Χριστουγεννιάτικη αποκάλυψη..

'Ετσι εξηγούνται όλα...

υ.γ. Απο την "ευτυχισμένη μάνα". Να σου ζήσει το φραντζολάκι!

Σάββατο βράδυ...

"Love is dead in metropolis
All contact through glove or partition..."

Christmas Tree

Μίσος...

Τίποτα άλλο...

Ταξίδια…

Το αεροπλάνο έχει προσγειωθεί, το Μιλάνο είναι ώρες και μίλια μακριά, εγώ κατευθύνομαι προς το σταθμό του Μετρό στο Ελ. Βενιζέλος. Το πρώτο sms επί ελληνικού εδάφους έχει εύκολη απάντηση. «Θα σκάσεις Στέρεο Νόβα;». Δηλώνω πως είμαι κουρασμένος και τυγχάνω της (αναμενόμενης) κατανόησης. Μετά, όμως, ακολουθούν τα δύσκολα. Παίρνω τηλέφωνο για να ρωτήσω τι κάνει η Β. «Τα ίδια» μου λένε. Αυτές οι δυο γαμημένες λεξούλες σημαίνουν πως είναι ακόμη στην εντατική, εγκεφαλικά νεκρή και με καμία επαφή με το περιβάλλον. Πως οι δικοί της άνθρωποι είναι για ακόμη μια μέρα έξω στο κρύο, μπροστά στο κτίριο του νοσοκομείου περιμένοντας ουσιαστικά την κατάληξη, την ανακοίνωση του τέλους. Ανάμεσα τους ένας από τους κοντινότερους μου φίλους.

Μπαίνω στο Μετρό. Κάθομαι στο άδειο βαγόνι και βγάζω από την βαλίτσα μου το βιβλίο, που διαβάζω τις τελευταίες μέρες. Ένα μάθημα πάνω στα απλά πράγματα, σε αυτά που δεν εκτιμάς αν δεν τα στερηθείς. Στις βόλτες στην παραλία, στην γεύση του φαγητού, στα χάδια, στα ταξίδια…Θα μπορούσε να βγάζει φόβο αλλά στην ουσία ξεχειλίζει ελπίδα. Σκέπτομαι πως θα μπορούσα να το είχα πει αυτό στην Γλυκιά «Αντίπαλο» όταν με ρώτησε τι ακριβώς διαβάζω στο παγωμένο βράδυ του Τορίνο. Κρατήθηκα όμως, καθώς μου είχε φάνει τρελά μελό. Τώρα βλέπω πως είναι κάτι παραπάνω από αλήθεια. Αλλά τώρα είναι αργά. Πράγμα που με κάνει να γυρίσω ξανά στο βιβλίο, που μου φαίνεται πια πως φωνάζει, πως ουρλιάζει μέσα στα αυτιά μου, πως δεν υπάρχει χρόνος για αναβολές. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί αύριο.

Βέβαια, το αύριο για μένα είναι γεμάτο ύπνο. Περνάω σχεδόν όλη την μέρα στο κρεβάτι, προσπαθώντας να συνέλθω από την κούραση του ταξιδιού στην Βόρεια Ιταλία. Διαβάζω την επετειακή LiFO, κοιτάζω καλά-καλά το σηματάκι της Cosmote πάνω στις σελίδες με τις ποιητικές φωτογραφίες των Στέρεο Νόβα, στέλνω sms σε φίλους και γνωστούς που γιορτάζουν. Η Β. είναι ακόμη στον δικό της βαθύ ύπνο. Ξαναπιάνω το βιβλίο και αρχίζω να σκέφτομαι πόσο τυχερός μπορεί να είναι κανείς απλά και μόνο που ζεί. Που πατάει στα πόδια του, που μπορεί και γελάει.

Ένας μαλάκας που δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει μου το επιβεβαιώνει…

Υγ. Εύχομαι να αθωωθείς και σύντομα να κάνεις ακόμη μια πεζή περιπολία στα Εξάρχεια…

Καλό ταξίδι...

Μακάρι να μπορούσα να σου πω πως όλα θα πάνε καλά...

Το συμπέρασμα...

...πολλών εβδομάδων εντατικής εργασίας...

υγ. επέστρεψα...ελπίζω..

FYI

Δεν είμαι αυτό που λες «εύκολος άνθρωπος». Θυμώνω εύκολα, «στραβώνω», το δείχνω έντονα. Δεν κάνω συχνά υποχωρήσεις, δεν αντέχω την (ανίκητη) ανθρώπινη βλακεία. Μπορώ να γίνω ειρωνικός. Αγενής. Μέχρι και κακός.

Τουλάχιστον, όμως, είμαι ειλικρινής.

Συνήθως…

electrolite

“your eyes are burning holes through me”…Προσπαθώ να θυμηθώ την χρονιά. 2000 πρέπει να ήταν. Ιούλιος. Ταξίδι όλο το βράδυ με το ΚΤΕΛ. Δεν κοιμάμαι ούτε λεπτό. Κοιτάζω έξω από παράθυρο. Τα αμάξια στην Αθηνών-Κορίνθου, τα σκυλάδικα στο Αγρίνιο, την θάλασσα κάπου κοντά στην Πρέβεζα. Ακουστικά στα αυτιά, walkman με μπαταρίες. Ακούω την κασέτα που μου έγραψε ο Π. Βάζω ξανά και ξανά το electrolite. Το μηχάνημα παραλίγο να μου την μασήσει…

Δεν θυμάμαι αν ήξερα τότε την Α, η οποία μου λέει πως θέλει να απαγάγει τον Stipe και να τον πάρει σπίτι της. Μάλλον την ήξερα. Την κοιτάζω που χορεύει ανάμεσα σε 50.000 ατομα και το επιβεβαιώνω. Έχουμε κατέβει στην αρένα. Πρέπει να είμαστε οι μόνοι που ενώ έχουμε vip θέσεις τις σνομπάρουμε. Φοράμε, όμως, -ψωνίστικα- τα πάσο μας. Αυτοί είμαστε.

Στην σκηνή οι REM. Όλοι για αυτούς έχουν έρθει. Κανείς δεν νοιάζεται για τους Kaiser ή την άλλη με την ωραία φωνή. Μόνο οι REM μετράνε. Το «Losing my religion», το «Imitation of Life», το «Man on the moon». Όλα τελος πάντων…Μέχρι και το “supernatural, super serious”

“Σκέφτεσαι τι θα γράψεις στο blog;” ρωτάει η Α. γνωρίζοντας το κουσούρι μου. Μετά με «κράζει» επειδή περνάω όλη μου την μέρα στην δουλειά. Εγώ σκέφτομαι το «electrolite». Και χαμογελάω ηλίθια…

«Ι’m not scared, I’m out of here»

Love is a four-letter word…

Τυχαίες συναντήσεις στο λεωφορείο και meetings, που μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό. Συνομιλίες σε δικτυακούς κόσμους τα βράδια. Μέρες που «περνάνε σαν χελώνες νεκρές». Δουλειά-σπίτι-«ψάξιμο»-δουλειά

Στο μετρό διαβάζω βιβλία για τον εμφύλιο. Περίεργη επιλογή. Το ξέρω. Δεν το έχω ξανακάνει. Μετά σημειώνω σκόρπιες σκέψεις στο μπλοκάκι μου. Καμία σχέση με τον πόλεμο. Interactive marketing συνήθως. Και σκόρπια λόγια..

Στο Βερολίνο κορίτσια, που φέρονται σαν να είναι η κοπέλα σου, χρεώνουν 80 ευρώ για στοματικό σεξ και μασάζ. Όσοι έχουν δοκιμάσει λένε πως δεν πληρώνουν για το τσιμπούκι. Πληρώνουν για το φιλί στο μάγουλο στο τέλος. Αυτό που τους δίνουν όταν περνούν την πόρτα της εξόδου.

Αυτή την στιγμή δεν μπορείς να καταλάβεις πως συνδέονται όλα αυτά. Θα τα καταφέρεις όμως. Κάποτε. Έστω κι αργά.

Πιστεύω σε σένα…

Road to...somewhere

Theres a city in my mind

Come along and take that ride

And its all right, baby, its all right

And its very far away

But its growing day by day

And its all right, baby, its all right

Think big!

Βασικός κανόνας: Όλα είναι ζήτημα οπτικής....
(κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)

An end has a start

Οι Editors διαδέχονται τους Dresden Dolls στα ηχεία του pc. “An end has a start”. 31η Αυγούστου, προτελευταία μέρα του καλοκαιριού. Και τυπικά πλέον. Από την Δευτέρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Η αφηρημάδα στο γραφείο πρέπει να εκλείψει, οι χαλαροί ρυθμοί το ίδιο. Παξοί και Ελαφόνησος αποτελούν παρελθόν, ο Σεπτέμβρης απειλεί πως θα είναι αμείλικτός. Περίπου..

Έξω έχει αρχίσει να βρέχει. Έχω αφήσει ανοιχτά τα παράθυρα. Μου αρέσει η μυρωδιά. Σαν άλλη ηρωίδα άρλεκιν κοιτάζω τις σταγόνες να δημιουργούν λιμνούλες στις ταράτσες. «Την υγρασία που στάζουν οι οροφές…». Σκέφτομαι πως πρέπει να γράψω ένα post. Μόλις χθες η Α. με ρώτησε αν έχω κλείσει το blog. Της απάντησα πως θα επιστρέψω με τα πρωτοβρόχια. Δεν πρέπει να φανώ αφερέγγυος.

Ένα post για καινούργιες αρχές. Η σπεσιαλιτέ μου. Βαρύγδουπες προαναγγελίες από τον βασιλιά της αναβλητικότητας. Ο Σεπτέμβρης, όμως, προσφέρεται. Νέα γραφεία, νέες ανάγκες, νέες αρμοδιότητες. Νέα «μπλεξίματα» με τον δημόσιο τομέα, νέα στέκια για καφέ. Καινούργια εποχή για το blog. Συχνότερες εγγραφές, αποτίναξη των καταλοίπων του στρατού, ανανεωμένο blogroll. Το υπόσχομαι.

«You came on your own, that’s how you’ll leave» τραγουδάνε οι Editors.

Ίσως….Όχι τώρα όμως…Όχι ακόμη…

Καλοκαιρινό τηλεγράφημα

Ελαφόνησος STOP Καμία σχέση με το 2004 STOP Γεμάτη Cayenne και τσάντες Luis Vuitton STOP Γκρίνιες και χαλάρωση δεσμών STOP 3 ευρώ ο καφές, 4 η ξαπλώστρα STOP Πήγαμε, είδαμε, απήλθαμε STOP Τώρα ξαναφεύγουμε STOP Θα επιστρέψουμε πάλι όμως…

Πίσω στον χρόνο

Περίεργη φάση. Έξι πενηντάρηδες πάνω στην σκηνή κι από κάτω 20.000 κόσμος. Heavy metal ύμνοι από προηγούμενες δεκαετίες. «Μερικά από τα τραγούδια είναι μεγαλύτερα σε ηλικία από κάποιους από εσάς» λέει ο Dickinson, πριν από το Rime of the Ancient Mariner. Έχει δίκιο. Αλλά υπάρχουμε κι εμείς. Οι άλλοι. Ούτε γέροι, ούτε και πιτσιρίκια.

Iron Maiden. Όπως λέμε Λύκειο, flight μπουφάν με κονκάρδες στο μπράτσο, μακριά μαλλιά και «ταξίδι» στο κέντρο για δίσκους στο Rock City και στο Happening. Τραγούδια, που για πρώτη φορά τα ακούσαμε, σε 90αρες κασέτες ΤDK, γραμμένες από φίλους. Στίχοι, που, μάλλον, έχουν κολλήσει για τα καλά στο μυαλό μας. Πως μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το γεγονός ότι τους θυμόμαστε ακόμη;

Σχεδόν μια δεκαετία από την συναυλία τους στο γήπεδο του Ατρόμητου το ’99. Ούτε καν 18 τότε, πριν ακόμη αποκτήσουμε το δικαίωμα να δηλώνουμε φοιτητές. Εννιά ολόκληρα χρόνια. Γεμάτα. Ωραία. Πλούσια. Και ακόμη δεν μπορώ να συγχρονιστώ με τον Δ. Πάλι τον χάνω από το δεύτερο κομμάτι. Τον παίρνει μακριά το ποτάμι του κόσμου. Αναμενόμενο, ολίγον τι.

Τα τραγούδια της εφηβείας μας, τα κομμάτια, για τα οποία κάποιοι μπορούσαν τότε (μόνο τότε;) να πλακωθούν. Trooper, Fear of the Dark, Hallowed be thy name. Και το Clairvoyant. Που όταν -παλιά- οι άλλοι το «έφτυναν», εγώ το λάτρευα. Κυρίως για το μπάσο του Harris στην αρχή. Ίσως και μόνο για αυτό.

Άλλο ένα post μου για τον χρόνο, τα χρόνια, τα χρονικά δεδομένα. Άλλο ένα post μου για αυτά, που δεν μπορώ να δαμάσω. Για αυτά, που πάντα αφήνω ανεξέλεγκτα να τρέχουν. Για αυτά, που συνήθως συνειδητοποιώ αφού έχουν περάσει. «Εσύ είσαι, που τρέχεις» μου ψιθύρισε κάποτε κάποια. «Όχι τα χρόνια. Για αυτό δεν τα καταλαβαίνεις πως περνούν».

Αντίδραση; Πάγωμα του ρυθμού. Όλα μια ταχύτητα κάτω. Διακοπές. Σε ένα μέρος, που ήμασταν και τρία χρόνια πριν. Όπως καταλαβαίνεις, για άλλη μια φορά, πίσω στον χρόνο ξανά….

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον….

«Αντάρτες»

Το Guérilla Marketing είναι ο σύγχρονος ανταρτοπόλεμος του κόσμου της διαφήμισης. «Προκλητικές» ενέργειες, σχεδιασμένες να κλέψουν την προσοχή του κοινού και των media. Για άλλους κατακριτέα πρακτική και για άλλους παράδειγμα προς μίμηση.

Το 2005, η αμερικανίδα Carolyne Smith «χτύπησε» στο μέτωπο της τατουάζ, με το domain name του online casino GoldenPalace.com. Είχε πληρωθεί 15.000 δολάρια για αυτό το σκοπό. Ήταν το πρώτο από μια μακρά σειρά «παράτολμων» επικοινωνιακών πρακτικών της εν λόγω ιστοσελίδας.

Σήμερα, τα πράγματα μοιάζουν να έχουν αγριέψει. Ο 24χρονος Νεοζηλανδός της φωτογραφίας θέλει να πουλήσει το αριστερό του πόδι σαν διαφημιστικό χώρο. Ίσως, πάλι, και τα δυο του πόδια. Δεν είναι ακόμη σίγουρος. Στόχος του είναι να συγκεντρώσει ένα εκατομμύριο δολάρια, βρίσκοντας χορηγούς, πρόθυμους να τον χρηματοδοτήσουν να :"χτυπήσει" τατουάζ με έργα καλλιτεχνών της πατρίδας του Οι επιχειρήσεις, όμως, δεν μοιάζουν να συγκινούνται με την μοντέρνα νεοζηλανδική τέχνη. Τα logo τους θέλουν να δουν μόνιμα χαραγμένα στο πόδι του. Και, μάλλον, θα το καταφέρουν.

Guerilla μεν, Marketing δε…

Part-time punks

Οι New York Dolls γερασμένοι και με μόλις δυο από τα αρχικά μέλη στην σύνθεση τους. Λίγο βαρετοί. Οι Sex Pistols μεσήλικοι, υπέρβαροι αλλά παθιασμένοι. Καλοί. Πολύ καλοί.Ο Rotten ειρωνικός, παρανοϊκός, ματωμένος. Επαγγελματίας όμως.Πιο πολύ rock παρά punk.

Κόσμος λίγος αλλά εκδηλωτικός. Ντου από καμιά 200αριά, ξύλο και κυνηγητό από τους «συναδέλφους» τους της 7. Εγώ με πρόσκληση VIP και ροζ βραχιολάκι. Courteeners από τα επίσημα, Dolls και Pistols από την αρένα. Λίγο απ’όλα.

Ένα καθυστερημένο post, που παλεύει να φανεί punk. Όπως και όλα/όλοι, που αναφέρονται παραπάνω.

Part-time τουλάχιστον…

Safe from harm

Μου κρατάς το χέρι για να περάσουμε τον δρόμο. Νιώθεις ότι με προστατεύεις. Λίγες ώρες αργότερα τραβάω κλωτσιές στο γραφείο και βρίζω θεούς και δαίμονες. Δεν είσαι εκεί. Ίσως για αυτό.

Πιο μετά, πάνω στην μηχανή, οι φωνές μπερδεύονται. Νιώθω τις λέξεις μου να ταξιδεύουν, να τις παίρνει ο άνεμος και να τρυπώνουν στα ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων. Κατεβαίνουμε την Συγγρού. «Μην φοβάσαι» ακούγεται από κάπου. Νομίζω πως πήγαινε σε μένα. Κι ας μην ξέρω από πού προήρθε.

Κάποτε φτάνουμε. Περπατάμε μέσα στο Καραϊσκάκη πίνοντας μπύρες, γελώντας με σαχλά οπαδικά αστεία. Οι National προσπαθούν να μας κερδίσουν. Δεν τα καταφέρνουν. Ένας παλιός γνωστός μου χαρίζει την πιο αμήχανη στιγμή των τελευταίων μηνών. «Έχασα τον πατέρα μου. Πριν δυο βδομάδες». Νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι. Θέλω το χέρι σου.

Το σκοτάδι πέφτει, οι Massive Attack ανεβαίνουν πάνω στην σκηνή. «Risingson», «Teardrop», «Angel», «Unfinished Sympathy». Κυρίως, όμως, «Safe from harm»

Κάθε τόσο «κοιτάζω πίσω για να δω αν κοιτάζεις πίσω για να με δεις, που κοιτάζω πίσω…»

Σκυλίσια ζωή

(Σάββατο, 12/7/2008, Πλατεία Συντάγματος)

Κάποιες φορές όλες οι σκέψεις πετάνε μακριά. Τις παίρνουν μαζί τους τα κύματα της ζέστης και τα sms από τα κυκλαδίτικά νησιά. Και τότε όλα σταματάνε. Οι καυγάδες για το lay-out, τα νεύρα, η αμηχανία μπροστά στο γέλιο της. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι ένα σκυλί.

Χρώμα θαλασσί…

La fiesta...

Είχαν περάσει δυο χρόνια σχεδόν από την τελευταία φορά.Είχα (σχεδόν) ξεχάσει τις ουρές στα διόδια, το περπάτημα από και προς το αυτοκίνητο, την σκόνη, που κουβαλάς μετά στα πνευμόνια σου. Θυμόμουν μόνο τον κόσμο, τις φωνές, τα χαμόγελα, την πλάτη της κοπέλας μπροστά μου. Τους θεατές να χορεύουν, να τραγουδούν, να γελάνε.

Δυο χρόνια μετά, «επιστροφή» στο Terra Vibe. Για μια ακόμη μεγάλη γιορτή. Περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι έχουν κατορθώσει να ξεπεράσουν τον «σκόπελο» των διοδίων των Αφιδνών για να δούνε τον «κοντοπίθαρο δαίμονα». Μερικοί μου σπάνε τα νεύρα με τα συνεχή πέρα-δώθε τους. Μάλλον έχω ξεσυνηθίσει. Δεν με εκνευρίζουν, όμως, όλοι εκείνοι, που ουρλιάζουν μέσα στο αυτί μου και, καμιά φορά, με σπρώχνουν όπως χορεύουν. Μάλλον δεν έχω, ακόμη, γεράσει. Tελείως...

Η Σ. έχει το πιο πλατύ χαμόγελο στο Terra Vibe. Ονειρεύεται την στιγμή, που θα παίζει κι αυτή σε μια τέτοια σκηνή, μπροστά σε τόσο κόσμο. Κάπου-κάπου σταματάει τα όνειρα και συμμετέχει πιο ενεργά. Τραγουδάει χαμηλόφωνα στο «Clandestino», ουρλιάζει στην –άκρως ηλεκτρισμένη- εκτέλεση του «Me gustas tu», χορεύει σε όλα τα τραγούδια του «La radiolina». Αυτή και αρκετές χιλιάδες άλλοι. Μαζί τους κι εγώ.

“La vida tombola”. Η συναυλία τελειώνει. Κάτι -ωραίο- αρχίζει. Κάτι που δεν ξερω τι είναι και πως μοιάζει. Αρχίζω να το καταλαβαίνω.

Καιρός (μου) ήταν…

The Architect

Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρός απάνταγα «αρχιτέκτονας» στην κλασσικότερη από τις κλασσικές ερωτήσεις των «μεγάλων». Κάθε φορά που ερχόμουν αντιμέτωπος με το «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» απαντούσα αστραπιαία αρχιτέκτονας και καθάριζα. Όλα σταματούσαν εκεί. Ένα-δυο μπράβο και τέρμα. Σεβασμός. Όλοι εκτιμούν τους αρχιτέκτονες. Fact.

Για αυτό πρέπει να το έκανα άλλωστε. Ήδη από το νηπιαγωγείο ήξερα καλύτερα από τον καθένα πως δεν μπορούσα να σχεδιάσω ευθεία γραμμή ούτε με χάρακα. Επίσης, δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι ακριβώς κάνουν οι αρχιτέκτονες. Ήξερα, όμως, πως όλοι τους σεβόντουσαν. Κι ότι η αναφορά της επαγγελματικής τους ιδιότητας θα προσέδιδε περισσότερα στο κοινωνικό μου προφίλ από την αναφορά των πραγματικών μου παιδικών ονείρων. Tα «συμπαίχτης του Jordan» ή «φίλος του Spiderman» μάλλον θα εκκινούσαν περίεργες και βαρετές συζητήσεις, στις οποίες δεν θα ήθελα να είχα καμία συμμετοχή.

Μετά τα χρόνια πέρασαν, τα όνειρα άλλαξαν, το ίδιο και οι δηλώσεις στόχων. Σταδιακά έφτασα εκεί που ήθελα. Θεωρητικά βέβαια. Για να το θέσω καλύτερα βρέθηκα στην αρχή της διαδρομής που θα ήθελα να ακολουθήσω. Τα επόμενα χρόνια θα δείξουν αν θα αγγίξω ποτέ και τον προορισμό.

Βέβαια, καμιά φορά μου φαίνεται πως απλά απέκτησα μια καινούργια «δικαιολογία» για να μην παρουσιάζω τις πραγματικές εξωπραγματικές επιθυμίες μου.

Κάτι εξωφρενικά όνειρα σαν το «συμπαίχτης του Arsavin» ας πούμε…

Drug addicted alcoholic

O Shaun είναι ένα χοντρό αργοκίνητο πλάσμα. Καμία αντίρρηση. Αλλά είναι ο Shaun, ο τσόγλανος, που απορείς, πως είναι δυνατόν να ζει ακόμη. Με τα μαύρα γυαλιά και την μοικάνα, το κοντό τζιν και την adidas μπλούζα. Κάθεται στην μέση της σκηνής και «τραγουδάει». Στα διαλλείματα των κομματιών συνήθως κάτι μουρμουρίζει. Με ακατάληπτη πάντα προφορά. Μπορεί να βρίζει κιόλας. Δεν έχω ιδέα.

Δεν κινείται πολύ. Αυτό το έχει αφήσει για τον Bez και την μαυρούλα, που όντως τραγουδάει. Οι δυο τους αλωνίζουν πάνω στην σκηνή προσπαθώντας να ξεσηκώσουν τον κόσμο, ο οποίος δεν φαίνεται να έχει καμία αντίρρηση. Τα πιτσιρίκια δίπλα μου κοπανιούνται, τα ζευγαράκια αγκαλιάζονται, όλοι λίγο-πολύ λικνίζονται. Κι ας μην μπορεί ο Shaun να κινηθεί καλά-καλά. Κι ας λένε οι ειδήμονες ότι ο ήχος τους είναι αναχρονιστικός. Κι ας παίζουν οι Liars στην άλλη σκηνή.

Η Α. λέει ότι ήταν «ψιλό-αρπαχτή». Δεν έχει κι άδικο. Μιάμιση ώρα βαριά-βαριά. Πρώτο κομμάτι το «Kinky Afro», τελευταίο το «Step On». Για encore το «Wrote for luck». O Shaun, o Bez, o Whelan, μια τύπισσα, που θέλει να μοιάσει στην Rowetta. Μια συναυλία για να αρχίσει κι επίσημα το καλοκαίρι, για να ξεχαστούν λίγο οι δουλειές. Δεν είναι η καλύτερη συναυλία, που έχω δει στην ζωή μου. Είναι, όμως, η συναυλία, που ήθελα, οπωσδήποτε, να δω στην ζωή μου. Και ήταν πάνω-κάτω όπως την περίμενα. Ήταν οι Happy Mondays που είχα φτιάξει στο μυαλό μου..

Μόνο που, ακόμη, προσπαθώ να καταλάβω γιατί συνεχώς έψαχνα εσένα μέσα στο πλήθος. Γιατί είχα αυτή την αίσθηση ότι ήσουν κι εσύ εκεί;

Μήπως επειδή θα έπρεπε;

no.66

Χαπι ΜόντεΪς

(Που γράφει κι η Ελευθεροτυπία..)

Weekend wars

Παρασκευή βράδυ, συναυλία σε ανοιχτό θέατρο, κόσμος με κοντομάνικα, κορίτσια, που γελάνε χορεύοντας. Έχει έρθει το καλοκαίρι. Τα σημάδια το δείχνουν ξεκάθαρα. Δεν υπάρχει χώρος αμφιβολίας. Ούτε καν για εκείνον, που στέκεται στην γωνία μουτρωμένος.

Σάββατο. Ουρές στο μπαρ για μια παγωμένη μπύρα, άραγμα στα γρασίδια της Τεχνόπολης, βιαστικά μηνύματα.«Έλα γρήγορα». Πίσω στα σαββατοκύριακα, που αγάπησες. Στις συναυλίες. Στους φίλους. Στα κανονικά ρούχα.

Η πιο κοντινή ανάμνηση είναι το Βερολίνο. Το μόνο που υπήρχε πιο πριν ήταν ένας χρόνος αστείων και πειραγμάτων με φίλους.

Όλα τα άλλα σβήστηκαν.

Μια για πάντα….

Αύριο βράδυ...

Λονδίνο, Άμστερνταμ ή … ;

Τέλος...

«Μπλε ταυτότητα, άσπρο χαρτί». Ο Χ. το επαναλαμβάνει για εκατοστή φορά. Κάθεται –εκστασιασμένος- δίπλα μου, ενώ πίσω μας 5 αυτοκίνητα ακολουθούν κορνάροντας. Σε όλα λαμβάνει χώρα η ίδια ακριβώς συζήτηση. Οι διατυπώσεις, ίσως, να αλλάζουν μόνο.

Πολίτες πια. Έστω κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη. Κάποιοι πιστεύουν πως τον Σεπτέμβρη θα ξαναμπούν. Εγώ από την μεριά μου φοβάμαι πως ένα πρωί θα ξυπνήσω, θα ξυριστώ και προτού προλάβω να το καταλάβω θα έχω φτάσει ως την πύλη. Τα συζητάμε γελώντας, προσπαθώντας να ξεμεθύσουμε από τις καταχρήσεις των τελευταίων ημερών. Δεν έχουν περάσει ούτε 20΄ από τότε που πήραμε το απολυτήριο στα χέρια μας. Αυτό δεν μας εμποδίζει, όμως, να λέμε ιστορίες «από τα παλιά». Σαν να έχουν περάσει 20 χρόνια.

Τα όπλα μας είναι στην Α.Ο., οι εξαρτήσεις και τα κράνη μας στην Α.Υ. Τα ρούχα μας σχισμένα εδώ και μέρες. Πεταμένα στην μέση του θαλάμου. Δεν έχει μείνει ίχνος τους. Κάθε φορά, που κάποιος άλλαζε μπλούζα, έβλεπε 10 –τουλάχιστον- άτομα να ορμάνε κατά πάνω του. Υπάρχουν τα σχετικά ντοκουμέντα που το αποδεικνύουν. Κυκλοφορούν στα κινητά όλων μας.

Πέρασε ένας χρόνος. Ολόκληρος. Το παραμύθι τέλειωσε. Ποτέ ξανά στην φρουρά, ποτέ ξανά υπηρεσία. Δεν θα ξαναβγούμε εξοδούχοι, δεν πρόκειται να αιτηθούμε ξανά υπηρεσιακό. Εκπληρώσαμε τις στρατιωτικές μας υποχρεώσεις. Το γράφει και το πιστοποιητικό, που μας έδωσε ο «υπόδικας». Λίγο πριν μας χαιρετήσει δια χειραψίας κι αφού μας συνέστησε να «προσέχουμε εκεί έξω».

Μας είπε και κάτι ακόμα. Πως θα έρθει η στιγμή, που θα νοσταλγήσουμε το στρατό. Μεγάλη μαλακία, αν θες την γνώμη μου.

Η μεγαλύτερη, που άκουσα τους τελευταίους 12 μήνες...

Ίσως να φτάνει μόνο αυτό…

Έχω πάψει να μετράω πια. Πρέπει να έχουν μείνει γύρω στις 30- καμιά δεκάρια υπηρετησιμες. Δεν σημειώνω, δεν τραβάω γραμμές, δεν σχηματίζω τετραγωνάκια στο γείσο του καπέλου. Δεν με νοιάζει. Στο μυαλό μου έχω ήδη απολυθεί. Κι ας μου βγαίνει καμιά φορά σε κακό.

Ξανά πίσω σε αυτό το τέρας, που χαϊδευτικά αποκαλώ «ζωή μου». Πίσω στη δουλειά, στα καυσαέρια, στο μποτιλιάρισμα. Πίσω στο blog που όλο παραπονιέται, ζηλεύοντας το facebook profile μου. Μαζεύω αναμνήσεις πια. Τις χώνω στο «λουκάνικο». Σε ένα περίπου μήνα θα τις πάρω μαζί μου και θα φύγω. Αυτό μετράει.

Μόνο αυτό…

Παρασκευή και 13

Πλησιάζει. Σε 4 περίπου μήνες. Μην φοβάσαι όμως. Εκείνη την Παρασκευή το καλοκαίρι θα μετράει ήδη καμιά δεκαριά –επίσημες- μέρες. Ίσως να έχουμε κάνει και το πρώτο μπάνιο. Κάπου εδώ κοντά. Έτσι για το γαμώτο. Τα χακί θα έχουν πεταχτεί προ πολλού, το μελλοντικό (αυτή τη στιγμή) ταξίδι θα έχει μεταβληθεί σε ευχάριστη ανάμνηση. Δουλειά/δουλεία. Λιακάδα. Έρωτας. Όλα στους κανονικούς τους ρυθμούς. Ένα τικ πιο πάνω…

Θα είναι μια πολύχρωμη Παρασκευή. Θα το δεις. Με μπύρες, γέλια και ιδρωμένες πλάτες κοριτσιών, που χορεύουν. Ο Freddy δεν πρόκειται να εμφανιστεί. Θα είναι μια χαρούμενη Παρασκευή. Το υπογράφω.

Αν και θα ταίριαζε καλύτερα να είναι Δευτέρα.


Υγ. Κυρίες και Κύριοι, οι Happy Mondays στην Αθήνα. 13 Ιουνίου στην Τεχνόπολη. Στο πλαίσιο του Synch Festival 2008.

Μάθημα Ζωής

"μέχρι ν'αγαπήσω εμένα, δεν αγάπησα κανένα.."

Χωρίς λόγια

Man City Blue

Σε μια σκηνή του Control, ο Ian Curtis συνομιλεί με την Annika. Προσπαθούν να γνωριστούν καλύτερα, να μάθουν ο ένας τον άλλο. Τον ρωτάει ποια είναι η αγαπημένη του ταινία κι εκείνος απαντάει «Η μελωδία της ευτυχίας». Του ζητάει να της πει το αγαπημένο του χρώμα κι εκείνος αναφέρει το μπλέ της φανέλας της Manchester City.

Είναι ο τύπος που έγραψε /τραγούδησε τα Love will tear us Apart και Atmosphere. O τύπος που αυτοκτόνησε σε ηλικία 23 ετών.

Η μελαγχολία είναι περίπλοκο πράγμα…

Ντεκαντάνς

Όλοι μου λένε πως τελείωσα. «Τρεις μήνες ακόμη» (οι φίλοι), «95 -ξεφτιλισμένα- Κ.Σ.» (οι «σειρές» μου), «σιγά-σιγά φεύγετε κι εσείς...» (οι «νέοι»). Σειρά απολύσεως πλέον, «αριθμός διψήφιος, πολίτης υποψήφιος».

Μόνο που οι μέρες μοιάζουν τεράστιες πια. Ατέλειωτες και πιο βαρετές από ποτέ. Κουραστικές. «Όταν είσαι στα «λελέ» σου, δεν θα έχεις όρεξη για τίποτα» μου είχε πει κάποτε ένας «παμπαλέ», προσπαθώντας να κατατοπίσει τον ψαρωμένο «νιούφη».

Είχε δίκιο. Μόνο post γεμάτα στρατιωτική αργκό έχω όρεξη να γράφω.

Παρακμή…

Στιγμούλα

Δευτέρα μεσημέρι, στο κέντρο της πόλης. Μετά από 2 ρακόμελα, πριν από έναν παγωμένο καφέ. «Το λατρεύω αυτό το μέρος» λέω μεταξύ σοβαρού κι αστείου. «Τα καυσαέρια, τα αυτοκίνητα, την βαβούρα, τον κόσμο στους δρόμους. Μου’χουν λείψει».

Χαμογελώ και περνάμε το φανάρι. Νιώθω πως κάτι αρχίζει να αλλάζει.

Προς το καλύτερο…

Clerks

Κάθε φορά τα ίδια. Το ίδιο αίσθημα. Κάθε φορά που τελειώνει η άδεια, κάθε φορά που πλησιάζει η ώρα της επιστροφής στο στρατόπεδο, στο τέλος κάθε εξόδου. Κάτι σαν αυτό που νιώθουν οι Clerks. Παγιδευμένος σ’ ένα μέρος που ναι μεν δεν μισείς αλλά που ούτε κατά διάνοια δεν μπορείς να πεις πως αγαπάς.

Το χειρότερο δε είναι πως δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα. Δεν είναι στο χέρι σου. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις.

4 μηνάκια ακόμη Silent Bob…