Το αεροπλάνο πετάει πάνω από την Κοπενχάγη। Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω ένα τεράστιο αιολικό πάρκο, με τις ανεμογεννήτριες του ναξεπετάγονται μέσα από την θάλασσα. Χαζεύω την γέφυρα που συνδέει την Δανία με την Σουηδία. Πριν από λίγες ημέρες την διέσχισα κι εγώ…
Το αεροπλάνο είναι άδειο. Έχω ακουμπήσει το καφέ μου στο τραπεζάκι του καθίσματος μου ενώ το βιβλίο και το σημειωματάριο μου «ξεκουράζονται» στο δίπλα –ελεύθερο- κάθισμα.
Στο σημειωματάριο είναι γραμμένες κάποιες λέξεις. Δεν θυμάμαι πότε τις έγραψα. Δεν έχω ιδέα γιατί τις μουτζούρωσα. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως τις σκέφτηκα…
«Κοίταξα πίσω μου και δενυπήρχε τίποτα…Μόνο κάτι φτερά, παλιά, λερωμένα, βρώμικα…Κι εσύ…Ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι…Λίγο πριν κοιμηθείς αλλά έτοιμη για καβγά। Μετά ο χρόνος μας τελείωσε και τα πουλιά γλίστραγαν γεμάτα απόγνωση στα χιόνια…»
Τα διαβάζω και μου έρχονται σκόρπιες εικόνες στο μυαλό। Λόγια μελαγχολίας και –ίσως και- παραίτησης, που "φτύνουν" τελευταία οι πάντες."Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα"। Η κρίση, η δουλειά, φιλιά σε σκοτεινά δωμάτια και ανοιχτά μπαρ, διαλυμένοι γάμοι, ημιθανείς φιλοδοξίες και άγχη για μλλοντικούς γάμους και απογόνους μπερδεύονται μεταξύ τους και δημιουργούν μια ομίχλη.Μια ομίχλη που απλώνεται πάνω από την γέφυρα, κρύβει την θάλασσα, θολώνει το βλέμμα.
Και τότε ακούω τον εαυτό μου «Εγώ δεν σκέφτομαι έτσι. Δεν μπορώ να δημιουργώ δυσκολίες. Μπορώ να τις λύνω μόνο…». Τέσσερις διαφορετικές φορές ακούστηκαν αυτά τα λόγια τους τελευταίους δυο μήνες…
Για να δούμε…Θα φάμε τα μούτρα μάς ή όντως κάτι γεννιέται, όπως νιώθω κάπου μέσα μου;
Η γέφυρα μοιάζει τώρα με έναν τεράστιο δρόμο για κάτι πιο όμορφο..
Αν και για την ώρα έχει οδηγήσει μόνο σε ένα μάλλον βαρετό post…
