Στα δυο απέναντι κρεβάτια στον θάλαμο κοιμούνται δυο 19χρονοι πιτσιρικάδες από κάποια χωριά του Αγρινίου. Δεν τρώνε ποτέ στα εστιατόρια. Η «δίαιτα» τους περιλαμβάνει αποκλειστικά σάντουιτς από το ΚΨΜ. Χρησιμοποιούν λέξεις που δεν γνωρίζω και ακούνε Πλούταρχο και Καλλίδη από τα κινητά τους. Πανάκριβα μοντέλα και τα δυο.Το κινητό, άλλωστε, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που διαθέτεις στο στρατό. Πέρα από την όποια χρηματική του αξία έχει και μια –συνήθως μεγαλύτερη- αντίστοιχη συναισθηματική. Για αυτό κάνεις τα πάντα για να το προφυλάξεις. Αγοράζεις λουκέτα, ξαγρυπνάς από πάνω του μέχρι να φορτίσει.
Αυτό, βλέπεις, σε ξυπνάει το πρωί για να προλάβεις να ετοιμαστείς πριν το εγερτήριο. Σε αυτό είναι αποθηκευμένες οι ενδείξεις πως είσαι ένας ξωντανός οργανισμός και όχι ένα ρομπότ με χακί επένδυση, προγραμματισμένο να «χτυπάει» προσοχές και να φωνάζει «Διατάξτε». Έχουν την μορφή βίντεο, φωτογραφιών, sms, αναπάντητων και ληφθείσων κλήσεων. Είναι η βασική σου υπενθύμιση ότι εκεί έξω υπάρχει ένας διαφορετικός κόσμος, ο οποίος σε περιμένει να γίνεις ξανά μέρος του.
Βέβαια, δεν λειτουργεί πάντα θετικά. Έχω δεί παιδιά να βουρκώνουν μετά από τηλεφωνήματα. Να είναι γεμάτα νεύρα εξαιτίας της ανταλλαγής sms με την «δικιά τους». Ένας μια μέρα βριζόταν με την μάνα του. Σχεδόν ούρλιαζε.
Κάποιο βράδυ κάποιος άλλος στεναχωρήθηκε από ένα «I miss you».
Το περίμενε στα Ελληνικά.
14 σχόλια:
Αυτή τη στιγμή ετοιμάζω τα πράγματα μου. Φεύγω ξανά. Επιστρέφω στον σουρεαλιστικό πλανήτη που με φιλοξενεί τις τελευταίες ημέρες.
Ήρθα το Σάββατο εν μέσω μιας φοβερής καταιγίδας. Εδώ και 5' έχει αρχίσει πάλι να βρέχει.
Πως είπαμε οναμάζεται αυτό εδώ το blog;
Για τα comments και την μοναξια τα έχουμε ξαναπεί.
Τα λέμε
eipame ... exei idi teleiwsei :)
fili na prosexeis (kai na kaneis broxes opote sfiggoun ta pragmata )
δεν ρωτάμε πότε θα ξανάρθεις.
ξέρουμε :)
και να πεις στον τύπο που στεναχωρήθηκε πως ίσως κάποιος πιο δίπλα ξενύχτησε δίχως να λάβει ούτε ένα. καλή δύναμη εύχομαι
Ρε γμτ, μάλλον δεν είμαι στα καλά μου... Συγκινήθηκα... Νά 'σαι καλά, ρε Βροχοποιέ, εκεί που είσαι.
Διάβαζα τα τελευταία σου κείμενα και δεν μπορούσα να πιστέψω πως έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που σκεφτόμουν τα ίδια πράγματα.
Μόνο που τότε δεν ήταν πολλά τα κινητά τηλέφωνα και όσον αφορά στα ελάχιστα που υπήρχαν είχε απαγορευτεί η χρήση τους.Με τις ώρες περιμέναμε στην ουρά για ένα τηλεφώνημα στο μοναδικό καρτοτηλέφωνο ή αργότερα,στη μονάδα,ελπίζαμε να ακουστεί και το δικό μας όνομα από τα χείλη του οπλίτη ταχυδρόμου.Μια οικεία φωνή ή ένα γράμμα από κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που θα μας έκανε για λίγο να πάρουμε δύναμη και να αντέξουμε στο τρελοκομείο.
Να είσαι καλά εκεί μέσα και μη στενοχωριέσαι.Όσο για το βλέμμα που αναφέρεις στο προηγούμενο ποστ,είναι αλλιώς,όχι όμως διαφορετικό.
ξωντανός οργανισμός;;
ά,ρε φανταράκι!ο στρατός σε έχει κάνει να μπερδεύεις τα γράμματα!
Καλή θητεία!
Τα post σου πρέπει να είναι η ωραιότερη ανταπόκριση από τα ελληνικά στρατά που έχω ακούσει-διαβάσει ποτέ!
Και παρόλο που το θέμα, ως γυναίκα, με αφήνει παγερά αδιάφορη, περιμένω να διαβάσω την συνέχεια!
Και είναι λογικό εκει όλα τα συναισθήματα να τα βιώνεις ακόμα πιο έντονα και η ανάγκη να μεγαλώνει...Ελπίζω να είσαι καλά βροχοποιέ.
ολα καλά στο μπλογκ.
περνάμε να ρίχνουμε μια ματιά και μια σκέψη.
Ελπίζω όλα κι εκεί με σένα.
καλημέρα στο blog :)
@never..ending:
τελικά ο στρατός δεν έχει επιφέρει ριζικές αλλαγές. Συνεχίζω να κάνω απίστευτα λάθη!
;-)
@debby:
thanks. Να΄σαι καλά.
@Pixie:
Μια χαρά. Όλα υπο έλεγχο.
@σκιες:
Όλα πηγαίνουν καλά. Παρά το άγχος, το τρέξιμο, τις κάμψεις, τις φωνές. Σου χρωστάω ένα mail.
@elen:
Το blog ανταποδίδει.
Κι ο "ιδιοκτήτης του"
;-)
το καταλαβαίνω το παλληκάρι... :D
κι εγώ θα το περίμενα στα ελληνικά...
Κι εγώ...
Δημοσίευση σχολίου