Εμπλοκή

Τα δρομολόγια από και προς το λιμάνι μέρα με την μέρα αυξάνονται. Παρατηρούμε τα πλοία από τον χώρο του στρατοπέδου και φτιάχνουμε με το μυαλό μας σενάρια. Πρωταγωνιστές είναι απλοί άνθρωποι σαν και εμάς. Καμιά φορά και εμείς οι ίδιοι.

Οι ήρωες μας άλλοτε ταξιδεύουν έμπλεοι χαράς κι άλλοτε καπνίζουν μελαγχολικοί στο τελευταίο κατάστρωμα. Ζευγαράκια χωρίζουν στο πλοίο της επιστροφής ενώ «ενοχλητικά» παιδάκια τρέχουν τσιρίζοντας δίπλα τους. Για κομπάρσους χρησιμοποιούμε συνήθως καμιά δεκαριά «ρεμάλια», που κοιμούνται μέσα στα sleeping bags τους, ενώ τις περισσότερες φορές το καράβι είναι γεμάτο πανέμορφες γυναίκες. Που και που κάποιος πεθαίνει.

Εγώ, ίσως, να είμαι ο πιο ενεργός «σεναριογράφος» ανάμεσα στους 16 φαντάρους, που με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουμε βρεθεί εδώ πάνω. Σκαρώνω συνεχώς νέες ιστορίες. Κάθε σκοπιά και μια καινούργια σεκάνς. Κάθε περίπολος και μια ανατροπή. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, πάντα ξεχνάω να ολοκληρώσω τα δημιουργήματα μου. Ίσως να φταίνε οι φωνές των δεκανέων. Ίσως πάλι η αγωνία μου να δώσω νερό στα κουταβάκια. Ίσως και η αϋπνία.

Το μόνο που πάντα θυμάμαι είναι πως τα δρομολόγια συνεχώς αυξάνονται.

Όπως και οι μέρες που περνάμε κλεισμένοι εδώ μέσα.

Just the facts

Ο χρόνος μοιάζει να έχει τρέξει τρεις μήνες μπροστά. Αν δεν είχε αυτή την ελεεινή ζέστη θα ορκιζόμουνα ότι βρισκόμαστε κάπου στο δεύτερο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη. Με έχουν μπερδέψει το Φεστιβάλ της Βαβέλ και το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στο Θέατρο Πέτρας. Το σκεφτόμουνα την Παρασκευή που άκουγα τους Zebra Tracks να τραγουδάνε «Dusan Bajevic» και πριν από λίγες ώρες, που διάβαζα διάφορα αριστερής ιδεολογίας εντυπάκια. Για κάποιο λόγο τις εκδηλώσεις αυτές τις έχω συνδυάσει με τις αρχές της φθινοπωρινής περιόδου.

Και με κοπέλες με μακριά ξανθά μαλλιά.

Αυτό, όμως, είναι μια ιστορία για κάποιο άλλο post. Για την ώρα ας περιοριστούμε απλά στα «δεδομένα»:

Αύριο το βράδυ θα είμαι σε ένα καινούργιο στρατόπεδο. Και είναι ακόμη Ιούνιος...

Αποχαιρετισμός

Κάθε ένας που έφευγε χαιρέταγε όλους τους υπόλοιπους. Με την σειρά και χωρίς παραλείψεις. Αγκαλιαζόμασταν και λέγαμε τις καθιερωμένες -σε αυτές τις περιστάσεις- ευχές: «Καλή συνέχεια. Καλά να περάσεις». Σε μερικούς προσθέταμε και μια συμβουλή: «Να προσέχεις εκεί που πας».

Δεν ξέραμε τι μας στεναχωρούσε περισσότερο. Το γεγονός ότι φεύγαμε για κάθε γωνία της ελληνικής επικράτειας ή το ότι χωριζόμασταν; Θέλω να πιστεύω το δεύτερο. Το έβλεπα στα μάτια μας όταν λέγαμε ιστορίες από την εκπαίδευση, όταν θυμόμασταν τις φωνές των ανθυπολοχαγών και τις απειλές για διήμερες κρατήσεις. Φαινόταν στα πειράγματα μας, στα παρατσούκλια που είχαμε βγάλει ο ένας για τον άλλο. Στις υποσχέσεις που δίναμε πως δεν θα χαθούμε.

Κάποιοι πήγαν και χαιρέτησαν δια χειραψίας και τους ουλαμαγούς. Δεν τους ακολούθησα. Μόνο την «Γιώτα» έψαξα. Την αδέσποτη σκυλίτσα, που ήταν η συντροφιά μου στην πρώτη μου περίπολο. Τρεις ώρες περπατάγαμε μαζί δίπλα από τον φράχτη του στρατοπέδου. Από τις τρεις το πρωί μέχρι τις έξι τα χαράματα.

Δυστυχώς δεν την βρήκα.

Γράμμα

Φίλε,

Έξω όλα είναι –σχεδόν- όπως τα άφησες. Μόνο που έχει καλοκαιριάσει και τα κορίτσια, ως συνήθως, μοιάζουν πιο όμορφα. Φέτος, μάλιστα, πρέπει να έχουν αποφασίσει μαζικά να ντύνονται -κατά κύριο λόγο- σε αποχρώσεις του κίτρινου. Χαρούμενα καναρίνια έχουν πλυμμηρίσει την πόλη. Πίνουν καφέ στην Πλάκα και κατεβαίνουν για ποτά στο καινούργιο μπαράκι της Αιόλου, που συνεχώς ξεχνάω το όνομα του.

Κατά τα αλλά, στου Ψυρρή έχει ακόμη κόσμο και στα bar της Αβραμιώτου εξακολουθεί να επικρατεί το αδιαχώρητο. Οι φίλοι σου είναι ακόμη φίλοι σου, οι γονείς σου δεν έχουν αλλάξει, το κρεβάτι σου παραμένει αναπαυτικό. Τα ρακόμελα διατηρούν την γεύση που θυμόσουν από παλιά και το γέλιο σου είναι όσο δυνατό ήταν κι ένα μήνα πριν.

Για τα «σχέδια/όνειρα» σου θα σου γράψω κάποια άλλη φορά. Δεν έχω χρόνο τώρα. Κι αυτά παραμένουν, όμως, ως έχουν. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή, που γράφονται αυτές οι αράδες.

Να σε προσέχεις,

Με εκτίμηση,

Ο Εαυτός σου.

Rat in a cage

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο την σκοπιά την έχω συνδέσει με τους Smashing Pumpkins. Δικούς τους στίχους σκέφτομαι μόλις βρεθώ εκεί. Σιγοψιθυρίζω το «Zero» (Emptiness is loneliness, and loneliness is cleanliness), το «Today» (Can't live for tomorrow, tomorrow’s much too long), το «Bullet with butterfly wings» (Tell me I’m the only one, Jesus was an only son), το «Ava Adore» (In you I feel so dirty, In you I crash cars, In you I feel so pretty, In you I taste god). Διακόπτω μόνο για να φωνάξω/ουρλιάξω «Αλτ, τις ει;». Για κανένα άλλο λόγο.

Περίπου δηλαδή. Γιατί καμιά φορά οι σκέψεις είναι περίεργο πράγμα. Δεν μπορείς να τις διώξεις. Ότι κι αν κάνεις. Ότι κι αν τραγουδήσεις. Περιέργως, δε, δεν αφορούν αποκλειστικά «έρωτες».

«And you know you're never sure, But you're sure you could be right» (Tonight, tonight).