Σε φαντάζομαι…ιδρωμένη, να χαμογελάς…έχεις χορέψει,εχεις τραγουδήσει…έχεις αγκαλιάσει όλους όσους είναι δίπλα σου…
Σε θυμάμαι…να μου μιλάς για αυτή την συναυλία, να με «κράζεις» για το σνομπισμό μου…για τις θεωρίες μου για τις ορδές των άσχετων που θα κατακλύσουν το στάδιο ..για τις βλακείες μου σχετικά με τις «φλωρικες» μουσικές των ιρλανδών..
Σε ξεχνάω…κάθε μέρα και πιο πολύ…παρά τις εκλάμψεις…παρά τα ξεσπάσματα….
Έτσι έχω μάθει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου