Στον αέρα, στην φωτιά, στην βροχή…

«Στο τρίτο αλκοτέστ θα μας κάνουν μια μπύρα δώρο» λέει ο Μ. και γελάμε. Το πρώτο ήταν κάπου στην Κλαυθμόνος, το δεύτερο στην Καραϊσκάκη. «Αν είσαστε καθαρός δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε, κύριε» μας ενημερώνει ο μπατσάκος όταν προσπαθούμε να του εξηγήσουμε την κατάσταση. Πραγματικά, εν τέλει, δικαιωνόμαστε.

Η βόλτα μας, μου θυμίζει τις (fake) μπαρότσαρκες των free press. Ποτό στην Πλαστελίνη, ρακόμελα στο Αρόδου, σφηνάκια στο Hoxton, τερματικός σταθμός: Γκαζάκι. Με φοβίζει, κάπως, αυτή η σκέψη αλλά το κρατάω μέσα μου. Μάλλον φταίει το αλκοόλ. Κι ας μην μπόρεσαν να το εντοπίσουν τα μηχανήματα-«το μυστικό είναι στο πόσο δυνατά φυσάς» Δ.Β.

Μπορεί να φταίει και κάτι άλλο όμως. Τα sms, τα τηλεφωνήματα, ο θόρυβος της πόλης, το γεγονός ότι τα σχόλια που ακούω για τον εαυτό μου με έχουν καταμπερδέψει (Πάχυνες…Αδυνάτισες… Άλλαξες..). Ποιος ξέρει;

Και ποιος νοιάζεται να μάθει;

Όχι εγώ…

Εγώ απλά επέστρεψα για λίγο στην «πόλη μου», γιόρτασα και τώρα ξαναφεύγω…

Υγ. Μας περιμένουν άδειες μέρες, ραγισμένοι ουρανοί…

Σκοπός β΄

Η εξωτερική έφοδος τους βρήκε απόλυτα προβλεπόμενους. Τα κινητά στην κωλότσεπη (Σε κλείνω τώρα...) και τα mp3 players (Politik kills, Politik kills…) καταχωνιασμένα στην κουκούλα του τζάκετ. Τα περιοδικά κρυμμένα κάτω από τα λάστιχα του ορύγματος, οι φραπέδες τελειωμένοι, τα –κάθε είδους- ενοχοποιητικά στοιχεία εξαφανισμένα.

Το μόνο πράγμα που χάλαγε την τέλεια αυτή στρατιωτική στιγμή ήταν η σκέψη του σκοπού β’. Αντί να παραμείνει καθηλωμένη εκεί, απασχολημένη με τα συνθηματικά και τις αναγνωρίσεις, εκείνη επέλεξε να περιπλανάται. Τριγυρνούσε κάπου μεταξύ Ικαρίας και Αμπελοκήπων, Βερολίνου και Θεσσαλονίκης. Επεξεργαζόταν δεδομένα από την Χίο, την Κω και το Καστελόριζο. Ξάπλωνε δίπλα σε ένα κορίτσι με ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα, κούρνιαζε μέσα σε μια αγκαλιά, κρυβόταν σε ένα χαμόγελό.

Ο επιλοχίας κάτι έλεγε. Το ίδιο κι ο υπολοχαγός. Μιλάγανε δυνατά. Φωνάζανε. Ο σκοπός α΄ κουνούσε το κεφάλι του . Ο σκοπός β’, όμως, δεν τους άκουγε. Δεν ήταν καν εκεί. Εδώ και ώρες πετούσε πάνω από το στρατόπεδο. «Φίδιαζε» σε ένα σύννεφο.

Από εκεί κατέβηκε το επόμενο μεσημέρι. Μόνο και μόνο για να πάρει το «εξοδόχαρτο».

Στιχάκια

"...η αλήθεια του καθένα είναι η ίδια του η ζωή

η μεγάλη μοναξιά του είναι η βασίλισσα του

κι ό,τι του προστάζει αυτή..."