Baby, did you forget to take your meds?

Ο όρος placebo αναφέρεται στα «εικονικά φάρμακα». Χάπια και σιρόπια χωρίς καμία φαρμακευτική ιδιότητα, τα οποία, όμως, οδηγούν στην ίαση του ασθενή. Με μόνο λόγο για αυτό την επιθυμία ή την ανάγκη του τελευταίου να γιατρευτεί. Την πεποίθηση του ότι θα τον βοηθήσουν. Την πίστη του αν θες…

Φαντάζομαι πως placebo -με την ευρεία έννοια -θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολλά πράγματα. Μεγαλεπήβολα φιλόδοξα όνειρα, απογεύματα Πέμπτης στο Wunderbar με γαρνιτούρα σχέδια για ταξίδια στο εξωτερικό, τηλεφωνήματα μέσα στην νύχτα. Καμία σωματοποίηση, καμία υλική υπόσταση, χιλιάδες οφέλη για την (ψυχική) υγεία».

Και κυρίως τα λεγόμενα ευεργετικά ψεύδη. «Επαινετικά» σχόλια για τις ικανότητες του άλλου, «ευχαριστώ» σκορπισμένα αφειδώς, «συγνώμη» εύκαιρα για κάθε περίσταση. Τυπικά «χαιρετίσματα», τηλεφωνήματα που τελειώνουν μέσα σε 15-16 δευτερόλεπτα, «φιλιά» στο μάγουλο. Αλλά χρειάζεται προσοχή στην δοσολογία. Και στον τρόπο χορήγησης. Αλλιώς…

Δεν ξέρω τι «απενοχοποιεί» ένα ψέμα, πως μπορείς να το μετατρέψεις σε «αθώο».

Δεν ξέρω πως μπορείς να το κάνεις να μην πονάει όταν αποκαλύπτεται.

Ξέρω, όμως, πως μερικές φορές η αλήθεια είναι το πλέον υπερτιμημένο πράγμα στον κόσμο.

o.s.t.: Ο νέος δίσκος των Placebo, το Meds

Ο λόγος

«Μα για να κρύψουμε τα πράγματα, να τα αποκρύψουμε»

Ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός απαντώντας στην ερώτηση «γιατί γράφουμε;»

Αυτός είναι, λοιπόν, ο λόγος;

(Το απόσπασμα προέρχεται από την τελευταία του τηλεοπτική συνέντευξη για την εκπομπή «Παρασκήνιο» της ΝΕΤ. Η πρώτη μετάδοση της εκπομπής πραγματοποιήθηκε στις 31 Μαΐου 1998 ενώ το κείμενο της συνέντευξης δημοσιεύτηκε στο τεύχος 103-104 (Μάιος-Αύγουστος) του περιοδικού Οδός Πανός, στο πλαίσιο αφιερώματος στον ποιητή)

Ερωταπαντήσεις

-Θάλασσα
-Τι πράγμα;
-Θάλασσα
-Σοβαρά μιλάς τώρα;

Υπάρχουν άνθρωποι, που καλύτερο θα ήταν να μην τους απευθύνεις ερωτήσεις όπως «Τι θα ήθελες να ήσουν αν δεν ήσουνα εσύ;».

Futebol...

Η επιτύμβια στήλη του μυθικού βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή Garrincha * γράφει τα εξής:

«Ήταν γλυκό παιδί
Κουβέντιαζε με τα πουλιά»

Αν ήταν γραμμένη από κάποιον έλληνα αθλητικογράφο θα έγραφε ότι «μιλούσε με την μπάλα», ότι ήταν «οδοστρωτήρας», «μάγος», «superstar», «θωρηκτό», «παιχταράς», «ανυπέρβλητος», «αξεπέραστος», «βιονικός», «πάνθηρας», «πιτ-μπουλ», «τίγρης» και όλες αυτές τις κλισέ «πίπες».

Αλλά για τους Βραζιλιάνους ο Garrincha ήταν ένα γλυκό παιδί, που κουβέντιαζε με τα πουλιά.

Μου φαίνεται το προτιμώ…

* Το παρατσούκλι Garrincha είναι το όνομα ενός μικροσκοπικού πουλιού, του τρυποφράκτη

Add it up

«Den tha dakriso pia gia sena, kai min rotas gia mena» τραγουδάει σε σπαστά ελληνικά ο Gordon Gano. Τραγουδάει κανονικά, ξέρει τα λόγια απ’ έξω, δεν διαβάζει κανένα χαρτάκι. Σάββατο βράδυ και οι Violent Femmes κάνουν τον κόσμο να χορεύει και να τραγουδάει. Μπορεί να φαίνεται απλό αλλά δεν είναι. Είναι περίεργο αλλά όταν έχεις ευχάριστη διάθεση υπάρχουν χίλιοι «μαλάκες» (κάθε φύλου), που μπορούν να σου την χαλάσουν. Αντίθετα όταν είσαι στεναχωρημένος ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να σε «ανεβάσουν».

Όπως και να΄χει, εμείς στο Club 22 μπήκαμε καλά και βγήκαμε καλύτερα. Το πρώτο ίσως και να οφείλεται στο γεγονός ότι την Παρασκευή κατεβάζαμε σαμπούκες μέχρι τις 4 το πρωί στον Αλχημιστή. Στο δεύτερο, όμως, σίγουρα βοήθησε και το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς. Το ξέραμε όλοι από την αρχή ποιο θα είναι και το περιμέναμε. Δεν νομίζω πως υπήρχε κανείς εκεί μέσα που να πίστευε ότι ήταν δυνατόν να τελειώσει η συναυλία χωρίς να ακουστεί το «Kiss off».

«I hope you know this will go down οn your permanent record…»

Θέλεις;

David Hockney: A Bigger Splash

Διαβάζω μια συνέντευξη του βρετανού ζωγράφου David Hockney. «Ενδιαφέρομαι πολύ για τον χώρο -λέει- Ειδικά για τον χώρο ανάμεσα σε δυο πρόσωπα- το πράγμα, άλλωστε, που οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να εξαφανίσουν. Όλα τα πλάσματα αποζητούν την ένωση».

Είναι άραγε τόσο επίπονη η απόσταση;

Ψάχνουμε, όντως, κάτι για να μας συμπληρώσει;

Θέλεις να σ’ αγκαλιάσω;

"ένα πουλί στον ουρανό..."

Με το μυαλό μου έχω φτιάξει ένα ελαφρώς σουρεαλιστικό σενάριο. Σύμφωνα με αυτό, η γρίπη των πουλερικών είναι μια ασθένεια κατασκευασμένη. Αποτέλεσμα χιλιάδων πειραμάτων κάποιου τρελού επιστήμονα. Ενός παρανοϊκού που μισεί τα πουλιά και θέλει να τα εξολοθρεύσει. Δεν αντέχει να τα βλέπει να πετάνε. Θέλει να τα εξαφανίσει. Να μην αφήσει κανένα τους στον ουρανό.

Ένα άρρωστο πουλί πιστεύω αποτελεί την απόλυτη εικόνα της δυστυχίας. Τι μπορεί να πονάει πιο πολύ από το να έχεις φτερά και να μην μπορείς να πετάξεις;

Υγ.1. Προφανώς είμαι λίγο επηρεασμένος από το «Ι am a bird now» των Antony and the Johnsons, το οποίο και ακούω αυτήν την στιγμή. Είναι, βλέπεις, ένας από τους πιο συγκινητικούς δίσκους που έχουν πέσει ποτέ στα χέρια μου. Ψάξε να τον βρεις.

Υγ.2. «…είδα ένα πουλί στον ουρανό, ήταν όλα όσα ήθελα να πω…» Κ.ΒΗΤΑ

παιδί δίχως αγκαλιά

Ο πιτσιρικάς δεν είναι πάνω από δέκα χρονών. Γύρω στα 7-8 τον υπολογίζω. Βοηθάει τον πατέρα του να ντυθεί. Του κουμπώνει το πουκάμισο. Ο πατέρας του δεν μπορεί να ντυθεί μόνος του. Και τα δυο του χέρια είναι ακρωτηριασμένα. Τα έχασε μάλλον στον ανταρτοπόλεμο. Και τώρα δεν μπορεί να ντυθεί μόνος του. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του. Ούτε καν να χαϊδέψει το κεφάλι του μικρού γιου του, όταν αυτός κουμπώσει και το τελευταίο κουμπί...

Είναι φωτογραφία από την αποστολή του φωτοειδησεογράφου Γιάννη Κόντου στην Σιέρα Λεόνε. Χάρη σε αυτήν απέσπασε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία «Σύγχρονα Θέματα» του διαγωνισμού World Press Photo 2005 του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters.

Βρές την λέξη...

Αν τα έχω υπολογίσει καλά, αυτήν την εβδομάδα πρέπει να έγραψα περίπου 15.000-20.000 λέξεις. Επαγγελματικές υποχρεώσεις, ακαδημαϊκές αναζητήσεις, ανούσιες αυτόψυχαναλυτικές ασκήσεις. Στο word, σε διάφορα e-mail, σε σημειωματάρια ξενοδοχείων, σε ένα τετράδιο που κοντεύει να τελειώσει, στο blog. Υπολόγισε και κάποια SMS αργά το βράδυ, πριν κοιμηθούμε. Συνομιλίες στο Messenger και στο Skype. Post-it με τραγούδια που θέλω να «κατεβάσω», τηλέφωνα που πρέπει να πάρω, βιβλία που καλό θα είναι να βρω χρόνο να διαβάσω. Με greeklish, με ελληνικούς χαρακτήρες, με ξεχασμένους συντακτικούς κανόνες της Αγγλικής.

Τόσες χιλιάδες λέξεις.

Κι ούτε μια για …

Υγ. Η εικόνα είναι από αυτό εδώ το blog

pain and pleasure

Το εξώφυλλο της σημερινής Athens Voice είναι αφιερωμένο «στα καλύτερα sex shops του κέντρου». Μέσα φιλοξενείται σχετικό δισέλιδο άρθρο. Ανάλογο θέμα φιλοξενεί και η σημερινή LifO. «Kinky Love στο Κουκλάκι» το τιτλοφορεί.

Αφήνοντας κατά μέρος την «αβάσταχτη πρωτοτυπία» των free press εντύπων παρατηρώ ότι με σεξουαλικά «παιχνίδια» σαδομαζοχιστικής υφής ασχολείται και το The Zero Years, η νέα ταινία του Νίκου Νικολαίδη, που βγαίνει σήμερα στις αίθουσες. Αν πάλι πιστέψω τα λεγόμενα του Δημήτρη Κανελλόπουλου, στο The Other Side του avopolis, το Mad δεν θέλει να παίξει το νέο βιντεοκλίπ της Σάννυς Μπαλτζή γιατί το τελευταίο παρουσιάζει ανάλογες σκηνές.

Όλα αυτά μου θυμίζουν ένα βράδυ πριν από πέντε-έξι χρόνια. Μαζί με έναν καλό φίλο σκοτώναμε την φοιτητική μας ανία σε κάποιο μπαράκι του κέντρου. Βγαίνοντας έξω, ελαφρά ζαλισμένοι, την προσοχή μας τράβηξε ένα χαρτί κολλημένο στον απέναντι τοίχο. «Ζητούνται κοπέλες για S/M-6945….» έγραφε. Αρχικά απορήσαμε με το θράσος εκείνου του ανθρώπου, ο οποίος -σε δημόσιο μέρος- ζήταγε kinky παιχνίδια με τόσο απροκάλυπτο τρόπο. Εν τέλει καταλήξαμε πως επρόκειτο για κάποια κακόγουστη φάρσα. Κάποιος δούλευε τον κολλητό του, κάποιος-α έπαιρνε εκδίκηση από τον/την πρώην του.

Την επόμενη μέρα και αρκετά πιο νηφάλιοι συνειδητοποιήσαμε πως τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά από αυτό, που είχαμε φτιάξει στο μυαλό μας. Το χαρτί απλά ζήταγε Κοπέλες για Super Market!!

Υγ. Σήμερα το βράδυ ο δρόμος, μάλλον, θα με βγάλει ξανά στο ίδιο μπαράκι. Ελπίζω οι αγγελίες στον τοίχο να μην είναι πάλι διφορούμενες!

Μόχα....

«Σε λίγο καιρό θα φτάσουμε εκεί που θέλουμε» του είπε.

Εκείνος έκανε πως δεν άκουσε. Κατά βάθος το ήξερε. Το ένιωθε. Εκείνος απλά έφευγε. Για ακόμη μια φόρα. Και δεν τον ένοιαζε ούτε το πότε, ούτε το που θα έφταναν. Ούτε καν το αν θα έφταναν. Ούτως ή άλλως, θα έφευγε κι από κεί.

«Ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια/ θα τα διαλύσουν θα τα κάνουν όλα σκόνη» απάντησε τραγουδιστά.

Ευτυχώς ή δυστυχώς εκείνη δεν ήξερε την συνέχεια του τραγουδιού. Γιατί τότε θα θυμόταν πως οι στίχοι λίγο πιο κάτω το έλεγαν καθαρά.

«Θα λέω ψέματα πως δεν θα ξαναφύγω…».

Arctic mania

Δεν ξέρω αν έχει ουσία να γράψω ποιοι είναι ο Arctic Monkeys. Όλα σχεδόν τα μέσα έχουν ασχοληθεί μαζί τους. Εδικά όσα ασχολούνται με τον rock ήχο. Το NME τους αποθεώνει και λέει πως πρόκειται για την μεγαλύτερη μπάντα στην Αγγλία. Στην Ελλάδα η Athens Voice τους έχει αφιερώσει μια σελίδα. H Ελευθεροτυπία μισή. Και δεν είναι οι μόνες.

Το ντεμπούτο τους «Whatever People Say I Am, That's What I'm Not» κάνει τρελές πωλήσεις. Και είναι και καλό. Για τα δικά μου γούστα, μάλιστα, πάρα πολύ καλό. Δυνατό, χορευτικό, αλήτικο. Με λίγα λόγια rock. Αλλά πολύ καλό ήταν –και είναι ακόμη- και το «Is This it» των Strokes, το ομώνυμο των Franz Ferdinad, το Employment των Kaiser Chiefs και μια σειρά άλλων δίσκων, που η μουσική βιομηχανία είχε βαφτίσει σαν το «καλύτερο ντεμπούτο όλων των εποχών».

Οι πιτσιρικάδες από το Sheffield είναι στην καλύτερη τους φάση. Σερφάρουν ξέγνοιαστοι το κύμα του hype. Αλλά το ευχάριστο, όμως, είναι πως μάλλον έχουν επίγνωση της εφήμερης φύσης τους . Μάλλον έχουν καταλάβει πως κάποια στιγμή θα ξεπεταχτεί κάποιο άλλο συγκρότημα, που θα βαφτιστεί ως η νέα μεγάλη ελπίδα του rock. «Ξέρουμε ότι όλα μπορεί να καταρρεύσουν το ίδιο ξαφνικά όπως συνέβησαν. Αλλά για μας σημασία έχει να παίζουμε τη μουσική μας όπως θέλουμε κι όποτε θέλουμε» δηλώνουν.

Ελπίζω μόνο ο τραγουδιστής τους Alex Turner να μην ακολουθήσει, κάποια στιγμή, το παράδειγμα του Johnny Rotten, που στην τελευταία συναυλία των Sex Pistols και αναφερόμενος στην μεταχείριση, που επεφύλαξε στο συγκρότημα ο ατζέντης τους Malcolm McLaren, ρώτησε χωρίς περιστροφές το κοινό: «Ever get the feeling you've been cheated?».

Δεν θα μάθω ποτέ....

Φοβάμαι πως δεν ξέρω να εκτιμώ ανθρώπους και χαρακτήρες.

Κατά καιρούς έχω ακούσει, μεταξύ άλλων, πως είμαι υπερφίαλος, αλαζόνας, τεμπελάκος, ρέμπελος, ανεύθυνος, αδιάφορος, απρόσεκτος, περίεργος, επιπόλαιος, επιφανειακός, τσαπατσούλης, παρανοϊκός, απαράδεκτος, αδιόρθωτος, καχύποπτος, ανυποψίαστος, αιθεροβάμων, αδικαιολόγητα αισιόδοξος, κλειστός, «χαμένος στο διάστημα», εκνευριστικά χαρούμενος, κυκλοθυμικός, ψώνιο (με την καλή έννοια), ψώνιο (με την κακή έννοια), «στον κόσμο μου», σνομπ, παρεξηγησιάρης.

Εγώ, όμως, εξακολουθώ να με συμπαθώ

Υγ. Α, ναι…Και νάρκισσο με έχουν πει

Απο Δευτέρα...

Ναι, το ξέρω.

Το ξέρω πως από Δευτέρα θα γυρίσουμε πάλι σε αυτά. Θα μιλάμε πάλι για deadlines, για αυξήσεις, για περισσότερες ώρες δουλειάς. Για την κούραση από τις μετακινήσεις, για τον Φλεβάρη, που προβλέπεται «ζόρικος». Το ξέρω πως θα φεύγουμε από τα σπίτια μας το πρωί και θα γυρίζουμε αργά το βράδυ. Το ξέρω πως για να κάνουμε αυτά που πραγματικά μας αρέσουν θα πρέπει να παραμελούμε τις υποχρεώσεις μας.

Αλλά ας μην ασχοληθούμε και σήμερα με αυτά. Γιατί σήμερα έχει ήλιο. Μπορεί να κάνει ψύχρα αλλά έχει ήλιο. Και βαριέμαι. Θέλω να πιω φραπέ με πολλά παγάκια, να βγω έξω, να γελάσω. Θέλω να μιλήσουμε για συναυλίες, για το αν οι Arctic Monkeys είναι τόσο καλοί όσο λένε, για καλοκαιρινές διακοπές. Θέλω να θυμηθούμε ιστορίες από το σχολείο, βλακείες που κάναμε στα 18 μας , ταινίες που είδαμε και μισήσαμε.

Θέλω να είναι μια -ακόμη- «κανονική» μέρα, λοιπόν. Μια ακόμη μέρα στον κόσμο μας, στον κόσμο μου- πες το όπως θες.

Και από Δευτέρα θα την βρω πάλι την άκρη. Πάντα την βρίσκω.

Αποκωδικοποίηση

Όμορφο. Σαν παραμύθι.

*Κάποια σχέση αιτίου-αιτιατού υπάρχει μεταξύ αυτών των δυο. Δεν μπορώ να την προσδιορίσω, όμως.

Το σκάκι

Έλα να παίξουμε.

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου .
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου

Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα)

Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω ;

(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα)

Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.

Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.

Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει

Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη

Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

Μανόλης Αναγνωστάκης «Το σκάκι»
Απ’ τη συλλογή «Η συνέχεια Ι»