Φτερά…

Όλοι ψάχνουν έναν τρόπο να πετάξουν, ένα κόλπο για να αποκτήσουν φτερά. Το τραγούδι λέει, όμως, πως «όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι… αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά». Κι έχει δίκιο… Γιατί τα όνειρα είναι (πολύ) καλά. Αλλά οι ανάγκες είναι αυτές που πραγματοποιούνται… Πάντοτε…

Οι ανάγκες είναι αυτές που πρέπει να εκπληρωθούν, εκείνες που αν δεν γίνουν πραγματικότητα θα μετατραπούν σε προβλήματα…

Θλιμμένοι στην γιορτή μας…

Εξάρχεια. Τραπεζάκια έξω. Ο κόσμος πίνει ούζα,ψημένες ρακές και ρακόμελα, φορώντας κοντομάνικά. Το ημερολόγιο δείχνει 27 Δεκεμβρίου. Όλα ανάποδα, όλα διαφορετικά. Κι εγώ διαφορετικός, γελάω, περνάω καλά, κοιτάζω τους φίλους μου στα μάτια. Τέλος οι θλιμμένοι, τέλος τα νεύρα, τέλος τα αδιέξοδα…

Έχω αλλάξει ζωή και τα βαρίδια πρέπει να φύγουν…

Μικρά βήματα προς την ελευθερία…

«Χαζά» posts που δεν ενδιαφέρουν κανέναν…

Tο manual...

Έχω χάσει τις οδηγίες χρήσης εδώ και καιρό. Ένα ακόμη "μηχανικό ζώο" που περιφέρεται εδώ κι εκεί, χωρίς συναίσθηση του φόβου, χωρίς την αγωνία του πάθους. Μόνο με το φόβο του λάθους. Του ακαθόριστου, μη εξηγήσιμου λάθους.

Με την ανασφάλεια του μικρού παιδιού που έχει μάθει να παίζει τον βασιλιά...

Εκεί που τον παίρνει...

Empty Spaces

Οι τοίχοι είναι άσπροι, φρεσκοβαμμένοι, σημάδια από μπογιές παντού. Δεν υπάρχει τίποτα στο σπίτι, μόνο κάτι σχέδια έχουν προλάβει να δηλώσουν παρόν και κόβουν βόλτες ανάμεσα στους τοίχους.

Μερικά από αυτά τα έχω ξαναδεί. Ένα βράδυ στην Αμοργό, ξημερώματα, μισομεθυσμένοι κοιτάζοντας την ανατολή. Αλλά και πιο παλιά. Στην Πλατεία Μαβίλη, με μια μπύρα στο χέρι και με ένα χαμόγελο γεμάτο αμηχανία στο πρόσωπο.

Είμαι διαφορετικός πια. Μπορεί να είμαι χειρότερος. Τα σπίτια που ήθελα τότε να ζήσω είναι διπλαμπαρωμένα, ερημωμένα, κλειστά. Δεν μένει κανείς πια εκεί. Οι ένοικοι έχουν φύγει για νέα, περίεργα μέρη και κάτι μέσα μου με κάνει να σκέφτομαι πως βρήκαν επιτέλους τον δρόμο για τα «εξωτικά νησιά». Έστω και χωρίς εμένα…

Δεν έχει πια σημασία, δεν έχει πια νόημα. Το τηλέφωνο χτυπάει για ακόμη μια φορά κι εγώ απλά θέλω να κοιμηθώ δίπλα σου.

Όλα δείχνουν καλά….

Τώρα δεν φοβάμαι τίποτα...

Κάποτε είχε νόημα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχε. Κι ας με διάβαζες, μονάχα εσύ. Κι ας με πίστευες μόνο εσύ. Τότε μου άρεσε. Περίπου….

Μετά ήρθαν τα σχόλια, οι φίλοι, οι συν-bloggers, οι διάφοροι περίεργοι trolls...Άρχισα να φοβάμαι για αυτά που γράφω, να καταφεύγω σε ωραιοποιήσεις και ψέματα, να σκέφτομαι πάντα τους άλλους, τους τρίτους. Να φοβάμαι πως θα «διαβάσουν» αυτά που θα «γράψω».

Ύστερα, όμως, βαρέθηκα. Έτσι απλά. Βαρέθηκα. Δεν εύρισκα λόγο να γράψω για το αν ήμουν στην Βαρκελώνη ή το Λονδίνο. Για το αν έπινα μπύρες στην Φρανκφούρτη ή έβλεπα τους AC/DC στο OAKA. Οι 10-12 ώρες στην δουλειά, οι καυγάδες, το ειρωνικό ύφος, που απέκτησα, δεν μου φαίνονταν άξια σημασίας. Ίσως, επειδή, ήξερα πως πια τα πράγματα έχουν αλλάξει κι εγώ είμαι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος ….Ούτε χειρότερος, ούτε καλύτερος… Απλά διαφορετικός…

Το αποψινό, μάλλον, είναι μια παρόρμηση. Μπορεί, πάλι, να είναι μια αρχή, μια επιστροφή στα ανούσια postακια μου.

Πάντως, τώρα δεν φοβάμαι τίποτα…

One more photo post...

Images & Words

"Είναι αλήθεια πως και φέτος
Το φλουρί θα το βρουν οι άλλοι
Και για σένα θα μείνει μόνο η κραιπάλη

Κι ο ύπνος το πρωί…. "


Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος