Κάποτε είχε νόημα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχε. Κι ας με διάβαζες, μονάχα εσύ. Κι ας με πίστευες μόνο εσύ. Τότε μου άρεσε. Περίπου….
Μετά ήρθαν τα σχόλια, οι φίλοι, οι συν-bloggers, οι διάφοροι περίεργοι trolls...Άρχισα να φοβάμαι για αυτά που γράφω, να καταφεύγω σε ωραιοποιήσεις και ψέματα, να σκέφτομαι πάντα τους άλλους, τους τρίτους. Να φοβάμαι πως θα «διαβάσουν» αυτά που θα «γράψω».
Ύστερα, όμως, βαρέθηκα. Έτσι απλά. Βαρέθηκα. Δεν εύρισκα λόγο να γράψω για το αν ήμουν στην Βαρκελώνη ή το Λονδίνο. Για το αν έπινα μπύρες στην Φρανκφούρτη ή έβλεπα τους AC/DC στο OAKA. Οι 10-12 ώρες στην δουλειά, οι καυγάδες, το ειρωνικό ύφος, που απέκτησα, δεν μου φαίνονταν άξια σημασίας. Ίσως, επειδή, ήξερα πως πια τα πράγματα έχουν αλλάξει κι εγώ είμαι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος ….Ούτε χειρότερος, ούτε καλύτερος… Απλά διαφορετικός…
Το αποψινό, μάλλον, είναι μια παρόρμηση. Μπορεί, πάλι, να είναι μια αρχή, μια επιστροφή στα ανούσια postακια μου.
Πάντως, τώρα δεν φοβάμαι τίποτα…
