Army Dialogues (Θέατρο Παραλόγου)

-Διοικητής Μοίρας :Τι κάνεις, Οπλιτόπουλε;
-Οπλιτόπουλος: Μια χαρά κ. Διοικητά

(Μία ώρα αργότερα, μετά την αποχώρηση του Διοικητή Μοίρας)

-Διοικητής Πυροβολαρχίας (θυμωμένα): Τι απάντηση ήταν αυτή που έδωσες στον Διοικητή, Οπλιτόπουλε; Φταίω εγώ τώρα να σου μετρήσω 10φ;;;
-Οπλιτόπουλος (απορημένος): Μα γιατί κ. Λοχαγέ; Τι έπρεπε να απαντήσω;
-Διοικητής Πυροβολαρχίας (αγανακτισμένος): «ΜΑΛΙΣΤΑ» έπρεπε να είχες απαντήσει Οπλιτόπουλε. «ΜΑΛΙΣΤΑ»

Δεκαπενταύγουστος

Το καλοκαίρι μετράει αντίστροφα. 4-5 μέρες ακόμη και οι «εκδρομείς» θα αρχίσουν να επιστρέφουν στην Αθήνα. Οι δρόμοι της πόλης και τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών θα ξαναγεμίσουν. Οι στάσεις των λεωφορείων και του Μέτρο θα ξαναβρούν τους παλιούς τους «θαμώνες». Τα γραφεία θα γίνουν και πάλι πολύβουα.

15αύγουστος. Το νοητό όριο. Μέχρι τις 20 του μηνός τα νησιά θα έχουν σχεδόν αδειάσει. Κάθε κατεργάρης θα γυρίσει στον πάγκο του κρατώντας σφιχτά τις καλοκαιρινές του αναμνήσεις. Για μια δυο βδομάδες όλοι θα συζητάνε αποκλειστικά για όμορφες παραλίες, ακριβές ταβέρνες και ολονύχτια ξεφαντώματα. Θα δείχνουν στους φίλους τους φωτογραφίες και video τραβηγμένα μέσα από το πλοίο. Μετά θα ξεκινήσει και επίσημα η δουλειά. Η ρουτίνα. Το πρωτάθλημα.

Το καλοκαίρι τελειώνει. Και όλοι περιμένουμε το «θαύμα», που έχουμε ανάγκη. Όλοι. Συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος.



Υγ. Ψάξε και δες. Όσο το δυνατόν περισσότερες φορές.

3

Η παρέα των δίπλα τραπεζιών αριθμεί κοντά στα 12 άτομα. Τιμώμενο πρόσωπο είναι ένας κοντοκουρεμένος τυπάκος, που κατεβάζει σφηνάκια τεκίλα. Οι κοπέλες τον αγκαλιάζουν, οι άνδρες τον χτυπάνε φιλικά στην πλάτη. Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβεις τι συμβαίνει. Απλό είναι. Απλούστατο. Αύριο παρουσιάζεται. Ήρθε η ώρα ο Ε.Σ. να καλωσορίσει την σειρά 300.

Θυμάμαι την αντίστοιχη σκηνή πριν από ακριβώς τρεις μήνες. 30 άτομα μαζεμένα στον Αλχημιστή και εγώ και ο Δ. να προσπαθούμε να τους πείσουμε πως είμαστε καλά, πως δεν τρέχει τίποτα, πως το έχουμε πάρει απόφαση. Πίνοντας σαμπούκες, γελώντας και ακούγοντας μουσικές, που στο στρατό υπάρχουν μόνο στο mp3 μας.

Πέρασαν τρεις μήνες από τότε. Σε άλλους φάνηκε λίγο, σε άλλους πολύ.

Πέρασαν όμως…

Υγ. «Εκείνο το πρωινό ένιωσα πως ήταν δίπλα μου. Για μερικά –ελάχιστα- δευτερόλεπτα αλλά το ένιωσα. Σχεδόν την είδα να κοιμάται στην αγκαλιά μου. Περίεργο πράγμα. Έχουμε να μιλήσουμε πάνω από 2 χρόνια». Κουβέντες φαντάρων στην σκοπιά.