Στα δυο απέναντι κρεβάτια στον θάλαμο κοιμούνται δυο 19χρονοι πιτσιρικάδες από κάποια χωριά του Αγρινίου. Δεν τρώνε ποτέ στα εστιατόρια. Η «δίαιτα» τους περιλαμβάνει αποκλειστικά σάντουιτς από το ΚΨΜ. Χρησιμοποιούν λέξεις που δεν γνωρίζω και ακούνε Πλούταρχο και Καλλίδη από τα κινητά τους. Πανάκριβα μοντέλα και τα δυο.Το κινητό, άλλωστε, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που διαθέτεις στο στρατό. Πέρα από την όποια χρηματική του αξία έχει και μια –συνήθως μεγαλύτερη- αντίστοιχη συναισθηματική. Για αυτό κάνεις τα πάντα για να το προφυλάξεις. Αγοράζεις λουκέτα, ξαγρυπνάς από πάνω του μέχρι να φορτίσει.
Αυτό, βλέπεις, σε ξυπνάει το πρωί για να προλάβεις να ετοιμαστείς πριν το εγερτήριο. Σε αυτό είναι αποθηκευμένες οι ενδείξεις πως είσαι ένας ξωντανός οργανισμός και όχι ένα ρομπότ με χακί επένδυση, προγραμματισμένο να «χτυπάει» προσοχές και να φωνάζει «Διατάξτε». Έχουν την μορφή βίντεο, φωτογραφιών, sms, αναπάντητων και ληφθείσων κλήσεων. Είναι η βασική σου υπενθύμιση ότι εκεί έξω υπάρχει ένας διαφορετικός κόσμος, ο οποίος σε περιμένει να γίνεις ξανά μέρος του.
Βέβαια, δεν λειτουργεί πάντα θετικά. Έχω δεί παιδιά να βουρκώνουν μετά από τηλεφωνήματα. Να είναι γεμάτα νεύρα εξαιτίας της ανταλλαγής sms με την «δικιά τους». Ένας μια μέρα βριζόταν με την μάνα του. Σχεδόν ούρλιαζε.
Κάποιο βράδυ κάποιος άλλος στεναχωρήθηκε από ένα «I miss you».
Το περίμενε στα Ελληνικά.
