Ευχαριστώ που σε γνώρισα...για τις στιγμές, για τα γέλια,
για τις βόλτες και τα ταξίδια.. για τα ζόρια, για τις συζητήσεις, για τα
μεσημέρια που παίζαμε μπάσκετ όταν ήμασταν παιδιά... Ευχαριστώ για τις φορές
που «βριστήκαμε», για τους αγώνες που είδαμε (πάντα υποστηρίζοντας αντίπαλες ομάδες),
για τα κρύα ανέκδοτα και τα εσωτερικά αστεία, που μόνο εμείς καταλαβαίναμε…Ευχαριστώ
για όσα μου έμαθες, για τις ΤDK κασέτες στο γυμνάσιο, τον εξωτερικό σου σκληρό που αντέγραψα,
για τις ταινίες που συζητήσαμε.
Δεν προλάβαμε όλα όσα θέλαμε να κάνουμε. Έχω ένα ψυγείο γεμάτο
«τζάμπα» μπίρες. Αυτές που πάντα προορίζονταν για σένα. Δεν ήπιες καμία. Τώρα απλώς
θα τις πιούμε στην μνήμη σου. Δεν προλάβαμε να δούμε το Χόμπιτ, ούτε καμιά άλλη
ταινία από αυτές που περιμέναμε φέτος. Δεν θα πάμε Κωνσταντινούπολη τον Μάρτη όπως
λέγαμε. Δεν προλάβαμε καν να βρεθούμε την Κυριακή. Για μια τελευταία φορά…Κι ας
μην το ξέραμε…
Σε ευχαριστώ για όλα…Ακόμη και για τα δάκρυα…Απλά δείχνουν ότι
αυτά τα χρόνια άξιζαν..
