Love will tear us apart...

Είχε βάλει «The Idiot» του Iggy Pop να παίζει δυνατά. Αναποδογύρισε την φωτογραφία με την πρώην γυναίκα και την κόρη του για να μην τον «βλέπουν». Κάποιες ώρες αργότερα τον βρήκαν κρεμασμένο στην κουζίνα του. Ήταν Μάιος του 1980, εκείνος ήταν 23 χρονών και το συγκρότημα του, οι Joy Division, υποτίθεται πως σε δυο μέρες θα αναχωρούσε για περιοδεία στην Αμερική.

Σήμερα η ζωή του Ian Curtis μεταφέρεται στο πανί. Η ταινία θα λέγεται Control και αυτήν την στιγμή βρίσκεται στο στάδιο της παραγωγής. Βασίζεται στο βιβλίο «Touching from a Distance» της πρώην συζύγου του Deborah και την σκηνοθεσία υπογράφει ο Anton Gorbijn, που έχει κάνει και το video- clip για το τραγούδι Atmosphere του συγκροτήματος. Τον ρόλο του Curtis θα ενσαρκώσει ο άγνωστος ηθοποιός Sam Riley, ενώ οι New Order –το συγκρότημα που σχημάτισαν τα εναπομείναντα μέλη των Joy Division- πρόκειται να γράψουν το soundtrack.

Ο ίδιος ο Ian θα τραγουδάει από κάπου μακριά το Love Will Tear us Apart…

Αυτόπτης Μάρτυρας

Σταθμός του Μετρό στο Μοναστηράκι. Δίπλα από τις σκάλες της εξόδου προς Αθηνάς/ Θέτιδος βρίσκεται το ασανσέρ. Όταν ανοίγει η πόρτα , ένα περιστέρι πετάγεται ξαφνικά από μέσα του. Πετάει γρήγορα πάνω από τα κεφάλια των περαστικών και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα στρίβει ακολουθώντας την πινακίδα που γράφει «Προς αποβάθρες». Προφανώς βιαζόταν να πάει κάπου…

Αναντίρρητα

Τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα,
άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα

Στέρεο Νόβα- Εξώστης

[Διαφωνείς ;]

Ανιδιοτελής αγάπη;

Μπορεί να κάνω λάθος αλλά μου φαίνεται πως στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει χώρος για ανιδιοτελή αγάπη. Δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάνε χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση, που αδιαφορούν για το τι «παίρνουν πίσω».

Σίγουρα. κανείς δεν μπορεί να σβήσει την αγάπη σου. Το πιστεύω αυτό. Κανείς δεν μπορεί να την εξαφανίσει. Κανείς δεν μπορεί να την κάνει να μην υπάρχει. Ούτε καν εκείνος που την αρνείται.

Δέχομαι, επίσης, ότι αγαπάς πρώτα και κύρια για τον εαυτό σου. Για να καλύψεις το δικό σου κενό. Γιατί έχεις ανάγκη να νιώσεις κάτι εσύ

Ποιος, όμως, μπορεί να ξεπεράσει το «εγωιστικό γονίδιο»; Ποιος μπορεί να αγαπάει χωρίς να αγαπιέται και αυτό να του αρκεί; Κι αυτό να μην το πληγώνει;

Ποιος αντέχει να «θυσιάζεται» για τις «αμαρτίες» των άλλων;

Εγώ πάντως όχι…

Δυο εβδομάδες πριν...

Έγινε πριν από δυο εβδομάδες. Εγώ το έμαθα., όμως, μόλις χτες. Περπατώντας σε κάποιο στενάκι του Ψυρρή. «Ο πατέρας του Κ. πέθανε». Πέντε λέξεις. Πέντε χαστούκια στα μούτρα. Και λίγα λέω…

Δεν ήθελα να το πιστέψω. «Μαλακίες» -είπα- «σπασμένο τηλέφωνο». Το ήξερα, όμως, πως ήταν σίγουρο. Αποκλείεται να είχε γίνει λάθος. Η πηγή δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί.

Η πρωινή τυχαία συνάντηση τα επιβεβαιώνει όλα. «Τέσσερις μήνες τώρα υπέφερε». Προσπαθώ να υπολογίσω πόσο καιρό έχω να δω τον Κ. Είναι πάνω από τέσσερις μήνες; Μάλλον…

Σκέφτομαι πότε τον πήρα τελευταία φορά τηλέφωνο. Δεν θυμάμαι. Μάλλον αυτός ήταν που με είχε πάρει. Ήθελε να μου πει να πάω στο μαγαζί που έκανε τον Dj. Ούτε ξέρω πόσο καιρός έχει περάσει…

Θέλω να τον πάρω τηλέφωνο. Δεν μπορώ. Τι θα του πω; Πως τον καταλαβαίνω; Πως ξέρω τι περνάει; Ούτε ξέρω ούτε θέλω να μάθω. Όσο άσχημο κι αν ακούγεται αυτό…

Η τίγρη

Έχω μιά τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη

που όλο με περιμένει

κι όλο την καρτερώ

τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει

μα ελπίζω να φιλιώσει

καιρό με τον καιρό.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτουμε μεθυσμένοι

σχεδόν αγαπημένοι

καθείς να κοιμηθεί

και μοιάζει τούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα

σαν τη στερνή την ώρα

που θα επιτεθεί.

Η τίγρη- Χαίνηδες

[Μην μου πεις πως δεν το’ χεις νιώσει]

Εναρκτήρια σκηνή

Ένας μεγάλος διάδρομος. Άσπρα και μαύρα τετράγωνα. Σαν σκακιέρα. Ένας άνδρας βρίσκεται στην αρχή του και κοιτάζει απέναντι. Ο διάδρομος καταλήγει σε μια κλειστή πόρτα. Ο άνδρας φαίνεται διστακτικός.

Μουσική υπόκρουση κάποιο περίεργο remix του Cut here των Cure. Ηλεκτρονικοί ήχοι αναμεμειγμένοι με φυσικούς. Επαναλαμβάνεται συνεχώς ο στίχος: «“If only” is a wish too late…»

Το υπόλοιπο σενάριο θα γραφτεί σιγά-σιγά. Σε πραγματικό χρόνο.

Όταν κάτι τελειώνει...

Έντονη βροχόπτωση. Αυτή είναι συνηθισμένη κατάσταση του καιρού στις περισσότερες κινηματογραφικές αποχωρήσεις. Ο ήρωας χάνεται μέσα στην βροχή και την ομίχλη. Η΄ τουλάχιστον μέσα στην συννεφιά και στο σκοτάδι.

Το όποιο τέλος το συνδυάζουμε συνήθως με κάτι άσχημο, με κάτι που φοβόμαστε, με κάτι που δεν θέλουμε να έρθει. Με τον θάνατο, ίσως. Για αυτό κι όταν κάτι τελειώνει όλα πρέπει να είναι μελαγχολικά. Ακόμη κι ο Λούκι Λουκ πάντα φεύγει όταν βασιλεύει ο ήλιος. Όταν αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι

Κάθε τέλος, όμως, κρύβει μια νέα αρχή. Εκεί που κάποιοι σταματάνε, κάποιοι άλλοι γκαζώνουν. Όταν κάτι τελειώνει, κάτι άλλο αρχίζει.

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Ήλιος. Ο καιρός «ανοίγει», ένας κύκλος «κλείνει». Κάτι άλλο ετοιμάζεται να αρχίσει.

Όλα καλά , όλα στην θέση τους.

to Norway

Την Παρασκευή φεύγει. Δέκα μέρες στην Νορβηγία. Το σχεδιάζει εδώ και καιρό. Την τελευταία φορά, που τον είδα μου το είπε για άλλη μια φορά με μάτια που έλαμπαν. Για το ταξίδι, για «εκείνη» που πάει να βρει, γιατί είναι αυτός που είναι. Ήταν Κυριακή βράδυ και η Dj έπαιζε funk.

Του είπα πώς δεν πρόκειται να φύγει χωρίς να του ευχηθώ πρώτα «καλό ταξίδι». Και το τηρώ…

Υγ. Τα cd που σου έγραψα φρόντισε να τα πάρεις μαζί σου!

To κόστος

«Από μια άποψη, μπορούσες να πεις πως η ζωή του ήταν υποδειγματική. Για να αναφερθεί, όμως, σε πράγματα, που τον συγκινούσαν, έστω και τόσο απλά, η παραμικρή λέξη του στοίχιζε χίλια βάσανα. Στο τέλος αυτή η δυσκολία έγινε η μεγαλύτερη του έγνοια»

Από την Πανούκλα του Albert Camus

Τοπική εποχιακή συνταγή

Υλικά:
-4 μαντράχαλοι, φίλοι από το Λύκειο
-6-8 γνωστοί στα δίπλα τραπέζια
-2 αθλητικές εφημερίδες και μια Καθημερινή, που ξεφύτρωσε από το πουθενά.
-Μια καφετέρια που μπορεί να γίνει στέκι
-Πεζόδρομος με τραπεζάκια έξω
-Ένα κυριακάτικο μεσημέρι
-Έντονη ηλιοφάνεια
-Παγωμένοι καφέδες
-Υλικό για σχολιασμό
-Διάθεση για χαβαλέ

Εκτέλεση
Προσθέτετε τα υλικά και αφήνετε να ψηθούν κάτω από τον ήλιο μέχρι να «λιώσουν» τελείως (3-4 ώρες). Στην συνέχεια θα μπορείτε να αντιμετωπίσετε με άλλο μάτι την προοπτική πως σε λιγότερο από 24 ώρες ξεκινάει μια ακόμη εβδομάδα γεμάτη δουλειά.

Η φωτογραφία είναι «αρχείου» όπως θα έλεγαν οι τηλεοπτικοί σταθμοί

Οι σκιές

Και το ξέρω η ώρα πως έρχεται
Που όλα θα είναι ξανά δυνατά
Οι σκιές θα γυρίσουν στο Τίποτα
Κι οι σοφοί στα κλειστά τους χαρτιά

Μανόλης Φάμελλος- Στην Άλλη Μεριά


Έτσι νιώθω τώρα τελευταία.
Και μ’ αρέσει πολύ

Φιλοδοξίες με pop corn

«Απόλαυσα το άρθρο σας σχετικά με την φιλοδοξία. Το διάβασα ξαπλωμένη στον καναπέ μου καταβροχθίζοντας pop corn. Αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή φιλοδοξία μου είναι να ετοιμάσω το βραδινό και να βάλω ένα πλυντήριο».

(Αληθινό) γράμμα αναγνώστριας στο περιοδικό Time. Αναφέρεται σε άρθρο με τίτλο «Τα Μυστικά της Φιλοδοξίας» που φιλοξενήθηκε στο τεύχος του περιοδικού που κυκλοφόρησε στις 13 Φεβρουαρίου.

Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι

Εδώ και καιρό ξέραμε πως ο Αύγουστος θα ξεκινήσει υπέροχα. Πρόσφατα μάθαμε, πως κι ο Μάιος θα είναι, επίσης, αρκετά καλός. Όσο για τον Ιούλιο; Θα είναι τουλάχιστον στα υπ’ όψιν.

Τώρα, όμως, ήρθε ο Ιούνιος για να μας αποτελειώσει.

Κάποιος πρέπει να με μυήσει επειγόντως στο πνεύμα της αποταμίευσης.

Αν όλα τα άλλα αποτύχουν...

Αν όλα τα άλλα αποτύχουν, νομίζω πως έχω ήδη βρεί την τέλεια εναλλακτική λύση. Αν όλα τα άλλα αποτύχουν θα πάρω την βαλίτσα μου και θα πάω να γίνω μπάτσος στα Barbados. Το σημερινό «Ε» περιγράφει μια ειδυλλιακή –για μένα- κατάσταση.

Οι ετήσιες αποδοχές κυμαίνονται μεταξύ 14.500 και 22.000 ευρώ. Άσε που αν το μέρος είναι ακόμη όπως το βρήκανε οι Happy Mondays το 1992, όλο και κάτι θα μπορείς να βγάλεις προσποιούμενος πως δεν βλέπεις το κρακ, που θα κυκλοφορεί από δώ κι από κει.

Από την άλλη, δεν θα έχεις και σχεδόν τίποτα να κάνεις. Όπως αναφέρει το άρθρο, το μεγαλύτερο άγχος σου θα είναι «κάτι αλητάκια που πάνε να κλέψουν κανένα τουρίστα». Κι εγώ ούτε που θα ασχολούμαι μαζί τους. Στο κάτω-κάτω, φαντάζομαι πως οι τουρίστες στα Barbados δεν θα είναι και οι πιο φτωχοί άνθρωποι του κόσμου.

Το μειονέκτημα, λέει το «Ε», είναι η πλήξη. Αλλά δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν θα μπορέσεις να βρεις έναν τρόπο να την σκοτώσεις. Στα Barbados θα είσαι διάολε! Αυτό αυτομάτως ακυρώνει, ακόμη, και το μεγαλύτερο μειονέκτημα της συγκεκριμένης δουλειάς: το ότι θα είσαι μπάτσος.

Το μόνο που μου μένει, λοιπόν, είναι να ανακαλύψω, που θα πρέπει να καταθέσω την σχετική αίτηση.

Κι αν κάποιο βύσμα, λόγω εντοπιότητας, μου φάει την δουλειά, υπάρχει κι εκείνη η θέση του φαροφύλακα στους Αντιπάξους.

Ένα και καλό

Τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου λέμε μόνο την αλήθεια