Εκτός..

Σε έναν τοίχο στο Μοναστηράκι κάποιος έχει γράψει «Φυλακές- Στρατός-Ψυχιατρεία, αυτή είναι η Δημοκρατία».

Από φυλακές και ψυχιατρεία δεν ξέρω και πολλά. Οι μόνες πληροφορίες που διαθέτω προέρχονται από βιβλία και ρεπορτάζ. Δυο εβδομάδες, όμως, στον στρατό με έχουν κάνει να μην έχω άλλο θέμα συζήτησης. Εξιστορώ διαρκώς περιστατικά με τον καλό ανθυπολοχαγό, τον κακό λοχία και τον άσχημο θαλαμάρχη του πρώτου ουλαμού. Με φωνή βραχνιασμένη από τις γκαρίδες (Ηθικόν; Α-κμαι-ο-τα-τον. Αντοχή; Α-τε-λεί-ω-τη. Είσαστε; Οι κα-λύ-τε-ροι) μιλάω ασταμάτητα για τις χοντροκομμένες φάρσες στο στρατόπεδο και τις συνθήκες διαβίωσης, για τις ψεύτικες ιστορίες που δίνουν και παίρνουν μεταξύ των φαντάρων. Τα κορίτσια πρέπει να βαριούνται. Αλλά κάνουν ότι μπορούν για να μην το δείξουν. Ρωτάνε αν στο στρατό έχει καθαρίστριες…

Η Αθήνα είναι γεμάτη άγγλους οπαδούς της Λίβερπουλ, που πίνουν μπύρες και τραγουδούν για την ομάδα τους. Τους μοιάζω λίγο. Δυο μέρες τώρα κυκλοφορώ σαν τουρίστας στην πόλη. Την βλέπω με άλλο μάτι. Σαν περαστικός, σαν ξένος. Είμαι εκτός. Ανήκω κάπου αλλού. Φαίνεται άλλωστε. Είμαι τρεις μέρες αξύριστος αλλά με προδίδει το μαύρισμα στο πρόσωπο και στα χέρια (μέχρι τους αγκώνες). Οι λέξεις που χρησιμοποιώ («προβλέπεται», «άκυρον», «κλίνατε επ’αριστερά»), τα θέματα που συζητάω (αναφορές, επιθεωρήσεις, μεταθέσεις).

Κυρίως, όμως, το βλέμμα μου.