Κάτι σαν καλημέρα...

Μέχρι την επόμενη φορά...

Ένα κομμάτι ουρανού

Δεν έχω πολλά να σου δώσω. Ποτέ δεν είχα. Σου το΄χα πει -θυμάμαι- κάποτε. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, ξημερώματα Σαββάτου, στο σπίτι με τις ζωγραφιές στους τοίχους. Λίγο πριν αποκοιμηθείς στην αγκαλιά μου.

Και τώρα κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Μόνο αυτό το κομμάτι ουρανού έχω να σου χαρίσω. Δεν λέει και πολλά- το ξέρω. Ένα μουντό κομμάτι ουρανού είναι μονάχα. Γεμάτο γκρίζα σύννεφα, σταγόνες βροχής, καυσαέρια και μερικά πουλιά, που πετάνε χαμηλά. Απλώνεται πάνω από κάποιο σημείο της Δυτικής Αθήνας και έχει φωτογραφηθεί από ένα κινητό τηλέφωνο. Το μόνο που μάλλον κάπως αξίζει είναι η έκπληξη των γύρω μου στην στάση του λεωφορείου. Οι εκφράσεις των προσώπων τους όταν άκουσαν τον ήχο της «κάμερας». Δυστυχώς, όμως, αυτές δεν φαίνονται στην φωτό.

Χρειαζόταν να σου κάνω ένα δώρο. Και αυτό το κομμάτι ουρανού μου φάνηκε ότι πιο κατάλληλο. Την αφορμή και την αιτία τις ξέρεις μόνο εσύ. Και αυτό φτάνει.

Santa

Ο πλαστικός Άγιος Βασίλης ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ της ημέρας. Τον είδα στα πεταχτά, μέσα από το παράθυρο του ταξί. Την ώρα που ο οδηγός μου εξιστορούσε τις δικές του αναμνήσεις από το στρατό. Κάπου ανάμεσα στο «τότε ο στρατός ήταν ζόρι» και το «σήμερα είναι κολλέγιο». Τα γνωστά.

Το βρώμικό αυτό πλαστικό πραγματάκι λειτούργησε σαν ξυπνητήρι. Κρεμασμένο στα κάγκελα κάποιου μπαλκονιού μου θύμισε πως θα πρέπει να σταματήσω να μετράω τον χρόνο –αποκλειστικά- σαν φαντάρος. Το ζήτημα δεν είναι τι θα γίνει σε 154 μέρες αλλά σε 20. Αυτό που πρέπει να με απασχολεί είναι το τι θα γίνει αύριο, τι θα σου πω απόψε το βράδυ στο τηλέφωνο. Όπως, άλλωστε, και πέρσι τέτοιο καιρό...

Βέβαια, ένα χρόνο πριν «οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί μέχρι τα πέρατα της γης». Σήμερα, πάλι, φτάνουν μέχρι την πύλη και την σκοπιά πυρομαχικών. Βαριά –βαριά…Τα πράγματα θα αλλάξουν όμως. Σύντομα θα επιστρέψουμε σε αυτή την χαώδη κατάσταση που έχω το θράσος να αποκαλώ καθημερινότητα μου.

Για αυτό το ερώτημα είναι ένα και μόνο:

Τι να φορτώσω στο Mp3;

Richard Cheese ή Max Raabe;