γης». Σήμερα, πάλι, φτάνουν μέχρι την πύλη και την σκοπιά πυρομαχικών. Βαριά –βαριά…Τα πράγματα θα αλλάξουν όμως. Σύντομα θα επιστρέψουμε σε αυτή την χαώδη κατάσταση που έχω το θράσος να αποκαλώ καθημερινότητα μου.

Για αυτό το ερώτημα είναι ένα και μόνο:

Τι να φορτώσω στο Mp3;

Richard Cheese ή Max Raabe;