“your eyes are burning holes through me”…Προσπαθώ να θυμηθώ την χρονιά. 2000 πρέπει να ήταν. Ιούλιος. Ταξίδι όλο το βράδυ με το ΚΤΕΛ. Δεν κοιμάμαι ούτε λεπτό. Κοιτάζω έξω από παράθυρο. Τα αμάξια στην Αθηνών-Κορίνθου, τα σκυλάδικα στο Αγρίνιο, την θάλασσα κάπου κοντά στην Πρέβεζα. Ακουστικά στα αυτιά, walkman με μπαταρίες. Ακούω την κασέτα που μου έγραψε ο Π. Βάζω ξανά και ξανά το electrolite. Το μηχάνημα παραλίγο να μου την μασήσει…
Δεν θυμάμαι αν ήξερα τότε την Α, η οποία μου λέει πως θέλει να απαγάγει τον Stipe και να τον πάρει σπίτι της. Μάλλον την ήξερα. Την κοιτάζω που χορεύει ανάμεσα σε 50.000 ατομα και το επιβεβαιώνω. Έχουμε κατέβει στην αρένα. Πρέπει να είμαστε οι μόνοι που ενώ έχουμε vip θέσεις τις σνομπάρουμε. Φοράμε, όμως, -ψωνίστικα- τα πάσο μας. Αυτοί είμαστε.
Στην σκηνή οι REM. Όλοι για αυτούς έχουν έρθει. Κανείς δεν νοιάζεται για τους Kaiser ή την άλλη με την ωραία φωνή. Μόνο οι REM μετράνε. Το «Losing my religion», το «Imitation of Life», το «Man on the moon». Όλα τελος πάντων…Μέχρι και το “supernatural, super serious”
“Σκέφτεσαι τι θα γράψεις στο blog;” ρωτάει η Α. γνωρίζοντας το κουσούρι μου. Μετά με «κράζει» επειδή περνάω όλη μου την μέρα στην δουλειά. Εγώ σκέφτομαι το «electrolite». Και χαμογελάω ηλίθια…
«Ι’m not scared, I’m out of here»
