Σκοπός β΄

Η εξωτερική έφοδος τους βρήκε απόλυτα προβλεπόμενους. Τα κινητά στην κωλότσεπη (Σε κλείνω τώρα...) και τα mp3 players (Politik kills, Politik kills…) καταχωνιασμένα στην κουκούλα του τζάκετ. Τα περιοδικά κρυμμένα κάτω από τα λάστιχα του ορύγματος, οι φραπέδες τελειωμένοι, τα –κάθε είδους- ενοχοποιητικά στοιχεία εξαφανισμένα.

Το μόνο πράγμα που χάλαγε την τέλεια αυτή στρατιωτική στιγμή ήταν η σκέψη του σκοπού β’. Αντί να παραμείνει καθηλωμένη εκεί, απασχολημένη με τα συνθηματικά και τις αναγνωρίσεις, εκείνη επέλεξε να περιπλανάται. Τριγυρνούσε κάπου μεταξύ Ικαρίας και Αμπελοκήπων, Βερολίνου και Θεσσαλονίκης. Επεξεργαζόταν δεδομένα από την Χίο, την Κω και το Καστελόριζο. Ξάπλωνε δίπλα σε ένα κορίτσι με ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα, κούρνιαζε μέσα σε μια αγκαλιά, κρυβόταν σε ένα χαμόγελό.

Ο επιλοχίας κάτι έλεγε. Το ίδιο κι ο υπολοχαγός. Μιλάγανε δυνατά. Φωνάζανε. Ο σκοπός α΄ κουνούσε το κεφάλι του . Ο σκοπός β’, όμως, δεν τους άκουγε. Δεν ήταν καν εκεί. Εδώ και ώρες πετούσε πάνω από το στρατόπεδο. «Φίδιαζε» σε ένα σύννεφο.

Από εκεί κατέβηκε το επόμενο μεσημέρι. Μόνο και μόνο για να πάρει το «εξοδόχαρτο».