Διαδρομή

Ο αρχικός προγραμματισμός ήταν για δυο μήνες. Δοκιμαστικά. Να δω αν μου αρέσει, να δουν αν τους κάνω. Και ξαφνικά πέρασαν τρία χρόνια. Γεμάτα δουλειά, τρέξιμο, παράπονα και γκρίνιες. Ενδιαφέροντες ανθρώπους, καλά λόγια, ευχάριστες συζητήσεις, ευκαιρίες. Χρόνια που με βοήθησαν να μάθω, που με έκαναν να αλλάξω. Έστω και λίγο.

Μπαίνω στο Μετρό και σκέφτομαι πότε θα ξανακάνω αυτήν εδώ τη διαδρομή. Τρία χρόνια πριν, οι φορές που είχα βρεθεί στην συγκεκριμένη περιοχή μπορούσαν να μετρηθούν στα δάχτυλά του ενός χεριού. Τώρα είναι αρκετές εκατοντάδες. Προσπαθώ να τις υπολογίσω αλλάζοντας γραμμή στο Σύνταγμα. Άδικος κόπος.

Αλλάζω σκέψη. Αλλάζω και κομμάτι στο Mp3. Ψάχνω κάτι πιο δυνατό. Βάζω τους Θεριστές του Παυλίδη και αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να πω κάτι στον τύπο στα Everest. Καλό Πάσχα ίσως; Όπως και να’ χει, τώρα πέταξε το πουλάκι. Άσε που τον τελευταίο χρόνο δεν μιλάγαμε. Απλώς κοιταζόμασταν, μου έδινε τον καφέ μου, πλήρωνα και έφευγα. Δεν έβγάζα καν τα ακουστικά, δεν άνοιγα καν το στόμα μου.

Τερματικός σταθμός. Οι επιβάτες υπακούν στις προηχογραφημένες φωνές και αποβιβάζονται. Είμαι στην κυλιόμενη σκάλα. Sms «Θα πάς το βράδυ Παυλίδη;».Ο αρχικός προγραμματισμός ήταν να πάω. Αλλά τελικά θα καταλήξω Θεσσαλονίκη. Εκεί δεν έχει Μετρό και δεν θα βρεθώ από δύναμη της συνήθειας να κάνω κάποια παρόμοια διαδρομή.

Ευτυχώς. Όχι τίποτε άλλο. Έχει και εκεί Αμπελοκήπους….

Για μερικές μέρες

Το μόνο σίγουρο είναι πως για μερικές μέρες θα γεμίσουμε θλιμμένους και αγανακτισμένους ανθρώπους. Τα αθλητικά media θα είναι αυτά που θα σπεύσουν πρώτα να δηλώσουν αηδιασμένα από την όλη κατάσταση. Θα μιλήσουν για «κάφρους», χούλιγκανς, μιάσματα και οργανωμένους στρατούς.

Μετά θα ακολουθήσουν οι ομάδες. Θα καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να δείξουν ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους μεμονωμένους «αλήτες». Ακόμη και οι οργανωμένοι σύνδεσμοι οπαδών θα αρνηθούν οποιαδήποτε συμμετοχή. Δεν είδαν, δεν ξέρουν, δεν άκουσαν.

Οι πολιτικοί θα έρθουν τελευταίοι. Θα κατακεραυνώσουν αυτούς, που δεν ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό, που ντροπιάζουν την χώρα, που διώχνουν τον κόσμο από τα γήπεδα. Θα μας θυμίσουν πως είμαστε η χώρα του πολιτισμού και του ολυμπισμού.

Βέβαια αυτά θα κρατήσουν για μερικές μόνο μέρες. Ο χρόνος θα λειτουργήσει σαν φιλί ηρωίδας παραμυθιού. Θα μετατρέψει τους βάτραχους ξανά σε πρίγκιπες. Οι «αλήτες» θα ξαναγίνουν το «αγαπημένο μας αναγνωστικό κοινό», ο «πύρινος λαός της ομάδας μας», τα «αδέρφια μας», η «εκλογική μας βάση».

Κάποιοι θα ζήσουνε κακά και κάποιοι άλλοι χειρότερα.

Το πολλαπλό σου είδωλο

Κατεβάζω κομμάτια από το p2p και ψάχνω την λίστα με τα mp3 ενός χρήστη με το ψευδώνυμο (ας πούμε) hristaras. Ο τύπος πρέπει να είναι μεγάλη μορφή. Ειλικρινά δεν έχω την παραμικρή ιδέα πόσα χιλιάδες κομμάτια έχει καταχωνιασμένα στον σκληρό του δίσκο. Κάτι μου λέει, όμως, πως μερικά δεν τα έχει ακούσει ποτέ. Δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια ευρύτητα «ρεπερτορίου».

Αν δεν βαριόμουνα τόσο πολύ ίσως και να του «μίλαγα». Ίσως, μάλιστα, να προσποιούμουν πως είμαι γυναίκα. Δεν έχει γεννηθεί ακόμη ο άνδρας που θα απορρίψει γυναικεία πρόσκληση για chat. Κι αν έχει γεννηθεί, δεν νομίζω πως θα χρησιμοποιούσε ποτέ το ψευδώνυμο (ας πούμε) hristaras.

Το δικό μου, πάντως, nickname είναι αρκετά ουδέτερο. Ούτε vaggelaras ούτε nikitaras. Μάλλον, λοιπόν, θα τα κατάφερνα και θα έφτανα στην λύση του μυστηρίου. Θα έλυνα την απορία που με βασανίζει τα τελευταία 15 λεπτά. Ποιο από τα δυο -συνεχόμενα- folders του δεν έχει ανοιχτεί ποτέ;

Το «Thanasis Papakonstantinou» ή το «Thelksi»;

Συμβαίνει...

Απλά χάσαμε στην μπάλα. Δεν έγινε και τίποτα.

Ένεκα της ημέρας

θα την τσακίσω εγώ
τη νοσταλγία σου

θα μαχαιρώσω
τη μυστική σου
χαρά

με τα άσπρα μου
πουλιά

που ζουν
και φτερουγίζουν

μέσα
στα
μάτια σου


Νίκος Εγγονόπουλος

Μια ακόμη ήττα

Τα πάντα έχουν, ήδη, ειπωθεί. Αυτό είναι γνωστό χρόνια τώρα. Από την άλλη, όμως, υπάρχουν χιλιάδες τρόποι για να εξιστορήσεις κάτι. Πες σε 10 ανθρώπους μια ιστορία. Μόλις δημιούργησες 10 διαφορετικές εκδοχές της.

Το 300 δεν είναι μια προσπάθεια αναπαράστασης της ιστορικής αλήθειας. Είναι μια ταινία που έχει βασιστεί σε ένα κόμικ, το οποίο έχει βασιστεί με την σειρά του σε κάτι, που συνέβη πριν από χιλιάδες χρόνια. Για αυτό και ο Εφιάλτης είναι ένα τερατόμορφο ον, που θυμίζει λίγο το Gollum, οι Σπαρτιάτες μοιάζουν να έχουν περάσει τα περισσότερα χρόνια τους καταπίνοντας χάπια με πρωτεΐνες και ο Ξέρξης σου φέρνει στην μνήμη κάποιο τραβεστί, που είχες δει παλιά σε μια μεταμεσονύχτια εκπομπή μικρού καναλιού.

Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα των (μικρών) ιστορικών ανακριβειών. Για να είμαι ακριβής δεν με απασχολεί καθόλου το ζήτημα. Αυτά είναι για τους διάφορους τηλε-αστέρες πλασιέ βιβλίων και τους ακόλουθους τους. Οι οποίοι, βέβαια, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μιλήσουν για Ελ που ήρθαν από το Άλφα του Κενταύρου και να υποστηρίξουν πως η Πορτάρα στην Νάξο ήταν μια πύλη για το υπερπέραν. Όταν, όμως, στην ταινία οι Σπαρτιάτες παρουσιάζονται «άγριοι» εξανίστανται.

Όπως και να’χει, εμένα το θέμα μου είναι άλλο. Για μένα Frank Miller σημαίνει DareDevil, βρώμικοι δρόμοι της Νέας Υόρκης την νύχτα, όπλα και κυνηγητά. Ο πιο σκοτεινός Batman που υπήρξε ποτέ, ήρωες, που κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, θύτες και θύματα, που μοιάζουν μεταξύ τους σαν δυο σταγόνες νερό. Όσο ευχάριστα κι αν περνάνε, λοιπόν, δυο ώρες με το 300, όσα ρεκόρ εισιτηρίων κι αν καταρρίψει η συγκεκριμένη ταινία στην χώρα μας, Sin City δεν θα γίνει ποτέ…

7 ταινίες, 7 ατάκες

«Είσαι αυτό που αγαπάς, όχι αυτό που σ’ αγαπάει»
Adaptation

«Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε, πουστράκια;»
(Οι τελευταίες λέξεις του Marv)
Sin City

«Δεν μετράει η πτώση αλλά η πρόσκρουση»
La Haine

«Αυτή είναι η ζωή σου και τελειώνει ένα λεπτό την φορά»
Fight Club

«Με κάνεις να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος»
As good as it gets

«Κρατήστε τους φοβισμένους και θα καταναλώσουν»
Bowling for Columbine

H Factory Records στην πραγματικότητα δεν είναι εταιρεία.
Είμαστε ένα πείραμα πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά»
24 Hour Party People




Ένα ακόμη blogoπαιχνίδo, στο οποίο συμμετέχω
μετά από ευγενική πρόσκληση της παπαρούνας.

Έξι λεπτά

Έξι λεπτά. Έξι ολόκληρα λεπτά. Πρώτη φορά το μίσησε τόσο πολύ το Μετρό. Ποτέ του δεν το πολυγούσταρε αλλά απόψε πραγματικά το μίσησε. Του ερχόταν να σπάσει την ηλεκτρονική ταμπέλα. Ήταν σαφές πως δεν ήταν η μέρα του. Πρώτα η ανοιξιάτικη βροχή, που τον έπιασε απροετοίμαστο, μετά οι κυλιόμενες , που δεν λειτουργούσαν, και τώρα έξι λεπτά αναμονής. «Μια χαρά» σκέφτηκε. Κουρασμένος, βρεγμένος και δίπλα σχεδόν σε δυο πιτσιρίκια, που χαμουρεύονται. Ένας ενοχλητικός μπάρμπας που θα έβαζε τις φωνές ήταν το μόνο που έλειπε για να ολοκληρωθεί το σκηνικό.

Σκέφτηκε τι θα μπορούσε να κάνει μέσα σε αυτά τα έξι λεπτά. Φυσικά θα μπορούσε να της στείλει μήνυμα και να της ζητήσει συγνώμη. Εδώ που τα λέμε μέχρι και τηλέφωνο προλάβαινε να την πάρει. Είχε αρκετό χρόνο για να της μιλήσει και να της πει όλα όσα θα ήθελε. Την έψαξε στον κατάλογο του κινητού. «Μάγισσα». Έτσι είχε αποθηκεύσει το νούμερο της το βράδυ που την γνώρισε. «Μετά το πέμπτο ή έκτο ποτήρι κρασί γίνομαι απίστευτα ρομαντικός» έλεγε στον Λ. για να το παίξει άνδρας. Εκείνος –απτόητος- τον δούλευε πως στον γάμο τους θα πέταγε το ρύζι με τους κουβάδες.

Τρία λεπτά ακόμη. Χρόνος αρκετός για ένα σύντομο τηλεφώνημα ή ένα περιεκτικό sms. Η προοπτική, όμως, να κάνει 6 φορές πάνω-κάτω την αποβάθρα του Μετρό, του φάνηκε πιο ελκυστική. Έβαλε το κινητό πάλι στην τσέπη του και ξεκίνησε με αργά βήματα.



Υγ. Μια μικρή ιστορία που μου ζήτησε η atg

ΠΣΚ

Τρία άτομα κατεβάζουν ένα μπουκάλι βότκα, 10 ακόμη άνθρωποι στο ίδιο τραπέζι, κυριακάτικο hangover και μεσημεριανός καφές σε γνωστά στέκια, «θα πας maiden;», βόλτα στα μαγαζιά, δώρα, προφιτερόλ, Το Κορίτσι με τα Κόκκινα Νύχια αγωνίζεται να κλείσει την Κόκκινη Τσάντα, sms, τηλεφωνήματα, «έχω νευριάσει μαζί σου», αρχεία word, «σε πέντε λεπτά είμαι εκεί», μερικές χιλιάδες λέξεις, ο Παναθηναϊκός χάνει, τραγούδια από τα 80s, spam e-mails, βρώμικο στις τρεις τα ξημερώματα, «πως γέμισε ξανά το ποτήρι μου;», σχεδόν ένοχες σιωπές, το Sunday των Bloc Party, ουρές σε ένα νοσοκομείο στον Πύργο, ξύλο σε ένα γηπεδάκι 5x5 στου Ρέντη, «δεν σου λέω καλή επιτυχία ακόμη», καινούργια κομμάτια στο mp3, «Χρόνια πολλά»

In the sun

«Καλοκαίρι κανονικό, ε;» λέω στον συνάδελφο του απέναντι γραφείου κι αυτός συμφωνεί. Έχω μερικές ώρες ακόμη δουλειάς αλλά νοερά έχω, ήδη, φύγει. Κοιτάζω το ημερολόγιο του Outlook και προσπαθώ να βρω ημερομηνία μέσα στον μήνα για να ανέβουμε επιτέλους «πάνω».Τσεκάρω αεροπορικά εισιτήρια για το διάστημα 13-20 Απρίλη. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται προορισμό διακοπών για το καλοκαίρι του 2008. Προτρέχω το ξέρω…

Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Κοιτάζω τον ήλιο έξω από το παράθυρο και ετοιμάζομαι να πάρω τηλέφωνο και να κανονίσω καφέ στην λιακάδα, βόλτα στην άλλη άκρη της πόλης, μπάνιο στην θάλασσα-σε μια ακραία περίπτωση. Θυμάμαι την συζήτηση της περασμένης Κυριακής με τις προοπτικές, τα σχέδια και τους περιορισμούς, που υπάρχουν για το μέλλον. Η ηλιοφάνεια -όσο κι αν φαίνεται περίεργο- έπαιζε καθοριστικό ρόλο στον ορισμό τους. Μάλλον επειδή καθόμασταν έξω…

Είναι κι αυτό το τραγούδι που μου έχει κολλήσει τις τελευταίες ημέρες. «In the sun» από Joseph Arthur. Δεν ξέρω τίποτα παραπάνω για το κομμάτι, τίποτα περισσότερο για τον δημιουργό. Μόνο ότι κάποια στιγμή πριν από περίπου ένα μήνα το κατέβασα και από τότε το έχω ακούσει αρκετές χιλιάδες φορές. Το βάζω ξανά αλλά τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τυχόν θα φανταζόταν κανείς. Οι περισσότεροι όταν διαβάζουν «In the sun» σκέφτονται παραλίες, παγωμένες μπύρες και βουτιές. Ο τύπος, όμως, ξεκινάει το τραγούδι λέγοντας «σε σκέφτομαι να κάθεσαι στον ήλιο και να αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά».

Κι ευτυχώς με προσγειώνει. Έστω για λίγο…

Δεδομένα

Η Real αποκλείστηκε,

ο Baudrillard πέθανε,

ο Φυντανίδης παραιτήθηκε,

κι εγώ δεν αισθάνομαι και πολύ καλά.

Our darkness

Η κοπέλα δίπλα μου κλαίει. Έχει πλαντάξει στο κλάμα αν θέλουμε να μιλήσουμε κυριολεκτικά. Πρόκειται για αντιπροσωπευτικό δείγμα της πλειονότητας του κοινού, που έχει βρεθεί αυτό το βράδυ στο Οξυγόνο. Βαμμένα κατάμαυρα μαλλιά, μαύρη στέκα, μαύρα ρούχα. Ασημένια βραχιόλια, δαχτυλίδια με δράκους. Μαύρη μάσκαρα τρέχει στα μάγουλά της, τα μάτια της έχουν κοκκινίσει από το κλάμα. Η φίλη της την αγκαλιάζει και την κάνει να χορέψει. Τραγουδάνε μαζί με τους And one. Τα δάκρυα, όμως, συνεχίζουν να τρέχουν.

Δεν ξέρω πόση ώρα κλαίει. Μπορεί να κλαίει κι από την αρχή της συναυλίας. Εγώ την παρατηρώ τώρα, που ο κόσμος έχει κάπως αραιώσει. Αρκετοί από αυτούς που ήρθαν μόνο για την -όμορφη- βαβούρα των Combichrist έχουν φύγει αφήνοντας χώρο στους υπόλοιπους να αναπνεύσουμε. Βλέπω διάφορους -γνωστούς της μάλλον- να την ρωτάνε τι έχει. «Τίποτα» τους απαντά και συνεχίζει να κλαίει.

Σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται να την ρωτάνε . Αυτή είναι μια στιγμή δική της, ολόδικη της. Είναι η δική της σκοτεινιά και την ζεί με όλη της την δύναμη. Με κάθε εκατοστό του κορμιού της, που δονείται στον ρυθμό της εκκωφαντικής μουσικής, που κυριαρχεί σε αυτό το υποφωτισμένο γεμάτο καπνούς μέρος. Κάτι θυμάται, κάτι σκέφτεται, κάτι την φοβίζει Και να ήθελε, δεν μπορεί να εξηγήσει τι της συμβαίνει. Απλά το ζεί.