Πρόσωπα. Πάθη. Προτάσεις…

Π. 3,14. Η σταθερά μέσα στο χάος. Το κοινό στοιχείο, ο συνεκτικός ιστός. Τα μοτίβα που μας βοηθάνε να καταλάβουμε τον κόσμο ή τουλάχιστον να τον φέρουμε λίγο πιο κοντά στα μέτρα μας. Η πίστη πως υπάρχουν πράγματα που μπορούν να μας κρατάνε ακόμη εκεί ψηλά. Ξέρεις καλά για ποιο πράγμα μιλάω…

Ένα site για όσα μας αρέσουν, για όσα θα θέλαμε να γράφουμε/διαβάζουμε, όσα θέλουμε να μοιραζόμαστε. Από ταινίες μέχρι συναυλίες, και από αθλητικές αναλύσεις μέχρι βιβλία, κόμικς, «παιδιαρίσματα» και παιχνίδια κάθε είδους. Για τον Αρανόφσκι και τον Ανσέλμο, τo κέντρο, τα προάστια και το γήπεδο, τα «ηλίθια αστεία» και τα «βαθιά νοήματα». Για όλα εκείνα που μπορούμε να φέρουμε σε λέξεις. Και για κάποια που δεν μπορούμε…

To site αυτό είναι η πραγμάτωση μιας συζήτησης που μετράει πολλά χρόνια. Η κατάληξη μιας κουβέντας που ξεκίνησε σε κάποια πανεπιστημιακή αίθουσα, συνεχίστηκε στο gmail αργά το βράδυ και σε στιγμές «κλεμμένες» από την δουλειά, ξεχάστηκε κάτω από τον θόρυβο της πόλης και της κίνησης, επέστρεψε σε συζητήσεις μπροστά στην σκηνή, στην παραλία, στην μπάρα με τα ποτά.
Γιγαντώθηκε τους τελευταίους μήνες για λόγους που δεν γνωρίζουμε επακριβώς αυτή την στιγμή, οδήγησε κάπου σήμερα –μετά από τόσα χρόνια. Το μοτίβο ήταν να αναδυθεί στις 11/11. Για τους δικούς του λόγους. Και δεν πρόκειται να τους πειράξουμε..

Ίσως απλά να προσπαθήσουμε να τους «αναλύσουμε». Το κάνουμε, λοιπόν, για εμάς, για την ανάγκη μας να μιλήσουμε, να περιγράψουμε, να θυμηθούμε πως είναι να παθιάζεσαι –για λίγο, για πολύ; θα δείξει. Το κάνουμε για να μας διαβάζει και να ψάχνει νοήματα πίσω από τις λέξεις «εκείνη», για να μιλάμε και να γελάμε με τους φίλους μας και για να γνωρίσουμε κι άλλους.

Για να συζητήσουμε, για να αντιπαρατεθούμε, για να μάθουμε και να γνωρίσουμε. Για να κοιτάξουμε τον κόσμο μέσα από ένα άλλο φίλτρο, να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας και να καταλήξουμε ότι κι αν γίνει πιο δυνατοί και πιο αποφασισμένοι.

Αναζητάμε τις σταθερές μας…

Και θα τις βρούμε…

Όλοι μαζί…

Fighting ..

Είναι όπως τότε που ήσουν παιδάκι. Τότε που έπαιζες μπάλα και μπάσκετ σε τσιμεντένιες αυλές. 

Τότε που μάτωνες τα γόνατα σου, ίδρωνες, και γύρναγες σπίτι γδαρμένος και κατάκοπος μόνο αφού είχε νυχτώσει.

Kαι η μεγαλύτερη χαρά σου ήταν όταν νίκαγες τα μεγαλύτερα αγόρια…

Eυχαριστώ

Ευχαριστώ που σε γνώρισα...για τις στιγμές, για τα γέλια, για τις βόλτες και τα ταξίδια.. για τα ζόρια, για τις συζητήσεις, για τα μεσημέρια που παίζαμε μπάσκετ όταν ήμασταν παιδιά... Ευχαριστώ για τις φορές που «βριστήκαμε», για τους αγώνες που είδαμε (πάντα υποστηρίζοντας αντίπαλες ομάδες), για τα κρύα ανέκδοτα και τα εσωτερικά αστεία, που μόνο εμείς καταλαβαίναμε…Ευχαριστώ για όσα μου έμαθες, για τις ΤDK κασέτες στο γυμνάσιο, τον εξωτερικό σου σκληρό που αντέγραψα, για τις ταινίες που συζητήσαμε.

Δεν προλάβαμε όλα όσα θέλαμε να κάνουμε. Έχω ένα ψυγείο γεμάτο «τζάμπα» μπίρες. Αυτές που πάντα προορίζονταν για σένα. Δεν ήπιες καμία. Τώρα απλώς θα τις πιούμε στην μνήμη σου. Δεν προλάβαμε να δούμε το Χόμπιτ, ούτε καμιά άλλη ταινία από αυτές που περιμέναμε φέτος. Δεν θα πάμε Κωνσταντινούπολη τον Μάρτη όπως λέγαμε. Δεν προλάβαμε καν να βρεθούμε την Κυριακή. Για μια τελευταία φορά…Κι ας μην το ξέραμε…

Σε ευχαριστώ για όλα…Ακόμη και για τα δάκρυα…Απλά δείχνουν ότι αυτά τα χρόνια άξιζαν..

Ολιγαρκής…

Μαθαίνοντας στα λίγα…Αυτός θα πρέπει να είναι ο φόβος σου. Ο ένας, ο μοναδικός, ο κυρίαρχος φόβος σου. Αυτό που οφείλεις να ξορκίζεις κάθε μέρα από την σκέψη σου…

Πρέπει να τρέμεις μήπως κάποιο πρωί ξυπνήσεις και έχεις συνηθίσει να αρκείσαι σε αυτά μονάχα που σου δίνουν…Σε αυτά που σε έχουν πείσει πως είναι αρκετά…Στα «ξεθυμασμένα» φιλιά, στις τυπικές χαιρετούρες, στα ξενύχτια χωρίς γέλια, στα ποτά σε επαγγελματικά τραπέζια, στο «με φιλικούς χαιρετισμούς» πριν από την υπογραφή του mail.

Πρέπει να φοβάσαι τις μέρες χωρίς σκοπό, τις νύχτες χωρίς δύναμη, τους ανθρώπους που δεν θα σε ένοιαζε αν πέρναγαν μήνες χωρίς να τους ξαναδείς…

Πρέπει να τρομάζεις όταν βλέπεις τα φτερά σου διπλωμένα μέσα στο κουτί...

Υγ. Δώσε στο ποστάκι  λίγο χρόνο και θα το καταλάβεις…

Δρόμοι…

Το αεροπλάνο πετάει πάνω από την Κοπενχάγη। Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω ένα τεράστιο αιολικό πάρκο, με τις ανεμογεννήτριες του ναξεπετάγονται μέσα από την θάλασσα. Χαζεύω την γέφυρα που συνδέει την Δανία με την Σουηδία. Πριν από λίγες ημέρες την διέσχισα κι εγώ…

Το αεροπλάνο είναι άδειο. Έχω ακουμπήσει το καφέ μου στο τραπεζάκι του καθίσματος μου ενώ το βιβλίο και το σημειωματάριο μου «ξεκουράζονται» στο δίπλα –ελεύθερο- κάθισμα.

Στο σημειωματάριο είναι γραμμένες κάποιες λέξεις. Δεν θυμάμαι πότε τις έγραψα. Δεν έχω ιδέα γιατί τις μουτζούρωσα. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως τις σκέφτηκα…

«Κοίταξα πίσω μου και δενυπήρχε τίποτα…Μόνο κάτι φτερά, παλιά, λερωμένα, βρώμικα…Κι εσύ…Ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι…Λίγο πριν κοιμηθείς αλλά έτοιμη για καβγά। Μετά ο χρόνος μας τελείωσε και τα πουλιά γλίστραγαν γεμάτα απόγνωση στα χιόνια…»

Τα διαβάζω και μου έρχονται σκόρπιες εικόνες στο μυαλό। Λόγια μελαγχολίας και –ίσως και- παραίτησης, που "φτύνουν" τελευταία οι πάντες."Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα"। Η κρίση, η δουλειά, φιλιά σε σκοτεινά δωμάτια και ανοιχτά μπαρ, διαλυμένοι γάμοι, ημιθανείς φιλοδοξίες και άγχη για μλλοντικούς γάμους και απογόνους μπερδεύονται μεταξύ τους και δημιουργούν μια ομίχλη.Μια ομίχλη που απλώνεται πάνω από την γέφυρα, κρύβει την θάλασσα, θολώνει το βλέμμα.

Και τότε ακούω τον εαυτό μου «Εγώ δεν σκέφτομαι έτσι. Δεν μπορώ να δημιουργώ δυσκολίες. Μπορώ να τις λύνω μόνο…». Τέσσερις διαφορετικές φορές ακούστηκαν αυτά τα λόγια τους τελευταίους δυο μήνες…

Για να δούμε…Θα φάμε τα μούτρα μάς ή όντως κάτι γεννιέται, όπως νιώθω κάπου μέσα μου;

Η γέφυρα μοιάζει τώρα με έναν τεράστιο δρόμο για κάτι πιο όμορφο..

Αν και για την ώρα έχει οδηγήσει μόνο σε ένα μάλλον βαρετό post…

Bροχές…

Καμιά φορά σκέφτομαι αν με διαβάζεις…αν μπαίνεις ακόμη στο blog με την «ελπίδα» πως έχω ανεβάσει καινούργιο post, πως γράφω κάτι για σένα, πως σου έχω αφήσει κάτι…

Και μετά προσπαθώ να θυμηθώ πως είσαι, πως μοιάζεις, πως σε γνώρισα, πότε σε έχασα..

Και γιατί κανείς δεν με πιστεύει όταν λέω πως δεν υπάρχεις….

fascination ends...

Κανείς…

Είναι μια από εκείνες τις φορές. Από εκείνες τις στιγμές, που δεν έχουμε αποφασίσει ακόμη τον λόγο ύπαρξης τους, την πηγή της γέννησης τους. Κάποιοι θα πουν πως είναι υπερεκτίμηση δυνατοτήτων, άλλοι θα αποφανθούν μεγαλόφωνα πως πρόκειται περί βλακώδους επιπολαιότητας, κάποιοι τρίτοι θα κάνουν λόγο για «κακή στιγμή».

Κάνεις δεν θα έχει πέσει μέσα, κανείς δεν θα έχει υποψιαστεί την ανάγκη σου να νιώσεις αδύναμος, γυμνός, χτυπημένος

Στις τουαλέτες κάποιου μπαρ

Σε ένα κλειστό δωμάτιο

Σε ένα καυγά μεταξύ φίλων

Στα posts του παρατημένου αυτού blog…

Σταθερές εμμονές…

Ο Οzzy στην σκηνή, ο Lemmy και ο Αγγελάκας στο πανί. Μου φαίνεται πως τώρα τελευταία αφιερώνω όλο και περισσότερο από τον –μειούμενο- ελεύθερο χρόνο μου σε εικόνες από το παρελθόν. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, ίσως, κάποιος, να μπορεί να το εξηγήσει με όρους κοινωνιολογίας ή ψυχολογίας. Με όρους σαν αυτούς που χρησιμοποιεί ο τύπος που έχω μπροστά μου και μου λέει πως έχει master στο αντάρτικο πόλεων, δουλεύει σε πολυεθνική διαφημιστική και έχει φύγει από το σπίτι των αστών γονιών του στην Αγία Παρασκευή για να συζήσει με την μέλλουσα σύζυγο του στην Φιλοθέη. Μετά σε μια απροσδόκητη τροπή αρχίζει να μου μιλάει για την «καρριέρα» του σαν επιλοχίας στο στρατό και το πώς «έτρεχε» τους νιούφηδες…

Έχουν αρχίζει να με κουράζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τα πολλά πρόσωπα, τις μπερδεμένες ταυτότητες, τις διασκορπισμένες απολαύσεις. Ίσως γιατί είμαι ένας από αυτούς και επειδή μάλλονγια αυτό γυρίζω στους «κολλημένους». Ψάχνω τις σταθερές μου στις εμμονές των άλλων. Στην τρέλα του Ozzy, του Lemmy, του Αγγελάκα…Εμμονές διαχρονικές αν της παρατηρήσεις…ακόμη κι αν έχουν στον πυρήνα τους την αναζήτηση…την αέναη κίνηση…

Ο «καμένος» Ozzy, ο «γραφικός» Lemmy, o «περίεργος» Aγγελάκας. Στην τηλεόραση ο Sakis διαφημίζει την κολεξιόν που υπογράφει για την Sprider Stores, τα τραίλερ αφορούν μόνο ρεάλιτι, η Ρεαλ αποχωρεί από το γήπεδο νικήτρια।

Μόλις διάβασες περίπου 250 λέξεις που είχαν στόνο να κρύψουν από την μια τις εμμονές μου και από την άλλη τον διασκορπισμό μου

Τα κατάφερα;

The Mob goes wild…

Περασμένες εννέα. Το γραφείο του πρώτου ορόφου έχει αδειάσει. Μόνο εγώ κοπαναώ ακόμη τα πλήκτρα του υπολογιστή. Και κάποιοι ακόμη στο υπόγειο. Ίσως να είμαι σε καλύτερη μοίρα από ότι νομίζω…

Και όντως είμαι.. Έχω ένα σωρό πράγματα για να το αποδεικνύουν. SMS για βόλτες στα Εξάρχεια, τηλεφωνήματα από καφετέριες στην Μαβίλη, e-mail από νησιά στην άκρη της Ευρώπης. Φιλικές «προσκλήσεις» για το Arc Festival, για τον Ozzy, για τις Νύχτες Πρεμιέρας. Ποτά με ανθρώπους που έχω χρόνια να δω, γεύματα με φίλους που μου έχουν λείψει.

Κι αν δεν φτάνουν αυτά, υπάρχει ένα ακόμη προνόμιο:

Ακούω Clutch τέρμα στο άδειο γραφείο!

Not the same…

Σε φαντάζομαι…ιδρωμένη, να χαμογελάς…έχεις χορέψει,εχεις τραγουδήσει…έχεις αγκαλιάσει όλους όσους είναι δίπλα σου…

Σε θυμάμαι…να μου μιλάς για αυτή την συναυλία, να με «κράζεις» για το σνομπισμό μου…για τις θεωρίες μου για τις ορδές των άσχετων που θα κατακλύσουν το στάδιο ..για τις βλακείες μου σχετικά με τις «φλωρικες» μουσικές των ιρλανδών..

Σε ξεχνάω…κάθε μέρα και πιο πολύ…παρά τις εκλάμψεις…παρά τα ξεσπάσματα….

Έτσι έχω μάθει…

Γράμμα…

">Η Αθήνα από ψηλά. Ζέστη και υγρασία. Δωρεάν ποτά κι ένα κοριτσάκι 20 χρονών που λέει πως δεν ξέρει που είναι η πλατεία Καρύτση. Βαριέμαι. Δεν ξέρω, όμως, τι ακριβώς. Την εταιρική εκδήλωση, τους τύπους με τα κουστούμια ή τις αμπελοφιλοσοφίες περί διακοπών, που ακούω; Δεν έχω καταλήξει. Μάλλον όλα τα παραπάνω. Όσο στρυφνό κι αν ακούγεται…

Φεύγω και γυρίζω στο «βομβαρδισμένο» σπίτι. Ενδιάμεση στάση πλατεία Μαβίλη. Κι εδώ όμως κάτι λείπει. Πίσω ξανά στην σπηλιά, μήπως και το βρω στον ύπνο. Πάλι καταλήγω, όμως, να γράφω «γράμματα», χωρίς να ξέρω τον λόγο. Χωρίς να έχω αποφασίσει τον παραλήπτη, χωρίς να έχω κάτι να πω. Με εκνευρίζω. Θα μου περάσει όμως, Με έχω συνηθίσει. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται…

Χθες στο λεωφορείο προς το Ejekt μια παρέα από 15χρόνα ρώτησαν γεμάτα έκπληξη την Α. αν κι αυτή πάει να ακούσει τους Bad Religion. «Κι εσείς εκεί πηγαίνετε, κυρία;» ήταν τα ακριβή τους λόγια...

Θα ήθελα κι εγώ να είμαι 15 χρονών

Κι όταν είμαι ευγενικός με κάποιον πραγματικά να το εννοώ…

Υγ. «When a mistake is made, a lesson is learned»…Ναι, καλά….

Invisible hands…

Καλοκαίρι, (σχεδόν) γυμνές πλάτες κοριτσιών κατακλύζουν τους δρόμους, τα aircondition δουλεύουν υπερωρίες, τα παράθυρα παρακαλάνε για να μένουν διάπλατα ανοιχτά. Μουντιάλ, γκόλ, κάθετες μπαλιές και σέντρες-ξυράφι, το σπίτι γεμίζει, οι μπύρες αδειάζουν.

Συναυλίες, δωρεάν ή με σημαντικό αντίτιμο, μουσικές από τα ηχεία του laptop, δρόμοι που ανοίγονται ως τα πέρατα του κόσμου, συζητήσεις για τον Αύγουστο, αμέτρητα σημαδάκια πάνω σε χάρτες.

Λέξεις, σημειώσεις, επαγγελματικά e-mail, φιλικές συζητήσεις στο chat, τηλέφωνα που έχουν ξεχάσει πως είναι να μην χτυπούν. Όλα καλά, όλα υλοποιήσιμα, στόχοι, όνειρα, φιλιά. Μια αίσθηση ασφάλειας, ελευθερίας και δύναμης. Περίεργο κοκτέιλ με τελευταία τζούρα έναν άνθρωπο που (μάλλον) έχασες για πάντα.

Επιλογή σου.


Στήριξε την.

A smile that explodes….

Έξω βρέχει…Ακούω τις σταγόνες να σκάνε πάνω σε αυτό που έχω το θράσος να αποκαλώ «μπαλκόνι» μου…Λίγες ώρες πριν από τις ίδιες χαραμάδες πέρναγε ο ήχος της πόλης, η βοή της πορείας που ανέβαινε στην ισραηλινή πρεσβεία…

Μέσα έχω τα φώτα κλειστά…Από τα ηχεία ακούγεται ο Joseph Arthur… Το «Black Lexus» παίζει όσο πια δυνατά μπορεί…Το δωμάτιο γεμίζει με φωνές που επαναλαμβάνουν πως «στον καθρέφτη τα βλέπεις όλα αντεστραμμένα». ..

Ακόμη πιο μέσα, ένα χαμόγελο έτοιμο να εκραγεί…και μια επιθυμία να γράψεις χωρίς να ξέρεις τι…να γράψεις αυτό που φωλιάζει στις άκρες των δαχτύλων σου, που κρύβεται κάτω από την γλώσσα σου…

Να γράψεις για εκείνο το χαμόγελο που κάποια μέρα θα εκραγεί…

Berlin