Δεν έχω πολλά να σου δώσω. Ποτέ δεν είχα. Σου το΄χα πει -θυμάμαι- κάποτε. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, ξημερώματα Σαββάτου, στο σπίτι με τις ζωγραφιές στους τοίχους. Λίγο πριν αποκοιμηθείς στην αγκαλιά μου.Και τώρα κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Μόνο αυτό το κομμάτι ουρανού έχω να σου χαρίσω. Δεν λέει και πολλά- το ξέρω. Ένα μουντό κομμάτι ουρανού είναι μονάχα. Γεμάτο γκρίζα σύννεφα, σταγόνες βροχής, καυσαέρια και μερικά πουλιά, που πετάνε χαμηλά. Απλώνεται πάνω από κάποιο σημείο της Δυτικής Αθήνας και έχει φωτογραφηθεί από ένα κινητό τηλέφωνο. Το μόνο που μάλλον κάπως αξίζει είναι η έκπληξη των γύρω μου στην στάση του λεωφορείου. Οι εκφράσεις των προσώπων τους όταν άκουσαν τον ήχο της «κάμερας». Δυστυχώς, όμως, αυτές δεν φαίνονται στην φωτό.
Χρειαζόταν να σου κάνω ένα δώρο. Και αυτό το κομμάτι ουρανού μου φάνηκε ότι πιο κατάλληλο. Την αφορμή και την αιτία τις ξέρεις μόνο εσύ. Και αυτό φτάνει.
10 σχόλια:
Κι αυτό το κομμάτι ουρανού που έκλεψες, το μοιράζεσαι τώρα μαζί μας. Ή μήπως το ραβασάκι που το συνοδεύει; Την επιθυμία σου ή το υπονοούμενο;
demon από www.blogosfaira.com
μήπως και τα δυο;
Ωραίο δώρο. :)
αυτές είναι καλημέρες λοιπον
:))
αφιερώνεις πάλι
Έτσι... οι απλές στιγμές και εικόνες της ζωής μπορούν να γίνουν μεγάλες... να σε γεμίσουν... να θυμιθείς τον άνθρωπό σου... τίποτε από αυτό δεν συγκρίνεται...
Ola ayta pou grafeis einai toso omorfa. Apla...
:-)
τυχαία, όπως άλλωστε όλα, είδα το μύνημα σου. Ούτε ξέρω ποιος/α είσαι ούτε θα μάθω μαλλον ποτέ αν και τι απάντησες. Ήταν ομως ομορφο το μύνημα που έστειλες σε όποιον/οποια το έστειλες..εστω κι αν όλα χάνουν τη σημασία τους στο πέρασμα του χρόνου... Οι συγκυρίες καθορίζουν τις ζωές μας...
όμορφο πράγμα οι συγκυρίες...
όταν δεν είναι καταστροφικές..
Δημοσίευση σχολίου