The Mob goes wild…

Περασμένες εννέα. Το γραφείο του πρώτου ορόφου έχει αδειάσει. Μόνο εγώ κοπαναώ ακόμη τα πλήκτρα του υπολογιστή. Και κάποιοι ακόμη στο υπόγειο. Ίσως να είμαι σε καλύτερη μοίρα από ότι νομίζω…

Και όντως είμαι.. Έχω ένα σωρό πράγματα για να το αποδεικνύουν. SMS για βόλτες στα Εξάρχεια, τηλεφωνήματα από καφετέριες στην Μαβίλη, e-mail από νησιά στην άκρη της Ευρώπης. Φιλικές «προσκλήσεις» για το Arc Festival, για τον Ozzy, για τις Νύχτες Πρεμιέρας. Ποτά με ανθρώπους που έχω χρόνια να δω, γεύματα με φίλους που μου έχουν λείψει.

Κι αν δεν φτάνουν αυτά, υπάρχει ένα ακόμη προνόμιο:

Ακούω Clutch τέρμα στο άδειο γραφείο!

Not the same…

Σε φαντάζομαι…ιδρωμένη, να χαμογελάς…έχεις χορέψει,εχεις τραγουδήσει…έχεις αγκαλιάσει όλους όσους είναι δίπλα σου…

Σε θυμάμαι…να μου μιλάς για αυτή την συναυλία, να με «κράζεις» για το σνομπισμό μου…για τις θεωρίες μου για τις ορδές των άσχετων που θα κατακλύσουν το στάδιο ..για τις βλακείες μου σχετικά με τις «φλωρικες» μουσικές των ιρλανδών..

Σε ξεχνάω…κάθε μέρα και πιο πολύ…παρά τις εκλάμψεις…παρά τα ξεσπάσματα….

Έτσι έχω μάθει…